"Ο Τρόπος" από τον συγγραφέα-σκιτσογράφο ΜΑΦΡΑ

«Τι τρόπος είναι αυτός βρε Θανάση»;

«Τρόπος; Τί εννοείς…»;

«Μα.. σε καλημερίζω και συ μου γυρνάς την πλάτη..! Είναι τρόπος αυτός»;

«Μην με κουρδίζεις τώρα κι εσύ..! Με έχετε σκοτίσει όλοι με αυτή την λέξη…»

«Ποια λέξη; Τί έγινε.»;

« ΤΡΟΠΟ...τρόπο...με πρήξατε! Και..τί θα πει τί έγινε; Όλα χάλια.. Αυτό έγινε»

«Καλά…μπορείς να γίνεις λίγο πιο σαφής; Βρες ένα τρόπο να πεις αυτό που θέλεις…»

«Πάλι ‘τρόπο’; Επίτηδες το κάνεις»;

«Συγγνώμη. Το κλείνω! Πες εσύ ότι θες.. ξεκίνα από όπου θες και με όποιο τρόπο θες»!

Αφού απέφυγα αντανακλαστικά την αριστερή παντόφλα του Θανάση, άκουσα προσεκτικά το παράπονό του…

« Δουλεύω σε δύο δουλειές από το πρωί ως το βράδυ, δεν έχω προσωπικό χρόνο, έχω παραμελήσει τον εαυτό μου, έχω απομακρυνθεί από όλους, δεν βγαίνω να διασκεδάσω έστω και μια φορά στο τόσο.. και με ποιόν άλλωστε, η κατάσταση γύρω μας είναι χάλια και η Κρίση μας έχει καθηλώσει όχι μόνο οικονομικά αλλά και συναισθηματικά..»

«Κάτσε ρε φίλε.. παραπήρες φόρα. Μην τα ισοπεδώνεις όλα..» τον καθησύχασα.

«Μπα; Έτσι νομίζεις ; Ότι τα.. ισοπεδώνω»;

«Βέβαια. Θες να στο αποδείξω»;

«Για ξεκίνα το, να δούμε ποιος θα αποδείξει τι και σε ποιον..»…

«Ωραία…δουλεύεις λες, όλη μέρα. Σωστά»;

«Σωστά».

«Όμορφα ! Άλλοι λοιπόν σήμερα δεν έχουν καθόλου δουλειά.. Τί να πουν αυτοί δηλαδή; Εσύ όμως έχεις την δουλίτσα σου, την υγεία σου, το σπίτι σου, την οικογένειά σου, την γυναικούλα σου, τα κορίτσια σου…Γιατί λοιπόν δεν είσαι ευτυχισμένος; Πιθανόν δεν έχεις καταλάβει πως είσαι τελικά η προσωποποίηση του ‘επιτυχημένου’.. κατά κάποιο τρόπο, δηλαδή…….»

Απορώντας με τα αντανακλαστικά μου, απέφυγα και την δεξιά παντόφλα του, ελπίζοντας ότι δεν υπάρχει καμιά εφεδρική πλέον ενώ είδα τον Θανάση να παίρνει τον λόγο.. ξυπόλητος, χωρίς παντόφλες αλλά όχι και χωρίς επιχειρήματα, από ότι τελικά φάνηκε!

«Κοίτα..υπάρχουν πολλοί γολγοθάδες! Άλλοι είναι ψηλότεροι κι απόκρημνοι κι άλλοι χαμηλότεροι και ηπιότεροι. Άλλοι σταυρώθηκαν και ξεχάστηκαν, όπως οι δύο ληστές, άλλοι την βγάλανε τελικά καθαρή, σαν τον Βαραβά κι Άλλοι αναλήφθηκαν στην Αιωνιότητα με δόξες και τιμές! Σωστά»;

«Σωστά...» συμφώνησα διστακτικά μην ξέροντας πού θα το πάει..

«Οπότε, ο Δεξιός Ληστής θα συγκριθεί με τον Αριστερό και κείνος με την σειρά του θα κατηγορήσει τον εαυτό του γιατί έμεινε μόνο στις κλοπές κι όχι στις θηριωδίες του Βαραβά για να μπορεί μετά να συγκριθεί με αυτόν και να’ χει πιθανότητες να την γλυτώσει....Σωστά»;

«Δεν τόχα σκεφτεί έτσι να σου πω την αλήθεια...αλλά άντε να συμφωνήσω»

«Κατεβαίνοντας λοιπόν καθημερινά από τον μικρό μου γολγοθά, τί περιμένω»;

«Τί περιμένεις; Το τραμ κι αυτοί έχουν απεργίες»;

«Ανέκαθεν ήσουν βλαξ. Δεν περίμενα να άλλαζες αιφνιδίως! Συνεχίζω λοιπόν...» και συνέχισε.

«Περιμένω την ζεστασιά του σπιτιού μου. Την αγκαλιά από τις κόρες μου, την τρυφερότητα της γυναίκας μου. Σωστά»;

«Δεν ακούγεται παράλογο....αν και...»

«Κεριά αναμμένα να φας. Συνεχίζω...»

«Αντί λοιπόν, όλων αυτών των ελαχίστων αντιτίμων, τί εισπράττω; Αδιαφορία των παιδιών που είναι όλη την ώρα στα κινητά και σαλιαρίζουν με γκόμενους, καμία ενημέρωση για τα θέματα τους αφού τα έχουν συζητήσει ήδη με την μάνα τους και εκείνη..παγερά αδιάφορη..μόνο με μένα! Μου σερβίρει βέβαια να φάω- δεν έχω πρόβλημα σε αυτό- αλλά τα υπόλοιπα ανήκουν σε ένα ομιχλώδες και μακρινό παρελθόν...»

«Νομίζω υπερβάλλεις! Πρώτα απ΄ολα τα κορίτσια, τί θες να πουν σε σένα; Πώς θα βάψουν τα νύχια τους ή αν θα κάνουν μεζ τα μαλλιά τους»;

«Θα μπορούσαν απλά να κάτσουν δίπλα μου πέντε λεπτά και να με ρωτήσουν πώς ήταν η μέρα μου ή πώς πήγε η δική τους. Ίσως έτσι τους έδινα με περισσότερη χαρά το χαρτζιλίκι τους που το θεωρούν δεδομένο. Από την άλλη το φιλί έστω της υποδοχής ή του κατευόδιου, ένα τουλάχιστον απαλό χάδι από την γυναίκα μου, είναι μια ενέργεια που εδώ και καιρό σταμάτησα να ζητιανεύω».

«Σιγά τα αυγά. Έτσι γίνονται ρε φίλε τα παντρεμένα ζευγάρια μετά από χρόνια. Αφού δεν σου ρίχνει και καθαρτικό στην φασολάδα...και πάλι τυχερός είσαι»!

«Όταν όμως πρέπει να κάνει κάποιος παρατηρήσεις άμα αργούν, άμα πετάνε τα βρακιά τους από δω κι από κει, άμα αφήνουν τα δωμάτια χάλια και τα φώτα ανοιχτά φεύγοντας, άμα τα φορτώνουν στον κόκορα και έρχεται μπουρινιασμένη από το σχολείο, ξέρεις τί μου λέει»;

«Τί σου λέει; Κάτσε και πάρε βαθιές ανάσες»;

«Οχι, αυτό το κάνει εκείνη. Μου λέει..: κόρες σου είναι. Πες τους τα.. Και φεύγει για πιλάτες»!

«Και συ τι κάνεις»;

«Τι θες να κάνω; Τα λέω, γίνομαι κακός και τελικά μένω ακόμη πιο πολύ μόνος...»

«Καλά...δεν το έχεις συζητήσει αυτό με την σύζυγο»;

«Πώς..πως...»

«Καί τί σου λέει»;,

«Πως δεν έχω τον τρόπο! Άμα , λέει, τους τα πω με τρόπο, θα καταλάβουν οι ...γομάρες»!

«Και τελικά..»;

«Τελικά, αυτές τα βρίσκουνε κι εγώ μένω στην απ’ έξω γιατί λέει ...δεν έχω τον τρόπο»!

«Μήπως όμως βρε φίλε πρέπει και συ....»

«Τί; Μην το πεις! Να βρω τον...τρόπο; Προς το παρόν πρέπει να βρω κάτι άλλο..»

« Τί»;

«Κάνα σπρέι πιπεριού για να αποκρούω τις επιθέσεις εκείνου του κακιασμένου ψωφόσκυλου που έχουν αγοράσει»..

«Α..έχετε και σκυλάκι; Μπράβο που είστε φιλόζωοι...»

«Καταρχήν δεν έχουμε σκυλάκι. Έχουν! Κι επίσης αυτό δεν είναι σκυλί φύλακας άγγελος. Είναι μια κουρδισμένη μασέλα που μόλις με δει γρυλίζει και μου μασάει τα πατζάκια..»

«Ρε συ, μήπως δεν έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις φίλο»;

Αυτή την φορά τα αντανακλαστικά μου με πρόδωσαν. Αυτό που με προβληματίζει μόνο είναι μήπως το νούμερο 45 της αρβύλας που μου εκσφενδόνισε ο Θανάσης και έχει ήδη χαραχτεί στο κούτελό μου, αργήσει να σβηστεί... Τί να κάνω;

Δεν μπορεί..Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος τρόπος!