To άγνωστο... (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

14η Συμμετοχή από την Ελένη Ατζέμη

Εκείνη την στιγμή το βλέμμα του περιπλανήθηκε στην αίθουσα ψάχνοντας απεγνωσμένα για ένα φως στο τούνελ. Ξαφνικά κάρφωσε το βλέμμα του στο τζάμι του απέναντι παραθύρου. Έμεινε εκεί μαρμαρωμένος για λίγα λεπτά σαν ένα παγερό άγαλμα. Μία ψυχρή, κρύα, παγερή πέτρα.

 Τα λεπτά κυλούσαν και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο παρά να περιμένω. Δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε, δεν είχα καμία προσωπική επαφή μαζί του. Δεν ήξερα τον χαρακτήρα του και δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πώς μπορούσα να αντιδράσω. Μετά όμως από αρκετή ώρα το βλέμμα του είχε πια μαλακώσει σαν να  είχε πια αγαλλιάσει η ψυχή του. Σαν να είχε μπροστά του μία λευκή οπτασία που καθόταν απέναντι του και του χαμογελούσε.

Η σκέψη του ταξίδευε. Πού όμως; Τι ήταν αυτό που έκανε  το χαμόγελο να επιστρέψει στα χείλη του; Ίσως η σκέψη μιας γυναίκας. Μόνο μια γυναίκα θα ήταν ικανή να μπορέσει να κάνει έναν άντρα να νιώσει αγαλλίαση μόνο με την σκέψη της.

 Πάγωσα, κοκάλωσα. Μου είχαν μιλήσει για τη περίπτωση του αλλά το να βιώνεις δίπλα του τα γεγονότα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Πώς μπορούσα να τον βοηθήσω; Τι έπρεπε να κάνω για να φύγει από την άβυσσο που τον ταλαιπωρούσε;

Η αυριανή συνάντηση με την κόρη του ίσως μπορούσε να μου ξεκαθαρίσει τι ακριβώς συνέβαινε. Ο γιατρός που τον παρακολουθούσε δεν είπε πολλά. Ψυχική διαταραχή. Δύο απλές λέξεις, με πολλά νοήματα. Δύο απλές, καθημερινές λέξεις που κρύβουν από πίσω ένα μυστήριο.  Γιατί μυστήριο είναι η ψυχή του ανθρώπου. Δύσκολα να ξεκλειδώσεις τα βάθη της.

 Ίσως η κόρη του ήξερε καλύτερα τι ήταν αυτό που διατάραξε τον ψυχισμό του. Ίσως μπορούμε να τον βοηθήσουμε. Ίσως ακόμα υπάρχει ελπίδα γι’αυτόν . Θα περίμενα μέχρι το επόμενο πρωί. Τα ερωτήματα πολλά, οι σκέψεις μπερδεμένες. Ίσως η αυριανή συνάντηση με βοηθούσε να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς συνέβαινε.