4ο DEBATE: Φατσοβιβλίο ή τιτιβίσματα? Με άλλα λόγια…Facebook ή Twitter??

Η εποχή της τεχνολογίας και του διαδικτύου πλέον βρίσκεται σε φάση ωρίμανσης. Έχει περάσει τις παιδικές ασθένειες, έχει πειστεί πλέον σχεδόν όλος ο κόσμος για τη χρησιμότητά του και συνεχώς εξελίσσεται. Υπάρχουν τα τελευταία χρόνια μερικές σταθερές αξίες που προσφέρουν διασκέδαση, ευκαιρίες διαφήμισης, επικοινωνίας και παιχνιδιού.

Το σημερινό μας debate αφορά λοιπόν, δύο φαινόμενα της σημερινής εποχής, δύο ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως λέγονται που απασχολούν καθημερινά εκατομμύρια χρήστες ανά τον κόσμο.

To Facebook ιδρύθηκε το 2004 από τον Mark Zackeberg αρχικά ως πανεπιστημιακή εφαρμογή για να φτάσει όμως σήμερα να έχει πάνω από 1,2 δις εγγεγραμμένους χρήστες, να απασχολεί ως εταιρία σχεδόν 6.000 υπαλλήλους και να θεωρείται ως το 2^ο δημοφιλέστερο site μετά το google.com παγκοσμίως. 

 

Twitter είναι το αντίπαλων δέον αν και απέχει να χαρακτηριστεί ως εφάμιλλο του Facebook. Ιδρύθηκε το 2006 και πλέον αριθμεί πάνω από 270 εκ. ενεργούς χρήστες που επιλέγουν αυτό τον τρόπο να τιτιβίζουν διαδικτυακά. Οι υπάλληλοι που απασχολούνται στην εταιρία ξεπερνούν του 3.300 και παγκοσμίως θεωρείται το 8^ο δημοφιλέστερο site (με βάση την κατάταξη της Alexa). 

Το

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι το εξής:

Εσείς είστε fan του Facebook ή του Twitter??

Dawn of the planet of the apes (2014 – ελληνιστί «Ο πλανήτης των πιθήκων: Η αυγή»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Η σειρά ταινιών με τους έξυπνους πιθήκους, είναι από αυτές που πάντα απέφευγα να δω. Θέλετε γιατί τις θεωρούσα χαζές, θέλετε γιατί δεν με εξίταρε η ιδέα ανθρωπόμορφων πιθήκων (ή μήπως πιθηκόμορφων ανθρώπων?), θέλετε γιατί έτσι…? Αλλά αποφάσισα τις προάλλες να δω την τελευταία προσθήκη στην σειρά κυρίως γιατί θεωρούσα ότι λόγω γραφικών θα είχε περισσότερα να δώσει! Και δεν έπεσα έξω!

Η ιστορία περιγράφει τον πλανήτη γη κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν μετά από ένα ξέσπασμα επιδημίας που προερχόταν από εργαστηριακά πειράματα σε πιθήκους, οι άνθρωποι έχουν πάψει να είναι το κυρίαρχο είδος και τον πλανήτη έχουν καταλάβει κοινότητες πιθήκων, σε εξελιγμένη έκδοση βέβαια όπου μιλάνε (περίπου), οργανώνουν τα χωριά τους και αντιπαθούν ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Η σύγκρουση των δύο κοινοτήτων έρχεται όταν οι άνθρωποι σε μια προσπάθειά τους να ενεργοποιήσουν ένα φράγμα εισβάλουν στην κοινότητα των πιθήκων (χωρίς κακό σκοπό αρχικά). Βέβαια, επειδή πάντα χρειάζεται ένας ανόητος (στην προκειμένη περίπτωση ένας από κάθε πλευρά) τα πράγματα εκτροχιάζονται και όλα δείχνουν ότι επίκειται μεγάλη και εντυπωσιακή μάχη!

Διαγωνισμός με έπαθλο 3 συλλογές με 60 χριστουγεννιάτικα τραγούδια!!!

Σε λίγες ημέρες φτάνουν τα Χριστούγεννα και η ευκαιρία να διασκεδάσουμε με τις οικογένειες και τους φίλους μας και να γεμίσουμε τις μπαταρίες για το 2015 που έρχεται !!

Τα Koalakia σας δίνουν την ευκαιρία να κερδίσετε μια συλλογή με 3 CD από παλιά και καινούργια χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Τραγούδια που αγαπήσαμε και που ακούμε κάθε χρόνο, θέλετε από συνήθεια, θέλετε από παράδοση, θέλετε επειδή απλά μας αρέσουν. 

Από Frank Sinatra και Wham! (τι έκπληξη!!!) μέχρι Coldplay και Kylie Minogue τραγούδησαν με αφορμή τη γιορτή των Χριστουγέννων. Όλα αυτά τα τραγούδια είναι συγκεντρωμένα σε μια υπέροχη συλλογή που εμείς προσφέρουμε σε 3 νικητές που θα προκύψουν μετά από ηλεκτρονική κλήρωση.

Η διαδικασία συμμετοχής στην κλήρωση είναι απλή...

Jimmy's Hall (2014, κριτική από τον φίλο Jean!)

Βαθμoλογία: 4 / 5

Η τελευταία ταινία του Άγγλου σκηνοθέτη Ken Loach (Γη και ελευθερία, Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι) καταπιάνεται και πάλι με την ταραγμένη ιστορία της Ιρλανδίας των αρχών του 20^ου αιώνα, αυτή τη φορά μέσα από την αφήγηση της ιστορίας του κομμουνιστή. Πρόκειται για μια χώρα που προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές δυο πολέμων και να αντιμετωπίσει την εξαθλίωση που βιώνει ο πληθυσμός της υπαίθρου. Μια χώρα συντηρητική στην οποία η εκκλησία παίζει σημαίνοντα ρόλο και καταδικάζει την όποια πολιτισμική επίδραση ως διαβολική και προάγγελο του κομμουνισμού. Μια κοινωνία σε μεγάλο βαθμό φεουδαρχική και γεμάτη ανισότητες, ανισότητες που αναπαράγονται με τις ευλογίες της εκκλησίας.  

3o DEBATE: Χωρίς μουσική δεν ζούμε οπότε…ελληνικά ή ξένα??

Αφού αφήσαμε τα φιλοζωικά θέματα και το αιώνιο ερώτημα πρωτεύουσα ή συμπρωτεύουσα ας πάμε σε κάτι μουσικό. Άραγε υπάρχει άνθρωπος που δεν ακούει μουσική είτε σε συγκεκριμένες περιστάσεις είτε απλά όλη μέρα?? Μάλλον όχι. Αλλά τι μουσική μας αρέσει να ακούμε? Λαϊκά, έντεχνα, ποπ, ροκ, μέταλ, ραπ, κλασική, gospels…Άπειρα μουσικά είδη που το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Όμως οι περισσότεροι έχουμε μια πιο γενική προτίμηση όσον αφορά τη μουσική. Αυτό έχει να κάνει με το αν μας αρέσει περισσότερο η ελληνική ή η ξένη. Που μας αρέσει να διασκεδάζουμε βρε αδερφέ …σε ροκάδικο και κλαμπάκι ή ελληνάδικο και μπουζούκια? Εγώ θα έλεγα και στα δύο αλλά για να δούμε τι λέτε και εσείς…

Ποιο είδος μουσικής προτιμάτε…ελληνική ή ξένη?

Για να δούμε....

ΧΡΩΜΑ ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ / ΒΕΡΟΝΙΚΕΣ (από την Ευτυχία Καπαρδέλη)

Όλα αυτά τα χρόνια που συντηρούμε το συγκεκριμένο blog είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με αρκετούς πολυτάλαντους ανθρώπους και να δημοσιεύσουμε τις εμπνεύσεις τους. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι η Ευτυχία Καπαρδέλη, που μας έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζι μας μερικά από τα υπέροχα ποιήματά της. Το συγκεκριμένο ποιήμα βραβεύτηκε πρόσφατα με το τρίτο βραβείο σε σχετικό διαγωνισμό του περιοδικού "Κελαινώ" και με μεγάλη μας χαρά σας το παρουσιάζουμε...

ΧΡΩΜΑ ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ

Βερονίκες ,βέρβενες, βελούδινοι ελαίαγνοι 
Χρυσοκίτρινα Φορσύθια στην κίτρινη όχθη 
της θάλασσας ανθοί
σαν χέρια που απλώνονται
με τις φλέβες στο νερό 
στο δρόμο της μοίρας

***

Στον ρυθμό του φλοίσβου

και με τα  φτερουγίσματα των πουλιών

άνοιξα  τα πανιά μου στις  θάλασσες του κόσμου

για  όμορφα ταξίδια, για  το μοίρασμα

στην περιπλάνηση μου

Το νερό χαρίζεται στην ύπαρξη

χρώμα μπλε βαθύ ………..

θα ανταμωθούμε ξανά Ω!! αγαπημένη, όταν

η νιότη θα αποκοιμηθεί

***

Στις  άγριες φουρτούνες του Χειμώνα

κόντρα στον άνεμο και  την αλμύρα

με σπασμένα κουπιά

με σκαρί ακυβέρνητο

αγκάλιασα την ελπίδα

***

Μέρες και νύχτες  εκεί

που σμίγει ο Ουρανός με την θάλασσα

εκεί  που οι σειρήνες σε καλούν ηδονικά

στα  φωτεινά των ήχων  θραύσματα

λησμονήθηκα

σε ένα γαλάζιο βάραθρο και

στων κυμάτων τον ακατέργαστο έρωτα

***

Μα στου  καλοκαιριού το φως  και στο γλυκό φιλί

στα ξεχασμένα κοράλλια της ζωής

στις νοσταλγικές υποσχέσεις

και στα ασχημάτιστα κοχύλια

με  την σοφία την ηθική   και  την γνώση

μια μέρα

πίσω, νικητής γύρισα

Αποτελέσματα 1ου DEBATE: ΤΕΛΙΚΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΒΟΛΟΥ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΔΕΣΠΟΤΩΝ?

Να πω ότι το περίμενα? Ψέματα θα πω. Τουλάχιστον όχι  τόσο μεγάλη διαφορά.  Αλλά τελικά φαίνεται ότι οι περισσότεροι (αν και το δείγμα δεν είναι μεγάλο αλλά δίνει τον τόνο) αναγνωρίζουν το πρόβλημα και αναζητούν τη λύση. Είναι η τακτική της δημοτικής αρχής η ενδεδειγμένη? Πιθανότατα να μην είναι γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και τα ζώα είναι ζωντανοί οργανισμοί που αξίζουν το σεβασμό μας και την προσοχή μας. 

 Αλλά η ακαμψία και η ατολμία της προηγούμενης δημοτικής αρχής σε αυτό το θέμα ( όπως και στα περισσότερα) μάλλον έχει μειώσει τις αντοχές των πολιτών που στη μεγάλη πλειοψηφία τους απαιτούν λύσεις εδώ και τώρα (και ας μην είναι οι καλύτερες). Κάπως έτσι μεταφράζω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό το αποτέλεσμα που θα δείτε παρακάτω, παρά τις αντιδράσεις (δικαιολογημένες σε μεγάλο βαθμό) των φιλοζωικών οργανώσεων και μερίδας του τύπου. Αλλά όπως συνέχεια λέμε, καλή η αντίδραση αλλά πρέπει να υπάρχει και δράση…

Τα αποτελέσματα λοιπόν είναι τα εξής:

2ο DEBATE: Το αιώνιο ερώτημα που διχάζει τον βορρά και τον νότο της Ελλάδας…Αθήνα ή Θεσσαλονίκη?

Αυτό το σαββατοκύριακο τα Koalakia μετακομίζουν για επαγγελματικό ταξίδι στην Αθήνα και αφού πρώτα την Παρασκευή έκαναν την εμφάνισή τους στην Θεσσαλονίκη για τους ίδιους λόγους. Έτσι γεννήθηκε η πρωτότυπη (εδώ γελάνε!!!!) ιδέα για το 2^ο Debate μας με πανελλήνια εμβέλεια αυτή τη φορά. Το αιώνιο ερώτημα…Αθήνα ή Θεσσαλονίκη, Πρωτεύουσα ή Συμπρωτεύουσα, Παρθενώνας ή Λευκός Πύργος, Σουβλάκια ή Καλαμάκια??

Πάμε λοιπόν να δούμε μερικά επιχειρήματα για τη μία ή την άλλη άποψη και στο τέλος να ψηφίσουμε.

"Τα πέντε κλειδιά" της Λένας Μαντά

Μία από τις νικήτριες του 2ου Διαγωνισμού Γραφής που διοργάνωσε το blog μας, η Αλεξία Βλάρα, διάβασε το βιβλίο που παρέλαβε ως δώρο και μας έκανε την τιμή να μας στείλει κριτική για το βιβλίο, που ελπίζουμε να απόλαυσε! Η κριτική είναι αναρτημένη και στην ιστοσελίδα που αρθρογραφεί, www.all4fun.gr. Διαβάστε την κατατοπιστική και περιεκτική κριτική της Αλεξίας και πείτε μας τη γνώμη σας αν έχετε διαβάσει και εσείς το βιβλίο!!

ΔΕ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΜΕ. ΠΕΝΤΕ ΛΟΥΚΕΤΑ, ΠΕΝΤΕ ΚΛΕΙΔΙΑ. ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΚΛΕΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ ΤΟΥ. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΣΟΥ. ΑΝ ΜΙΛΗΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΕ ΘΑ ΤΗ ΔΕΙΣ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΖΩΝΤΑΝΗ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΜΕΝΗ! ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΟΔΗΓΙΕΣ.

Από εκείνη την ώρα άρχισε ο εφιάλτης. Η μικρή της κόρη, η Μαργαρίτα της, ήταν στα χέρια απαγωγέων, δεμένη με πέντε αλυσίδες σαν μικρό ζώο. Δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια από κανέναν, αφού κανείς δεν ήξερε την ύπαρξη του παιδιού. Ούτε καν ο άντρας της, ο παντοδύναμος Ορέστης Δελούζος. Έπρεπε να υπακούσει με όποιο τίμημα…

Let’s be Cops (2014, ελληνιστί «Ας παίξουμε τους αστυνομικούς»)

Βαθμολογία 2 / 5

Γιατί να δυσκολεύομαι να βρω μια καλή κωμωδία, που να με κάνει να γελάσω μέχρις δακρύων?? Εγώ φταίω ή απλά δεν φτιάχνουν καλές κωμωδίες?  Από το Ice Age έχω να γελάσω με την ψυχή μου και όσο περνάει ο καιρός αρχίζω να πιστεύω ότι ήταν η τελευταία μου φορά!!! Σαφέστατα και η κωμωδία του Luke Greenfield δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση!

Η ταινία αφηγείται την φαεινή ιδέα δύο 30άρηδων ψιλοαποτυχημένων στη ζωή φίλων και συγκατοίκων να ντυθούν αστυνομικοί σε ένα μασκέ πάρτι (που μόνο τέτοιο δεν ήταν τελικά) που τελικά τους οδήγησε σε μια ανελέητη (χαχαχαχαχαχα) μάχη με μια από τις πιο θανατηφόρες συμμορίες της περιοχής που διακινούσε όπλα, ναρκωτικά, γυναίκες και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Φυσικά, στην ιστορία μπλέκονται διαπλεκόμενοι αστυνομικοί, έρωτες (που πας χωρίς το κορίτσι?), πορτορικανοί (ή μήπως τζαμαϊκανοί?) μικροαπατεώνες και μερικοί ακόμα αδιάφοροι χαρακτήρες.

1ο Debate : Συμφωνείτε με τον χειρισμό του Δήμου Βόλου στο πρόβλημα με τα αδέσποτα?

Πολλές φορές διαβάζουμε για διάφορα θέματα, σοβαρά και μη, και ενώ θέλουμε να εκφράσουμε την άποψή μας δεν ξέρουμε πως. Τα Koalakia όπως κάνουν εδώ και 2,5 χρόνια, δίνουν τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να παρουσιάσει τις απόψεις του.  Έτσι αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μία καινούργια ενότητα στην οποία κάθε Κυριακή θα θέτουμε ένα θέμα προς συζήτηση. Από τη μεριά μας θα προσπαθούμε να παρουσιάζουμε και τις δύο πλευρές και οι αναγνώστες μας με τα σχόλιά τους και την ψήφο τους στο γκάλοπ που θα συνοδεύει την ανάρτηση θα καλούνται να πάρουν θέση.

Το πρώτο θέμα που επιλέξαμε να ασχοληθούμε είναι  ένα πρόβλημα που αναγνωρίζετε από όλους στον Βόλο αλλά πρόσφατα, η λύση που επέλεξε η νέα δημοτική αρχή έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις από φιλοζωικές οργανώσεις και απλούς πολίτες. Το πρόβλημα είναι ο μεγάλος αριθμός αδέσποτων σκύλων που κυκλοφορεί στο πολεοδομικό συγκρότημα του Βόλου. Το ερώτημα είναι: 

Συμφωνείτε με την πρακτική του Δήμου Βόλου για την αντιμετώπιση του προβλήματος?

Agatha Christie: The monogram murders / Έγκλημα με υπογραφή

By Sophie Hannah

Τα τελευταία χρόνια βιώνω μια ψυχολογική καταπίεση από το γεγονός ότι δυσκολεύομαι πλέον να βρω βιβλίο της Agatha Christie το οποίο να μην έχω διαβάσει. Όταν έχεις μεγαλώσει με κάτι (έστω και τόσο μικρό όσο τα βιβλία ενός αγαπημένου συγγραφέα) , δυσκολεύεσαι να αποδεχτείς ότι δεν θα υπάρξει κάτι νέο, μια νέα δημιουργία να σε συναρπάσει και να σε αναγκάσει να κοιμηθείς έστω και μισή ώρα αργότερα από αυτή που σου υπαγορεύουν οι αντοχές σου! Το τελευταίο το παθαίνω με αρκετά βιβλία, αλλά μόνο μία συγγραφέας μου το προκαλούσε πάντα, η Agatha Christie.

Οπότε καταλαβαίνετε την έκπληξη και ανυπομονησία μου όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορήσει νέα περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό, γραμμένη από την συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων Sophie Hannah. Το καλύτερο ήταν ότι, σύμφωνα με τις πρώτες κριτικές, η Hannah δεν προσπάθησε να αλλάξει το σύμπαν της Christie αλλά να το ακολουθήσει όσο πιο πιστά μπορούσε. Η υπόσχεση ότι διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο δεν θα μπορώ να ξεχωρίσω ποια από τις 2 κυρίες το έγραψε, με ιντρίγκαρε περισσότερο από κάθε τι!