Η τελική μάχη που ισοπέδωσε την Πλατεία Νερού (Release Athens 2019: Manowar, Rhapsody of Fire, Imperia, BattleRoaR)

Με όσους έπιασα κουβέντα το Σάββατο, 14/6 στην Πλατεία Νερού κατά τη διάρκεια της πιο metal μέρας του φετινού Release Athens (μέχρι την επόμενη βέβαια) είχαν να μου πουν και μια ιστορία από προηγούμενες εμφανίσεις των Manowar στην Ελλάδα (με τελευταία το σχετικά μακρινό 2007) ή στο εξωτερικό. Ε λοιπόν, εγώ θα τους έβλεπα για πρώτη φορά. Ένα συγκρότημα που δεν συγκαταλεγόταν στα αγαπημένα μου αλλά σε αυτά που περιστασιακά παρακολουθώ. Επειδή όμως έχω την τάση να μετατρέπω απλές γνωριμίες σε μεγάλους έρωτες (μουσικούς, για να μην παρεξηγηθώ) μέσα από live shows, είχα μία υποψία ότι είχε έρθει η στιγμή να προσθέσω ακόμα μία ερωμένη στη συλλογή μου.

Αλλά μάλλον προτρέχω. Η μέρα ξεκίνησε γύρω στις 7 το απόγευμα πάνω που ο ήλιος είχε αρχίσει να απομακρύνεται και η θερμοκρασία να γίνεται υποφερτή (σε συνδυασμό με το θαλασσινό αεράκι). Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω τους BattleRoaR για τους οποίους πάντως έχω ακούσει τα καλύτερα. Στο μέλλον σίγουρα θα έχω την ευκαιρία....

Αφού λοιπόν, έκανα μια γρήγορη βόλτα στα κιόσκια των χορηγών και προσανατολίστηκα στον άρτια οργανωμένο χώρο του φεστιβάλ στήθηκα αρκετά κοντά στη σκηνή (ήταν νωρίς άλλωστε ακόμα) για να δω τους Imperia και να φανταστώ πως θα ήταν οι Epica αν η Helena Iren Michaelsen δεν είχε δώσει τη θέση της στην Simone. Για να πω την αλήθεια μάλλον οι Epica θα βολόδερναν κάπου μεταξύ της 20ης και 25ης θέσης σε μεγάλα φεστιβάλ και θα έβλεπαν τα headlining shows με τα κυάλια. Η Helena στο μόνο που μοιάζει με τη Simone είναι η δουλεμένη φωνή (από όπερα μέχρι σκληρές κραυγές). Κατά τα άλλα δεν έχει τη λάμψη της Simone. Παρόλα αυτά τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή (ίσως παραπάνω απ' ότι έπρεπε ορισμένες φορές) παρότι το κοινό δεν φαινόταν να ακολουθεί ενθουσιωδώς. Ξεχωριστή στιγμή η ερμηνεία του νέου τους τραγουδιού Fear is an Illusion που ξεχωρίζει.

Μετά από κανένα 45λεπτό on stage οι Imperia αποχώρησαν για να κρεμαστεί το πανό των Rhapsody of Fire που προκάλεσε τα πρώτα έντονα χειροκροτήματα που προδιέθεταν για μια πιο μαζική συμμετοχή των θεατών σε ένα αγαπημένο συγκρότημα στο ελληνικό κοινό. Απόγονοι των κλασικών Rhapsody (ένα από τα σχήματα που δημιουργήθηκαν μετά τη διάλυση του αρχικού συγκροτήματος και τις δικαστικές περιπέτειες) με σχεδόν νέα σύνθεση (μόνο ο Alex Staropoli παραμένει) υπόσχονταν μια επιστροφή στο ένδοξο παρελθόν τους. Και εν μέρει το πέτυχαν. Μάλιστα αν ο ήχος ήταν καλύτερος, ο εξαιρετικός Giacomo Voli (φωνητικά) θα αναδεικνυόταν ακόμα καλύτερα. Λίγες πινελιές από τα πρώτα τους άλμπουμς (μάλλον και λόγω δικαιωμάτων), αρκετά κομμάτια από το τελευταίο (πολύ καλό) The Eighth Mountain, πολύ ενέργεια και καθόλου καλός ήχος. Παρόλα αυτά μάλλον ικανοποιήθηκαν οι αρκετοί οπαδοί τους και κατάφεραν να ανανεώσουν το ενδιαφέρον του ελληνικού κοινού.

Το εντυπωσιακό σκηνικό των Manowar αφενός δεν επέτρεψε στους Rhapsody of Fire να παίξουν πάνω από 1 ώρα (έχουν το υλικό να το κάνουν άλλωστε) αφετέρου δημιούργησε ένα κενό περίπου 1,5 ώρας που κάπως έπρεπε να γεμίσει. Απαραίτητη η ενυδάτωση και η αλλαγή θέσης για να βρεθεί όλη η παρέα μαζί. Αλλιώς δεν περνάει η ώρα...τελικά στις 11:00 η στιγμή που οι 12-13 χιλιάδες (μπορεί να κάνω και λάθος, δεν το έχω με τα νούμερα) ήρθε. Το μαύρο πανό που κάλυπτε τη σκηνή εξαφανίστηκε με κρότο και το show ξεκίνησε εκκωφαντικά και δυναμικά. Προσωπικά είναι ίσως η πιο δυναμική έναρξη συναυλίας που έχω δει. Το ένα μετά το άλλο τα τραγούδια- ύμνοι ξεδιπλώνονταν στη σκηνή. Αρχή με το Manowar, συνέχεια με το Warriors of the World, Blood of my enemies, Call to Arms, Brothers of Metal, Battle Hymne και πάει λέγοντας. Τέλεια φωνητικά, απίστευτο δέσιμο με το κοινό που συμμετείχε μαζικά και σκηνικά που άλλαζαν σε κάθε τραγούδι.

Κομπάρσοι ντυμένοι πολεμιστές, σημαίες να ανεμίζουν (με κυρίαρχη την ελληνική βέβαια), φωτιές και ένα τεράστιο videowall συνέθεταν ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Ιδιαίτερη στιγμή το Hector’s Final Hour αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες μέσα σε ένα συγκινητικό σκηνικό όπου δέσποζε η ελληνική σημαία. Και το κλείσιμο όμως εξίσου εντυπωσιακό...The Power of Thy Sword, House of Death και για encore το αριστούργημα Black Wind, Fire and Steel. Στα highlights της βραδιάς η στιγμή που ο Di Maio φωνάζει στη σκηνή τους 2 διοργανωτές του Release και τους τιμά με τον τρόπο του αφού όπως είπε τους έκαναν όλα τα χατίρια ώστε να στηθεί το full show.  Σύμφωνοι...δεν έχω μέτρο σύγκρισης με παλιότερες εμφανίσεις τους όταν ήταν πιο νέοι και ακμαίοι (πόσο περισσότερο). Αλλά αυτό που είδα μπορώ να το συγκρίνω με 2 μόνο ακόμα live που έχω παρακολουθήσει...Metallica και Iron  Maiden. Και αυτό λέει πολλά...!

Και λίγα λόγια για την οργάνωση. Ήταν εξαιρετική και δεν είχε να ζηλέψει σε τίποτα από φεστιβάλ του εξωτερικού. Άνετη πρόσβαση, καλή χωροθέτηση των περιπτέρων, lockers για να αφήσει κάποιος τα πράγματά του, μπόλικες τουαλέτες (βασικό) και άφθονο τρεχούμενο νερό (με σαπούνι και χαρτί μέχρι αργά). Εντυπωσιακό στοιχείο ότι κυκλοφορούσαν καθαρίστριες που άδειαζαν κάδους και γενικά κρατούσαν τον χώρο σε καλό επίπεδο.

Με λίγα λόγια...a day to remember! Που την έκανε καλύτερη η ελπίδα που άφησαν τα λόγια του Di Maio (ή του Adams; δε θυμάμαι) ότι θα επιστρέψουν κάποια στιγμή...!!!