The 33 (2015, ελληνιστί «Οι 33»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Εντάξει...το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποκλιθούμε στο ψυχικό σθένος αυτών των 33 ανθρώπων που έζησαν για 2 και κάτι μήνες στα 800 μέτρα κάτω από τη γη, σε έναν περιορισμένο χώρο με φαγητό που αρχικά αρκούσε για 3 ημέρες.  Η ταινία έρχεται σε δεύτερη μοίρα και αποτελεί ουσιαστικά ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ για την περιπέτεια που πέρασαν το 2010 σε ένα ορυχείο της Χιλής.

Ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό, η πρώτη βάρδια του ορυχείου ετοιμάζεται να πιάσει δουλειά στα κάτω πατώματα του τεράστιου ορυχείου San Jose. 33 μεταλλωρύχοι μετά από μία ώρα ταξιδιού στα έγκατα της γης φτάνουν στο πλάτωμα που υποτίθεται ότι πρέπει να εργαστούν. Όμως, το ταλαιπωρημένο από τους σεισμούς ορυχείο αποφασίζει να κατεβάσει ρολά θάβοντας τους 33 άνδρες σε ένα υποτυπώδες καταφύγιο 700 μέτρα κάτω από τη γη με ελάχιστο αέρα, φαγητό και νερό για 3 ημέρες και υψηλές θερμοκρασίες. Η ιστορία διαδραματίζεται σε 3 σκέλη. Το πρώτο είναι η προσπάθεια των ανδρών να επιζήσουν τόσο από την πείνα και τη δίψα, όσο και από την τρέλα και την απόγνωση με ηγέτη τους τον εμπειρότατο Super Mario (Antonio Banderas). Το δεύτερο σκέλος είναι η προσπάθεια του νεαρού υπουργού ορυχείων της Χιλής, Lawrence Golbrone (Rodrigo Santoro) αφενός να πείσει την κυβέρνηση ότι αξίζει να προσπαθήσουν να κυνηγήσουν τις ελάχιστες ελπίδες για διάσωση αφετέρου να οργανώσει το τιτάνιο έργο της διάσωσης με τη βοήθεια του Jeff Hart (James Brolin). Τέλος, για να δώσει έναν ακόμα πιο δραματικό τόνο στην ιστορία (λες και τον χρειάζεται...), εστιάζει στις προσωπικές ιστορίες κάποιων εκ των πρωταγωνιστών αφού έξω από το ορυχείο έχει στηθεί μια μικρή πολιτεία από τους συγγενείς και φίλους των εγκλωβισμένων. Εκεί προεξέχει η προσωπικότητα της Maria Segovia (Juliette Binoche), αδερφή ενός εκ των μεταλλωρύχων. 

Η συγκίνηση και η αγωνία είναι διάχυτη καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η σκηνοθεσία της Patricia Riggen αλλά και το σενάριο εστιάζει ακριβώς εκεί...στην προσπάθεια διάσωσης και στις προσωπικές ιστορίες των πρωταγωνιστών. Ξεχωρίζει φυσικά η Binoche αλλά και η αγαπημένη Ζίβα Νταβίντ του NCIS (Cote de Pablo) στο ρόλο της συζύγου ενός μεταλλωρύχου που μάλιστα περιμένει το παιδί του. Η ταινία είναι καλογυρισμένη και πετυχαίνει το σκοπό της, δηλαδή να αφηγηθεί την ιστορία και να συγκινήσει. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν εμβαθύνει στο τεράστιο θέμα των μεταλλωρύχων που εργάζονται υπό αντίξοες συνθήκες χωρίς να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας (απλά αναφέρει στην αρχή της ταινίας ότι κάθε χρόνο πεθαίνουν περί τους 12.000 παγκοσμίως). Επίσης, δεν αναφέρεται στα μεθεόρτια αλλά και στις ευθύνες της εταιρίας η οποία εν τέλει (όπως μαθαίνουμε στους τίτλους τέλους) δεν αντιμετωπίζει καμία κατηγορία, ούτε αποζημιώνει τους εργάτες. Μια απλή, συγκινητική καταγραφή των γεγονότων διανθισμένη με οικογενειακά δράματα.

Παρόλα αυτά, πραγματικά αξίζει να τη δείτε μόνο και μόνο προς τιμήν αυτών των ανθρώπων που άντεξαν το μαρτύριο. Μάλιστα, στο τέλος βλέπουμε τα πραγματικά πρόσωπά τους αφού η ταινία κλείνει με μια αισιόδοξη και κάπως ποιητική σκηνή όπου οι αληθινοί ήρωες είναι σε μια παραλία ήρεμοι και χαρούμενοι πλέον, 5 χρόνια μετά από το μαρτύριό τους.