H Λίμνη των Κύκνων (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Στεφανία Μανιατάκη

Κουλτούρα κυλάει στους υπονόμους της πρωτεύουσας
και πνεύμα γεμίζει τα ποτήρια στις παμπ των σκοταδιών.
Εξυπνάδα στο βλέμμα
και τρέμουλο στο χέρι.
Λες κι ήταν χθες μονάχα που καταλάβαμε
πως κάθε βράδυ
είναι η παρακμή που πλαγιάζει δίπλα μας
σε κείνο το κρεβάτι που τρίζει
κι οι σούστες του φεύγουν τόσο αργά κι αθόρυβα με κάθε πήδημα,
όπως τα εναπομείναντα κομμάτια μιας ατροφικής συνειδήσεως.
Η λίγδα κι η βρώμα
κάμερα-μαν και μπούμερ, αντίστοιχα,
να απαθανατίσουν μια στιγμή μέγα πάθους.
Η νιότη έχει σιχαθεί από καιρό τη σαπίλα
κι ανθίζει μονάχη πέρα βόρεια
στην αληθινή Ευρώπη.
Εκεί όπου εκτιμάται κι εκτιμά
τους τζέντλεμεν και τις δεσποινίδες.

Στη μπάρα ξέρω ασύστολα να υποδύομαι

μια καλλιεργημένη νεαρά

που φλερτάρει με μέθυσους

μέσα σε μαύρες καμπαρντίνες και ξεθωριασμένα κασκόλ.

Όμως, ποια είμαι εγώ

να ακούω Τσαϊκόφσκι,

να βλέπω Αλμοδόβαρ,

να διαβάζω Τέννεσυ

και να διακοσμώ το σπίτι μου σε ύφος βικτωριανό;

Wannabe liar,

wannabe lover.

Θέλω μα αρνούνται τα όνειρα.

Ποθώ μα εμποδίζει η λογική.

Φταίει μάλλον που λείπει η παρότρυνση.

Φταίει που εκεί που κάποτε έγραφα φιλία,

έχει σβηστεί

και τώρα λέει φυλακή.

Ας βγω μια βόλτα,
μα δόξα το Θεό
με τη μούρη που έχω
όλο και κάποιο θύμα θε να βρω
κι απόψε.
Θα τον πληγώσω λίγο μόνο.
Ίσα ίσα για να πληγωθώ κι εγώ.