"Αφηγήσεις Πεσόντα" από τον συγγραφέα και εικαστικό Θανάση Πάνου

Έχουμε την τιμή να φιλοξενήσουμε στα Koalakia σα νέο συνεργάτη, έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό δημιουργό. Ο Θανάσης Πάνου, συγγραφέας-εικαστικός, είναι το νέο μέλος της φετινής σεζόν στο μπλογκ. Κάθε εβδομάδα, και συγκεκριμένα κάθε Τρίτη, θα σας παρουσιάζουμε τις δημιουργίες του, μέσα από την στήλη "Αφηγήσεις πεσόντα". Λογοτεχνικά κείμενα, αλλά και εικαστικά έργα, θα γεμίσουν τις Τρίτες σας από έναν δημιουργό που τιμά την τέχνη του λόγου και όχι μόνο. Πριν σας παρουσιάσουμε το πρώτο κείμενό του, σας τον συστήνουμε μέσα από το βιογραφικό του.

Βιογραφικό

Ο Θανάσης Πάνου γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο. Σπούδασε Οικονομικές επιστήμες κοινωνιολογία, εγκληματολογία και  στη συνέχεια πραγματοποίησε ειδικές σπουδές εικαστικών τεχνών (εικόνα ήχος-κίνηση-λόγος) με αντικείμενο έρευνας   την λειτουργιά της καλλιτεχνικής φόρμας και τη μορφική της αντιστοιχία από το ένα είδος τέχνης στο άλλο, μέσω της βιωματικής παιδείας. Είναι Ιδρυτικό μέλος του αρχείου «οπτικής ποίησης» Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών και έχει  λάβει μέρος σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις Ζωγραφικής – video-art, video-poetry στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετέχει στα δρώμενα του  Athens Art International Arts Festival και του international Film Poetry Festival (Τhe Institute for Experimental Arts). Έχει εκδώσει δώδεκα βιβλία και δοκίμια, πεζά και ποιήματα του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά, λογοτεχνικές ανθολογίες και έχουν μεταφραστεί σε οκτώ γλώσσες. Στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Αθηνών 2017 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο videoart με την ταινία «film noir» σε μουσική Σάκη Παπαδημητρίου.  Είναι Αρθρογράφος στο ηλεκτρονικό περιοδικό  schooltime.gr

https://arxiooptikispoiisis.blogspot.com/

https://www.facebook.com/ThanasisPanou/

https://www.facebook.com/writertpanou/?ref=bookmarks

https://www.facebook.com/artimerosthanasispanou         

https://www.schooltime.gr/arthrografia/koinoniologikes-proseggiseis-thanasis-panou/

https://www.poets-radio.net/category/thanasis-panou/

Τα Βρακιά

Τα βρακιά θέλουν πολύ συχνά πλύσιμο, όχι μόνο για την καθαριότητα των κρυμμένων περιοχών, όσο και για την υγιεινή της ανθρώπινης συνείδησης που διαρκώς αναζητά την αποδέσμευση από την ζωώδικη φύση της.

Τα ζώα βέβαια, δεν φοράνε βρακιά, δεν κοκκινίζουν από ντροπή και δεν χρειάζεται έτσι να υπερασπιστούν την καθαρότητα της συνείδησής τους, γι’ αυτό είναι κατά βάθος όντα σοφά και υπέρλογα, αφηγητές του δράματος των απαγορεύσεων της ανθρώπινης κοινωνίας για την ανθρώπινη σάρκα, την περιελιγμένη μέσα στα βρακιά.

Σύμπασα μάλιστα, όλη η ανθρώπινη κοινωνία νοιώθει προστατευμένη φορώντας ένα μεγάλο βρακί ολόγυρα στο σώμα της, ολόγυρα στην σκέψη των κυττάρων της, το πλένει και το ξεπλένει με νόμους και φυλακές και έτσι με βρακοφορεμένα άλματα οδεύει, εκθαμβωτικά παράλογη μέσα στον χώρο όλων των άβρακων όντων.

Έτσι συνεχίζει και  η πορεία μας, χάριν των αντιθέσεων, των προσμονών για υποταγή που έλκουν τα δύο φύλα.

Για παράδειγμα, ο έρωτάς της για εμένα, μία εμμονή, ένα εύθραυστο αλύγιστο κλαδί, με δύο διασταυρώσεις, από τη μία περήφανο απέναντί μου να στέκει και από την άλλη αγκαθωτό που μόνιμα πληγώνει.

Αυτήν την εμμονή που έχει η κοπέλα μου αγωνίζομαι σκληρά να ξεβρακώσω.

Την παθαίνουν, λένε οι σοφοί, γυναίκες, που απαιτούν αποκλειστικότητα, συνήθως χάριν του παθιασμένου θηλυκού έρωτα που καταγίνεται με την εμβάθυνση και με χειρουργική ακρίβεια και υπομονή, αλλαγή του εσώτερου κόσμου του άνδρα. Λέγεται «το μαύρο κουτί των δύο» και πλήττει θολώνοντας την κρίση και στη περίπτωση που με απασχολεί πληγώνει καθημερινά την πορεία την κοινή μας.

Την πρώτη φορά, θυμάμαι, ένιωσα έκπληξη και απορία μεγάλη, όταν με ζήλο και όλη την δύναμη της μίλαγε ώρες πολλές για το μέλλον μας, τις προσδοκίες και τις αλλαγές που αναμένει με μέγιστο ενθουσιασμό και απλά συμφώνησα να μπω μέσα στο βρακί της.

Δύσκολο όμως να αλλάξεις οπτική χωρίς να σου πληγώσουνε τα μάτια. Από τη μια πλευρά βέβαια, νοιώθω περήφανος για τον στοχευμένο επάνω μου έρωτά της και την αξίωση εμένα στο επίκεντρο να έχει και στα όρια της ζεστά να φυλακίσει.

 Από την άλλη όμως πλευρά κάθε φορά που καταγίνεται με τις πράξεις που δεν εκπλήρωσα, νομίζω ότι ως επιδέξιος δεσμοφύλακας αιώνια δίπλα μου θα στέκει.

Πάνω σε αυτό το πανύψηλο βουνό που σκαρφαλώνουμε, ψάχνω ένα ελεύθερο τοπίο, ένα ξέφωτο, χωρίς κανένα ενδοιασμό να απλωθώ γυμνός  επάνω του και να το αφήσω να με ταΐσει με όλες τις έγνοιες της, να με αγαπήσει όπως αυτή οραματίζεται περισσότερο από κάθε τι άλλο, σκλάβο και ιππότη της με τους δράκους που έχει μέσα της πάντα να παλεύω.

Παράδοση περήφανη λοιπόν και μόνο αποφάσισα, τα κύματα δεν θέλουν πάλη και ως φουρτουνιασμένη θάλασσα ο έρωτας με λιτή επάρκεια ας ντύνει την φλεγόμενη πορεία μας.