"Ένα βήμα προς τον παράδεισο: Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

 Από τον Χρήστο Γιάννακα

Ήρθε πάλι εκείνος ο καιρός
που πρέπει να βγούμε έξω και να γιορτάσουμε
τη γη που ξεριζώσαμε και τα αστέρια που σβήσαμε
δεν είναι αμαρτία όμως να πουλάς
όταν την ψυχή σου κρατάς
και το αίμα των παιδιών δεν κοιτάς.
Δάνεισε μου δύο
να μην σου επιστρέψω κανένα.
Άσε με να κλαίω
γιατί δεν με έχεις ανάγκη
και αν ποτέ σε προσκύνησα
θα το ξανά έκανα
γιατί εσύ με καθορίζεις.
Μην αναρωτιέσαι γιατί μας πλέκουν με σχοινιά,
η κούκλα ήταν απλά ένα παιχνίδι.

Τώρα είσαι εσύ, είμαι εγώ, είμαστε εμείς,
αυτοί δεν είναι.
Ράγισε τις σκέψεις μας,
και τις φόρτωσε με αναμνηστικά,
από μια άλλη ουτοπία
τόσο κρυφή που όλοι την ξέρουν.
Σε ζωγραφίζω με το χρώμα της φύσης,
από αυτήν προέρχεσαι και αυτήν ατιμάζεις.
Σκύψε πριν είναι αργά.
Σκάψε πριν πεθάνεις.
Τρέχα πριν φτάσεις.
Δεν μας αρέσει η θάλασσα;
Κάθε καλοκαίρι εκεί πνιγόμαστε,
και όχι μόνο καλοκαίρι.
Και άνοιξη και χειμώνα και φθινόπωρο,
και πριν βραδιάσει,
και αφού μας βασανίσουν.
Ήρθε πάλι εκείνος ο καιρός,
που πρέπει έξω να βγω και να γιορτάσω,
που μας σώσατε από τα δεινά της αβύσσου.
Σας χρωστάμε τη ζωή μας!
Οχι μας την πήρατε ήδη.
Το χαρτί είναι για να το καις,
όχι να το προσκυνάς.
Και από τις αναθημιάσεις του μόνος να γλεντώ,
γιατί με πρόσταξες δύο πράγματα να κάνω.
Σύρσου όπως σύρθηκα και εγώ.
Έλα όμως που εγώ πετώ,
Με σπασμένα φτερά διασχίζω τη γη.
Το άλλο δεν θα στο πω.
Βρες το μόνος σου.
Και μετά έλα να δεις αν θα γιορτάσεις.
Μερικές φορές ίσως έχουμε τόσο δυνατά τη μουσική της γιορτής,
που δεν ακούμε τις κραυγές των χαμένων
ή και των ίδιων μας των εαυτών.
Ήρθε πάλι εκείνος ο καιρός
που πρέπει να βγούμε έξω και να γιορτάσουμε
γιατί δεν κερδίσαμε τίποτα,
ενώ χάσαμε την ελευθερία μας.