Δε θέλω να μεγαλώσω! (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Sany

Και κλασικά… μια από τα ίδια… αστείο πράμα… η ζωή για μια ακόμα φορά μου βάζει τρικλοποδιά με τα τερτίπια της. Κι εγώ σαν τη χαζή πέφτω με τα μούτρα, χωρίς καν να βάλω τα χεράκια μου μπροστά για να προστατευτώ.

 Για ιδές καιρό που διάλεξε κι αυτή! Έξω έχει φθινόπωρο και στην καρδιά μου μπουμπουνίζει! Και αστράφτει φυσικά, κι όταν αστράφτει φωτίζομαι σαν ακτινογραφία!

 

  Πως λέγεται ο άνθρωπος που πέφτει στα ίδια λάθη ξανά και ξανά; Αγαθός; Ξεροκέφαλος; Ή απλά ηλίθιος; 

 Όποια απ’ τις απαντήσεις και να ‘ναι η σωστή, εγώ έχω ομοφώνως σαρώσει όλα τα βραβεία! Τόσο, που δεν έχω πια ράφια να τα βάλω.

Τελικά η συνειδητοποίηση της αλήθειας πονάει. Η φράση «τα πάθημα γίνεται μάθημα» δεν υπάρχει στο φρασεολόγιό μου, μου είναι παντελώς άγνωστη!

 Και να φανταστείς ότι μια μικρή φωνούλα μέσα μου, μου έλεγε: «Ξύπνα! Μην είσαι βλάκας! Δώσε μια και σβήσε τα ίχνη απ’ τα πέλματα αυτών που σε ποδοπατάνε!». Έλεγε, έλεγε… μάλλιασε η γλώσσα της προσπαθώντας να περάσει το μήνυμα. Κι εγώ; Τι; Εγώ… βρήκα την ώρα να έχω το mp3 στ’ αυτιά! Κιχ δεν άκουσα!

Καλά λένε ότι πρέπει να επικοινωνείς με τον εαυτό σου, να ακούς τις εσωτερικές φωνές σου. Έχουν όλη την καλή διάθεση να σε γλιτώσουν από πολλούς μπελάδες. Αλλά εγώ κάνω συνήθως ότι μου καπνίσει. Ό,τι αποτρεπτικό απλά με πεισμώνει και με κάνει να πέφτω με τα μούτρα με ακόμα μεγαλύτερη μανία.

Παρορμητική! Είναι κάτι που με χαρακτηρίζει σε όλη μου τη ζωή. (Χωρίς να αναιρώ το χαζή φυσικά!).

«Grow up girl!», λέει η γνωστή φωνούλα, και αυτή τη φορά την ακούω. Επιλέγω όμως να την αγνοήσω. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ! Θέλω να μείνω όπως είμαι! Κι ακόμα καλύτερα όπως ήμουν μερικά χρόνια πριν, ακόμα πιο παρορμητική, ακόμα πιο χαζή, ακόμα πιο τρελή σίγουρα… ακόμα πιο παιδί… κι ας πληγώνομαι.

Φτάνει μόνο να θυμάμαι, κάθε φορά που η ζωή απλώνει το βρωμοπόδαρό της με απώτερο σκοπό να με κάνει να φάω τα μούτρα μου, να κάνω ένα μικρό πηδηματάκι!