Γιώργο σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" και θέλουμε να μας
πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο
λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο
στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Ιωάννης Μπαχάς, δημοσιογράφος, μέλος της
Ε.ΔΗ.Π.Η.Τ.
Όποιος
παρακολούθησε την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019 την τελετή έναρξης των Ευρωπαϊκών
Αγώνων στο Μινσκ της Λευκορωσίας, θα ξαφνιάστηκε από το κεντρικό της θέμα: το
δάσος και οι θρύλοι και μύθοι που συνδέονται μαζί του. Το κάθε δάσος (όπου
έμεινε, φυσικά). Οι μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις και το καλλιτεχνικό τους
μέρος, όπως οι τελετές έναρξης και λήξης, αποτελούν εξαιρετικές ευκαιρίες για
να προβληθούν ζητήματα που εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον δεν συνδέονται με τους
αγώνες. Τέτοια είναι η Ειρήνη, η προστασία του Περιβάλλοντος, η έγνοια για τους
υδάτινους πόρους, η διαφύλαξη της Παράδοσης και τόσα άλλα. Φέτος, το Μινσκ μας
θύμισε το δάσος.
Ένα
πυκνό, βαθύ και ζωντανό δάσος, όπως όλα άλλωστε, είναι ο πρωταγωνιστής της
σειράς του Netflix, “Zone Blanche”. Το δάσος είναι που ακούει, που
βλέπει, που φροντίζει τον πεζοπόρο, που διατάζει τα πλάσματα του να μιλήσουν με
όποιον το επιβουλεύεται, που ανησυχεί, που θυμώνει, που ξεσηκώνεται όταν το πληγώνουν.
Οι κάτοικοι, μόνιμοι και περαστικοί της μικρής ευημερούσας πόλης, Βιλμπλάνς
που φωλιάζει στην αγκαλιά του πιστεύουν, όχι όλοι όμως, πως το δάσος βρίσκεται
εκεί για να υπηρετεί την ευημερία τους και ακόμη περισσότερο, την απληστία τους
και το δηλητηριάζουν.
Η μέρα είχε
ξημερώσει περήφανη γιορτάζοντας την Άνοιξη που είχε τόσο αργήσει, στα γύρω μας
μα και στις ψυχές μας συνάμα. Κοίταξα με λαχτάρα γύρω μου και οι αραδιαστές
σκέψεις πήραν σάρκα κι οστά μέσα από την μασκαράτα των παιδικών αναμνήσεων:
Όταν ήμουν
μικρός, η ζωή έμοιαζε τόσο υπέροχη
Ένα θαύμα,
ήταν όμορφο, μαγικό
Και όλα τα
πουλιά πάνω στα δέντρα τραγουδούσαν τόσο χαρούμενα
Οι
φωτογραφίες αποτυπώνουν και φυλακίζουν στιγμές, αλλά και συναισθήματα που
μένουν για πάντα, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε. Σε άλλες περιπτώσεις, μας
διηγούνται και κάποια ιστορία. Το ίδιο θα κάνει αυτή τη φορά ο Στράτος
Σολανάκης, ο οποίος φιλοξενείται και πάλι στο μπλογκ μας και μας παρουσιάσει τη
δική του ιστορία μέσα από κάποιες ιδιαίτερες φωτογραφίες. Πάμε να δούμε τι έχει
να μας πει...
Με όσους έπιασα
κουβέντα το Σάββατο, 14/6 στην Πλατεία Νερού κατά τη διάρκεια της πιο metalμέρας
του φετινού ReleaseAthens
(μέχρι την επόμενη βέβαια) είχαν να μου πουν και μια ιστορία από προηγούμενες
εμφανίσεις των Manowarστην Ελλάδα (με τελευταία το σχετικά μακρινό 2007) ή στο
εξωτερικό. Ε λοιπόν, εγώ θα τους έβλεπα για πρώτη φορά. Ένα συγκρότημα που δεν
συγκαταλεγόταν στα αγαπημένα μου αλλά σε αυτά που περιστασιακά παρακολουθώ.
Επειδή όμως έχω την τάση να μετατρέπω απλές γνωριμίες σε μεγάλους έρωτες
(μουσικούς, για να μην παρεξηγηθώ) μέσα από liveshows, είχα μία υποψία ότι είχε έρθει η στιγμή να προσθέσω ακόμα
μία ερωμένη στη συλλογή μου.
Αλλά μάλλον προτρέχω.
Η μέρα ξεκίνησε γύρω στις 7 το απόγευμα πάνω που ο ήλιος είχε αρχίσει να
απομακρύνεται και η θερμοκρασία να γίνεται υποφερτή (σε συνδυασμό με το
θαλασσινό αεράκι). Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω τους BattleRoaRγια
τους οποίους πάντως έχω ακούσει τα καλύτερα. Στο μέλλον σίγουρα θα έχω την
ευκαιρία....
Απανωτά
τα χτυπήματα του Release Athens 2019 και μετά από Marley, Iggy Pop, Manowar,
New Order και ένα σωρό άλλους ήρθε η ώρα για τους επόμενους θρύλους της Rock,
τους Clutch να πάρουν σειρά και να γράψουν ακόμα μία αξέχαστη μέρα στο καλύτερο
μουσικά καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, την Τετάρτη 19 Ιουνίου. Τι κι αν είναι μεσοβδόμαδα. Ας αργήσουμε μία μέρα στη δουλειά! Φυσικά δε θα είναι μόνοι τους....
του Γιάννη Μπαχά, Πρόεδρος του Συλλόγου Μελετητών του έργου
του H.P.Lovecraft(Θεσσαλονίκη)
Είναι πολύ
δύσκολο για τη Στήλη να εντοπίζει, να παρακολουθεί και να παρουσιάζει ταινίες
που προκαλούν “Ανατριχίλες στην Οθόνη” καθώς όλες οι νέες παραγωγές, ακόμη και
εάν δεν είναι ευρύτερα γνωστές, παρουσιάζονται και κρίνονται στις αναρίθμητες
ιστοσελίδες (και στην Ελλάδα) που έχουν θέμα τους την Κουλτούρα του Τρόμου και
του Υπερφυσικού. Έτσι, όταν κάποια νέα ταινία δεν καλύπτει, εκ πρώτης όψεως, τα
ποιοτικά χαρακτηριστικά που θέτει μια ιστοσελίδα και μπορεί αβίαστα να
χαρακτηριστεί “άτεχνη”, “ερασιτεχνική”, “γελοία” και τόσα άλλα, τότε η Στήλη
κρίνει πως αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία να παρουσιαστεί. Εξάλλου, είναι πολύ
δύσκολο να συναγωγνιστεί κάποια νεώτερη παραγωγή βασισμένη ή εμπνεόμενη στο
έργο του H.P. Lovecraft, τις μοναδικές “Dagon” και “TheReanimator”, αλλά και
μόνο εκείνη η αναφορά που ξεσηκώνει: “InspiredbytheworksofH.P. Lovecraft”, την κάνει
αξιομηνμόνευτη, έστω και για να την καταδικάσουμε.
Αφού καταφέραμε να είμαστε σε προεκλογικό (και μετεκλογικό ταυτόχρονα) mood για αρκετό καιρό, ο ΜΑΦΡΑ μας χαρίζει μερικές στιγμές γέλιου με τα σκίτσα του....
Βασίλη
σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" και θέλουμε να μας
πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο
λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο
στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Η 4η μέρα του Release Athens 2019 κατεβάζει λίγο τα
decibels και μετά τους Manowar και τον χαμό που θα φέρουν στην Πλατεία Νερού,
μας οδηγεί σε πιο indie rock μονοπάτια συνδυασμένα με ηλεκτρονικό ήχο και όχι μόνο.
Με headliners τους New Order και από κοντά τον Johnny Marr αλλά και ακόμα 3
συγκροτήματα της ίδιας φιλοσοφίας, ίσως αποτελεί την πιο ομοιογενή μέρα του
φεστιβάλ.
Για να δούμε αναλυτικά τους συμμετέχοντες και να
πάρουμε και μια μουσική
Γιώργο,
κατόπιν προσκλήσεως του Μάριου Δημητριάδη, είσαι ο επόμενος καλεσμένος στη
"σκυτάλη του τρόμου" και αφού σε καλωσορίσουμε, θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το
βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά
από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που
πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;
Η Σοφία Κραββαρίτη ποτέ δε
σταματά να δημιουργεί. Αυτό το διάστημα ετοιμάζει κάτι καινούργιο, το οποίο
όμως δεν αποκαλύπτει. Αλλά μας δίνει μία γεύση για να προσπαθήσουμε να το
ανακαλύψουμε μόνοι μας...όσοι γνωρίζουμε τη δουλειά της μέχρι τώρα ίσως φανταζόμαστε
κάτι...για τους υπόλοιπους μάλλον ήρθε η ώρα να την ανακαλύψουμε...
Το
φωτογραφικό μας αφιέρωμα, φιλοξενεί και πάλι την Δέσποινα Αποστολίδου, μιας και
πλησιάζουν οι μέρες που, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στην πανέμορφη
Θεσσαλονίκη, λαμβάνει χώρα η πρώτη ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδος.
Το
θέμα που επέλεξε να μας παρουσιάσει αυτή την εβδομάδα, είναι ο δρόμος και η
ιστορία που μπορεί να έχει στον καθένα ξεχωριστά, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν την
διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου και την προσωπική του ψυχοσύνθεση. Τα
μηνύματα ωστόσο, μπορούν να είναι κοινά σε όλους μας. Ας τ' ανακαλύψουμε όμως
μέσα στις φωτογραφίες της Δέσποινας, κατανοώντας τη δική της ματιά. Τη ματιά
της φωτογράφου.