Κομμάτι Ζωής (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

24η Συμμετοχή από την Ευτυχία Καπαρδέλη

Μου γράφεις ότι είσαι γαλήνια…

… Επιτέλους σε βρίσκω δίπλα μου όπως χρόνια τώρα ήθελα να σε δω. Και είσαι μακριά δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια να στο πω.

Και πόσα θέλω να σου πω…

… Τόσα πολλά όσα δεν μπορείς να φανταστείς για μένα, για σένα για τις ανθισμένες δάφνες που περνώ δίπλα τους… απλωμένες καμαρωτές αθάνατες στη μέση του δρόμου στολισμένες…

…Πόσα θέλω να σου πω για την διαδρομή που φαίνεται μπροστά μου καθώς οδηγώ στην Εθνική Οδό κοντά σου να βρεθώ.

Χιλιόμετρα μακριά και ψάχνω το πρόσωπό σου, τα ζεστά σου χέρια και την καλοφτιαγμένη κορμοστασιά σου, επάνω της να στηριχθώ να κρατηθώ να γείρω γλυκά.

Μακρύς ο δρόμος… φωνές ακούω… και κορναρίσματα.

Κάποιος ηλικιωμένος κοιτάζει τον καθρέπτη του αυτοκινήτου του απορημένος για την μεγάλη ταχύτητα που έχει αναπτύξει καθώς ακολουθεί πίσω μου και προσπαθώντας να ακολουθήσει του δρόμου τη ροή.

Αυτό που πάντα αναζητούσα το βρήκα μετά από χρόνια.

Κλαίω τον χαμένο καιρό που δεν σε γνώριζα… και μόνος προσπαθούσα… να βρω… το νόημα στις άτυχες και ανεπιτυχείς προσπάθειες της εφήμερης ζωής μου.

Ξυπνούσα και κοιμόμουν με ανοιχτά μάτια… χωρίς να σε βλέπω… δίπλα σου περνούσα και καμάρωνα πως… τα γνωρίζω όλα, πως έχω μυαλό…

Ποια λογική και ποιο μυαλό το αίσθημα μπορεί να φυλακίσει χωρίς να το τραυματίσει και με φροντίδα να το περιθάλψει… για να υγιάνει..

Κοντά σου επιστρέφω… την γαλήνη μαζί σου να μοιραστώ… ίσως αυτό μου λείπει χρόνια κι αυτό να ζητούσα… μέσα στις καταιγίδες και τα φώτα… ένα λιμανάκι μικρό… απάνω… τόσο ήσυχο… τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα μετρώ.

Φθάνω κοντά σου. Ένα διώροφο όμορφο σπίτι κοιτώ…Μοιάζει αγαπημένο και γνωστό.

Με γρήγορα βήματα στην πόρτα είμαι και το κουδούνι χτυπώ.

Βήματα ακούγονται από μέσα… η πόρτα ανοίγει… είσαι εσύ γαλήνια και όμορφη.

Σε κοιτώ… στα μάτια

… Μόνο μικρούλες λέξεις βρίσκω να πω

… Μου έλειψες… Σε αγαπώ.

Στα δεσμά σου… θέλω να χαθώ.