Η Συρία θρηνεί

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Η Συρία θρηνεί τα παιδιά της, ο πλανήτης πενθεί για τη Συρία. Ποια λόγια μπορούν να περιγράψουν αυτή την τραγωδία, ποια παρηγοριά θα χτυπήσει την πόρτα σε αυτό το μέρος του κόσμου; Παιδιά που δε θα μεγαλώσουν ποτέ, έμβρυα που δε θα δουν ποτέ το φως της μέρας. Ένας στρατός κοριτσιών να μάχεται, ενώ θα έπρεπε να κάνει όνειρα για το μέλλον. Αυτές οι κοπέλες δεν έπαιξαν ποτέ με παιχνίδια, γιατί γνώρισαν από νωρίς τον άνισο αγώνα με την επιβίωση. Αυτές οι νεαρές γυναίκες, δε στάθηκαν πάνω σε τακούνια, παρά στην τόλμη και την πίστη στην πατρίδα τους. Δεν έφτιαξαν τα νύχια τους, γιατί τα χέρια τους κρατάνε όπλα. Δεν κλαίνε επειδή τις παράτησε κάποιος γκόμενος, αντιθέτως χαμογελάνε κι ας ρίχνονται στη μάχη. Χαμογελάνε γιατί ξέρουν ότι η επόμενη ίσως να είναι η τελευταία τους. Κάποιες έχουν οικογένεια πίσω. Άλλες ίσως όχι. 

Όλες τους όμως, έχουν πατρίδα. Κι όταν αυτή ματώνει, δεν κρύβονται πίσω από μακιγιαρισμένα προσωπεία και μαλλί κομμωτηρίου. Φοράνε τα χακί και τρέχουν στην πρώτη γραμμή. Αυτά τα "κορίτσια", οι τόσο δυνατές γυναίκες, δε βγαίνουν να φωνάξουν για ισότητα, δε γιορτάζουν στα κλάμπ τον φεμινισμό τη μέρα της γυναίκας, γιατί δεν έχουν ανάγκη καμία αποδοχή. Ένας ολόκληρος κόσμος τις επευφημεί και η πατρίδα τους, τους χρωστάει πολλά. Πολεμούν παλικαρίσια, τη στιγμή που όλοι τους εύχονται, να τις φυλάει ο θεός. Πόσο τραγικό! Κανένας θεός δεν τις φυλάει. 

Το μόνο φυλαχτό που έχουν κοντά τους, είναι η σκέψη της μάνας, επειδή είναι η μόνη που θα τις κλάψει. Κανένας θεός δε θα πονέσει για τη Συρία, πέρα από τα ίδια τα παιδιά της. Κανένας θεός δε θα ουρλιάζει από μέσα του, "γύρνα πίσω παιδί μου, θέλω να ζήσεις". Πάνω από τα ματωμένα πτώματα, δε θα σκύψει ο θεός, οι κραυγές που θ' ακουστούν δε θα είναι οι δικές του. Ο τρόμος και η απορία, τα "γιατί" που δε θα προλάβουν ν' απαντηθούν, θα είναι παιδικά, όχι δικά του. Το κλάμα πάνω από τους νεκρούς γονείς, θα είναι των παιδιών, το ίδιο και η ορφάνια. Η δυστυχία και ο πόνος, ανήκουν στη Συρία, όχι σε αυτόν. 

Στη Συρία που ματώνει, πονά, πολεμά, πεινά, κρυώνει, φοβάται, στη Συρία που πενθεί. Μη ζητάτε από το θεό να είναι κοντά στις κοπέλες, που μόνη τους επιλογή είναι να μάχονται. Μη ζητάτε από το θεό να είναι κοντά σε όλους όσους προσπαθούν να επιβιώσουν από το ανελέητο τέρας του πολέμου. Μη ζητάτε από τον θεό να είναι κοντά στις μανάδες που κρατάνε τα άψυχα κορμάκια των παιδιών τους στην αγκαλιά τους. Μη ζητάτε από το θεό να είναι κοντά στα παιδιά που δεν ξέρουν γιατί δεν ξυπνάνε οι γονείς τους. Όχι, μην του ζητήσετε να είναι εκεί. Δε θα είναι εκεί. Συρία κράτα γερά. Δυστυχώς, είσαι μόνη σου με τα παιδιά σου. Παιδιά της Συρίας, προστατέψτε την πατρίδα σας. Μόνο εσάς έχει. Υπόλοιπε κόσμε, γύρνα πίσω στο ντιμπέιτ "Υπάρχει - δεν υπάρχει θεός" και ας τους αφήσουμε ήσυχους. Έχουν να επιβιώσουν από ένα πόλεμο.