"Ταξίδι στο όνειρο" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Ελπίδα

Επιτέλους! Μετά από δύο μερόνυχτα περιπλάνησης στη θάλασσα του Αιγαίου, η εικόνα των κάτασπρων σπιτιών με τα γαλάζια παράθυρα, μοιάζει λυτρωτική.

Πλήθος κόσμου συρρέει στην προκυμαία κι ένα χέρι προσφοράς κι εθελοντισμού από τους ντόπιους ξαφνιάζει ευχάριστα τους νεόφερτους.

Ο Αζίζ κρατά σφιχτά από το χέρι τη μικρότερη αδελφή του, ενώ με δυσκολία σέρνει πίσω του ένα σάκο με τα λιγοστά τους υπάρχοντα.

Η μητέρα του φανερά ταλαιπωρημένη, με ορατή ωστόσο την αίσθηση της ανακούφισης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, κρατά στην αγκαλιά τη δίχρονη κορούλα της κι αναζητά μέσα στο πλήθος τον Αζίζ και την Εχμέτ.

Τους συγκεντρώνουν στο προαύλιο του σχολείου, όπου έχουν στηθεί σκηνές φιλοξενίας από τις δημοτικές αρχές του νησιού. Ο Αζίζ με την οικογένειά του, οδηγείται από έναν λιμενικό στο προσωρινό τους κατάλυμα. Ακουμπά τον σάκο του στο χώμα και η ματιά του χάνεται στο απέραντο γαλάζιο που εκτείνεται μπροστά του.

Δεν καταλαβαίνει τίποτα στη νέα γλώσσα που ακούει, ωστόσο τα χαμόγελα, τα χάδια στο κεφαλάκι του και τα γλυκίσματα που έφεραν γι’ αυτόν και τ’ αδέλφιά του, τον κάνουν σίγουρα να νιώθει κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.

Τακτοποιείται πρόχειρα στο πρώτο κρεβάτι δίπλα στο άνοιγμα της σκηνής, καθώς το γλυκό ξέσπασμα των κυμάτων πάνω στα βράχια και η θαλασσινή αύρα, γαληνεύουν τη σκέψη του. Αφήνεται στη νωχελική χαλάρωση της κούρασης κι αποκαμωμένος, νιώθει επιτέλους ήσυχος, μετά από πολλά βράδια αγωνίας, μακριά από τους βομβαρδισμούς και τις θηριωδίες ενός εμφυλίου που στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του και τον απέκοψε τόσο βίαια από την παιδική του ηλικία.

Η νέα πατρίδα ξεπέρασε τις προσδοκίες του. Ποτέ δε φανταζόταν πως αρκούσε μονάχα να νιώσει ασφαλής για να αισθανθεί και την ευτυχία.

Για τον Αζίζ και τ’ αδέλφιά του η ασφάλεια μοιάζει πλέον να αποκτά πρωτεύοντα ρόλο, αφήνοντας πίσω τους εφιάλτες και τον αγώνα διαφυγής από την Κόλαση, και

δίνοντας την εναλλακτική της ζωής και της ελπίδας.

Καθώς τα μάτια του βαραίνουν και οι τελευταίες του σκέψεις αρχίζουν να θολώνουν, η θύμηση του πατέρα που έμεινε πίσω βουρκώνουν το βλέμμα και ο λυγμός του καταπνίγεται καθώς η Εχμέτ  ξυπνά κι αναζητά την αγκαλιά του.

Τι να περιμένει αύριο; Τι θ’ απογίνει αυτός κι η οικογένειά του;

Όχι, δε θ’ αφήσει το μυαλό του άλλο να τον ταλαιπωρήσει.

Θα επιτρέψει στον εαυτό του για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό να νιώσει την απέραντη γαλήνη, την ασφάλεια και τη σιγουριά ότι ο ίδιος και τ’ αδέλφια του δεν κινδυνεύουν να ξυπνήσουν από τους ανελέητους βομβαρδισμούς ή την αίσθηση της κάνης που απειλητικά θα στοχεύει τη ζωή, τα όνειρα και θα τροφοδοτεί το φόβο ότι ίσως να μην καταφέρουν να ζήσουν μια μέρα ακόμα.

Όχι, απόψε ο Αζίζ θα μπορέσει να κοιμηθεί αν μη τι άλλο ήσυχος, με την πολυτέλεια της σκέψης ότι δε θα κινδυνέψει. Και το δικαίωμα αυτό δυστυχώς δεν του δόθηκε-

Πάλεψε σκληρά για να βρεθεί εδώ στη φιλόξενη Ελλάδα και να το αποκτήσει.

Καλώς σε βρήκα Νέα Πατρίδα!

Καλώς ήρθες Αζίζ!