Suite Francaise (2014, ελληνιστί «Γαλλική Σουίτα»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Νομίζω ότι οποιαδήποτε ταινία, υπό το φως του φεγγαριού και τους μακρινούς ήχους των κυμάτων του Παγασητικού, στο θερινό σινεμά «Εξωραϊστική» δεν θα μπορούσε να βαθμολογηθεί με λιγότερο από 3 στα 5. Μάλιστα αν μιλάμε για μια ιδιαίτερα καλογυρισμένη ταινία όπως η «Γαλλική Σουίτα», τότε η καλή κριτική είναι δεδομένη.

Η ταινία βασίστηκε στο ανολοκλήρωτο συγγραφικό έργο της Ουκρανής με εβραϊκή καταγωγή Ιρέν Νεμιρίφσκι, η οποία οδηγήθηκε στο Άουσβιτς το 1942. Μετά από 65 περίπου χρόνια από τον θάνατό της, η κόρη της ανακάλυψε τα 2 πρώτα μέρη (από τα συνολικά 5 που σκόπευε να γράψει η Νεμιρόφσκι) και περιέγραφαν την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στο Βισί. Κάπου εκεί λοιπόν, η ταινία έρχεται να δώσει εικόνα και συναίσθημα σε αυτό το γεγονός. Πρωταγωνίστριες είναι δύο γυναίκες, η νεαρή Λουσίλ και η αυστηρή πεθερά της Μαντάμ Ανζελιέρ, που μάταια περιμένουν την επιστροφή του συζύγου και γιου. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για την ήδη άβολη συμβίωση των δύο γυναικών όταν θα υποχρεωθούν να φιλοξενήσουν έναν γερμανό αξιωματικό ονόματι Μπρούνο από τον οποίο θα γοητευτεί παρά το γεγονός ότι είναι εχθροί. Όμως η ευαισθησία και η μουσική παιδεία του γερμανού θα αγγίξουν την νεαρή Λουσίλ που ουσιαστικά βρίσκεται σε έναν γάμο χωρίς αισθήματα. Η κατάσταση θα δυσκολέψει όταν οι γερμανοί θα αποφασίσουν να δείξουν το σκληρό τους πρόσωπο και οι δύο ερωτευμένοι θα έρθουν αντιμέτωποι με δύσκολες αποφάσεις. 

Αν κάτι ξεχωρίζει και δίνει στην ταινία τον δραματικό τόνο που είναι απαραίτητος είναι η ερμηνεία των δύο γυναικών, της Michelle Williams και ιδίως της Kristin Scott Thomas που θαρρείς και ο ρόλος είναι φτιαγμένος για τη φυσιογνωμία της. Πολύ καλό και το υπόλοιπο καστ, όπως ο Matthias Schoenaerts (ο Μπρούνο). Συμπαθητική η σκηνοθεσία του Saul Dibb που δεν προσφέρει όμως κάτι στο πολυπαιγμένο σκηνικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 

Μια γλυκανάλατη απεικόνιση της γαλλικής επαρχίας όπου οι διαφορές πλούσιων και φτωχών ενισχύονται υπό τη γερμανική κατοχή. Παρόλα αυτά, λείπουν οι στιγμές έντασης γεγονός που μετατρέπει μια ελπιδοφόρα δραματική ταινία σε αισθηματικό δράμα με ευχάριστη αλλά όχι αφοπλιστική ατμόσφαιρα. Αδιάφορη η μουσική και η φωτογραφία της ταινίας. Παρόλα αυτά, το ενδιαφέρον των θεατών παραμένει λόγω του λιτού μεν αλλά ενδιαφέροντος σεναρίου και των ερμηνειών όπως προαναφέραμε. 

Αν πέσει στα χέρια σας μη χάσετε την ευκαιρία να τη δείτε. Μπορεί να μη κάνετε μανικιούρ από την αγωνία αλλά θα περάσετε ευχάριστα κάτι λιγότερο από 2 ώρες και θα μεταφερθείτε νοητά σε μια άλλη εποχή, δυστυχώς όχι τόσο μακρινή που οι διαπροσωπικές σχέσεις επισκιάζονταν από τη δραματικότητα του πολέμου.