Άγνωστος Ι (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τη Στεφανία Μανιατάκη

Γνώρισα ένα αγόρι με κόκκινα μαλλιά,
ή πορτοκαλί στο κατάλληλο φως
του ήλιου πάντα.
Μου θύμισε τρεις υπέροχους ανθρώπους
κι άλλον ένα,
που αρέσκεται να μου λέει γελώντας
πως είναι εξωγήινος
από άλλη γη.
Θεέ μου, ειρωνεία!

Άνθρωπος νούμερο ένα

και πάντοτε ένα.

Για να δηλώνει την υπεροχή του.

Να τον βλέπω και να χαίρομαι.

Να 'χει μαζέψει όλα τα χρώματα του ουρανό σε ένα σώμα.

Να 'χει κατοχυρώσει τη θέση του σε κάθε υπόσταση του είναι μου.

Το όνομά του γραμμένο αριστερόγραφα και διακριτικά

στις γωνίες όλων των σελίδων που θα γράψω ποτέ.

Άνθρωπος νούμερο δύο

όμως, μ' αυτόν εδώ δεν έχουν σημασία οι αριθμοί.

Είναι τα χέρια του που μ' αγγίζουν

έτσι που να μη ξεχάσω τίποτα απ' τα λόγια που ανταλλάζουμε χρόνια.

Γιατί όταν ένας απ' τους δυο μας πεθάνει πρώτος,

ο άλλος θα σωπάσει

για πάντα.

Άνθρωπος νούμερο τρία.

Καμία τρελή κατάκτηση.

Όμορφος άνθρωπος.

Θα 'θελα τα παιδιά μου να 'χουν κάτι απ' τη χάρη του,

τη σπίθα στο βλέμμα του,

τη λευκάδα στο χαμόγελο του,

τη λυρικότητα της όλης φύσης του.

Όχι δικός από πάνω μέχρι κάτω,

μα ερωτεύσιμος από έξω μέχρι πολύ βαθιά μέσα.

Εξωγήινος νούμερο 6111993.

Για αυτόν δε ξέρω τι να πω.

Μια ζωή με μπερδεύει.

Δε ξέρει τη γλώσσα ισχυρίζεται κι όλο μου ζητάει χρόνο

να σκεφτεί κι ύστερα, ίσως μιλήσει.

Μου φέρνει κάτι περίεργα μπισκότα

μυστική συνταγής της μητέρας του.

Αν και δεν αποκαλούν έτσι το γονέα θηλυκού φύλου

στα μέρη απ' όπου έρχεται.

Έχω μπλεχτεί σε περίεργες σχέσεις,

ανθρώπινες και μη.

Κι αυτό το αγόρι με τα κόκκινα μαλλιά

δεν υπάρχει σε καμία απ' αυτές