To ξέπλυμα της βροχής (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Δήμητρα Ορφανού

Ο Μάριος περπατούσε στη βροχή .Δεν  είχε πάρει μαζί του τη συνηθισμένη του ζακέτα που του έδινε πάντα η μητέρα του όταν ο καιρός έδειχνε πως  δε θα ήταν χαμογελαστός. Ούτε την ομπρέλα του που θα τον προστάτευε από τυχόν κρυολόγημα. Δεν είχε πάρει τίποτα εκείνη τη μέρα .Μόνο τον άδειο του εαυτό που καμιά βροχή δεν μπορούσε να τον κρυώσει αφού ήταν ήδη κρυωμένος…

Το κρυολόγημα του βρίσκονταν στην ψυχή του.. κι η καρδιά κρυώνει όταν την παγώνουν αυτοί που αγαπάς, που πιστεύεις, που επενδύεις και δεν είναι μέσα της για να την προστατέψουν.. Η βροχή θα τον πείραζε τώρα…

Ο Μάριος ήταν ένα 23χρονο αγόρι που τελείωσε τις σπουδές του με άριστα στο τμήμα αρχαιολογίας. Ήξερε καλά ότι το άριστα δεν το παίρνεις στο πανεπιστήμιο αλλά στην ζωή. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι σπουδών ανήκουν σε αυτούς που δεν έχουν τίτλους ζωής….

Η βροχή δεν καθάριζε το δρόμο που διένυε αλλά τις σκέψεις του. Η Σοφία τον είχε πληγώσει. Ήταν  η πρώτη γυναίκα που αγάπησε. Ή νόμισε πως αγάπησε? Η ψευδαίσθηση της αγάπης πονάει πιο πολύ από την ίδια την αγάπη. Είχαν γνωριστεί στο πανεπιστήμιο. Έκαναν στην αρχή παρέα ως συμφοιτητές, αντάλλασσαν σημειώσεις , διάβαζαν μαζί. Ο Μάριος δεν εμπιστευόταν εύκολα τους γύρω του    γιατί ήξερε πολύ καλά ότι  στα δύσκολα ο άνθρωπος μένει μόνος…

Κι ύστερα ήρθε το ξετύλιγμα των ερωτικών χυμών. Έγιναν εραστές ως δυο νέοι που οι ορμές της σάρκας είναι ανίκητες..

 Η Σοφία έδειχνε να προσκολλάται στο Μάριο να τον απομυζεί να προσπαθεί να καλύψει όλα τα θέλω της στα θέλω του Μάριου. Έγινε καταπιεστική, δηκτική, κτητική για να νιώθει ότι κατοχυρώνει την αγάπη της ή την αγάπη του? Στην αρχή αυτό το παιχνίδι  έχει μια γοητεία-έστω τη γοητεία της χαμένης γοητείας- αλλά μετά γίνεται κουραστικό και ψυχοφθόρο.  Ο Μάριος ένιωθε μια περίεργη έλξη για όλο αυτό που γινόταν αλλά και μια περίεργη αποστροφή. Ο καιρός περνούσε και όπως οι περισσότερες σχέσεις ξεθύμαινε χωρίς την παραδοχή αμφότερων πλευρών. Στο διάστημα αυτό ο Μάριος είχε εκδηλώσει μια έκδηλη πολιτική συμπεριφορά ως αριστερός που ήταν και συμμετείχε σε πορείες ,εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις με μια ενεργό δράση σε σημείο που τον στιγμάτιζε λες κι ήταν μίασμα που έπρεπε να το καθαρίσει ένα δυνατό απορρυπαντικό….

Φυσικά η Σοφία γνώριζε όλες τις κινήσεις του συντρόφου της, του εραστή και φίλου της. Σε μια εποχή που τα συμφέροντα δρουν όπως οι κατσαρίδες που πολ/νται  αρειμανίως  όλα είναι πιθανά ακόμη κι αυτό που είναι απίθανο. Σε μια από τις συγκεντρώσεις της παράταξης ο Μάριος γνωρίστηκε με τη Δανάη ενεργό μέλος της αριστεράς αλλά και ενεργό μέλος της γυναικείας ομορφιάς. Μιας ομορφιάς που συνδύαζε την αγχίνοια του πνεύματος αλλά και τα πόδια της Ναόμι.   Απροσδόκητο αλλά ο Μάριος δεν κοίταξε ποτέ τα πόδια της Δανάης. Κάτι που για τη Σοφία ήταν αδιανόητο η οποία κατέφευγε σε κάθε μέσο για να πιάσει το ζευγάρι στις υποτιθέμενες  παράνομες συναντήσεις του.  Καμιά απόδειξη αλλά και καμία επισφάλιση του αντίθετου. Η ζήλεια φώλευε στην καρδιά της Σοφίας. Πόσο μπορεί να αποδειχθεί μοιραία ……..

Την εποχή αυτή δρούσε με καταιγιστικούς ρυθμούς η δράση της αντίπαλης παράταξης των αριστερών που τους κυνηγούσαν σαν τρελοί. Η Δανάη είχε αναπτύξει τόσο ενεργό δράση που άρχισε να γίνεται ενοχλητική στο αντιαριστερό μέτωπο. Την είχαν προειδοποιήσει ,την είχανε απειλήσει, την είχαν εκβιάσει…Εκείνη  απτόητη και αγωνίστρια. Ο ζωντανός ο άνθρωπος δεν πτοείται δε λυγίζει δεν κάμπτεται…

Ο Μάριος την εκτιμούσε αφάνταστα και την θεωρούσε πρότυπο ζωής. Ότι δεν κάνουν οι πολλοί, κάνει ο ένας. Κι αυτή ήταν η Δανάη που φώναζε ενάντια στους τρομοκράτες, πέταγε πέτρες, έγραφε συνθήματα, φώναζε σε διαδηλώσεις, τραγουδούσε και γελούσε…γελούσε με ένα χαμόγελο που δεν είχε τη σαπίλα της αποστεωμένης συναισθηματικά κοινωνίας…

Μια βροχερή μέρα, τα γράμματα της εφημερίδας ξεθώριασαν ξαφνικά… Ο Μάριος κρατούσε την εφημερίδα και δεν ήξερε αν τα γράμματα ξέφτιζαν από το νερό των δακρύων του η αυτό της βροχής,,, Η Δανάη είχε βρεθεί νεκρή σε μια διαδήλωση όταν κάποιοι την είχαν γρονθοκοπήσει  μέχρι θανάτου…Είχε βρεθεί νεκρή δίπλα σε ένα πλακάτ που έγραφε ειρήνη, αγάπη, ελευθερία…

Ποιος είχε σκοτώσει αυτή την κοπέλα που δεν αναλώθηκε στην εφήμερη ομορφιά της νεότητάς της που δεν εκμαυλίστηκε στη βολή της άχαρης και ψευδεπίγραφης ζωής?

Ο Μάριος έκλαψε πολύ… Έκλαψε  όμως πιο πολύ όταν ανακάλυψε ότι πίσω από  το θάνατο της επιστήθιας φίλης του κρυβόταν το μίσος της επιστήθιας γυναίκας της ζωής του: της Σοφίας….

Η Σοφία ήταν αυτή που είχε ειδοποιήσει τους άγνωστους εκείνης της μέρας για τη δράση της Δανάης. Η ανακάλυψη αυτή σκότωσε το Μάριο. Η γυναίκα που εμπιστευόταν, που αγαπούσε, που ερωτεύτηκε, που πίστεψε, που δεν απάτησε ποτέ ήταν  η δολοφόνος της αγωνίστριας της ίδιας της ζωής…Ποιας ζωής? Με πόσες απάτες, αυταπάτες μπορεί να ζει ένας άνθρωπος? Τι όπλισε τη Σοφία να αποβεί σε μια κατάδοση που οδήγησε στο θάνατο μια αθώα ψυχή?

Η ζήλεια? Η ανασφάλεια? Το ψέμα?  Τι? 

……Δεν ξαναείδε ποτέ από κείνη τη μέρα τη Σοφία. Συνέχισε πάντα να περπατάει στη βροχή. Χωρίς ζακέτα, χωρίς ομπρέλα, χωρίς προστατευτικά  καλύματτα. Η βροχή ξέπλενε το αίμα της Δανάης αλλά και την παγίδα της αγάπης του στην οποία είχε παγιδευτεί. Δεν τον πρόδωσε μόνο  το συναίσθημα του αλλά η ίδια η ζωή. Γιατί να αγαπιούνται οι άνθρωποι αφού το εμείς έχει βουλιάξει στο ατέρμονο εγώ? Γιατί να πεθάνει η Δανάη αφού μιλούσε για ελευθερία και αγάπη? Γιατί η αγάπη να θέλει  βωμούς και θυσίες?

Η βροχή συνέχιζε……. Τι να ξεπλύνει πια?