Durante la tormenta (2018, ελληνιστί «Οφθαλμαπάτη» και αγγλιστί «Mirage»)

Βαθμολογία 3,8 / 5

Κοίτα να δεις που το Netflix αλλά κυρίως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Oriol Paulo με έχουν κάνει λάτρη του ισπανικού κινηματογράφου...! Βέβαια για να λέμε όλη την αλήθεια, πάντα η Ισπανία μας πρόσφερε μικρά διαμαντάκια της 7^ης τέχνης κυρίως στην κατηγορία «θρίλερ μυστηρίου».  Απλά ο Paulo το έχει εξελίξει τρομερά, ειδικά στο κομμάτι του σεναρίου. Σενάρια που από τη φύση τους θα μπορούσαν να είναι πολύπλοκα και δυσνόητα για το κοινό, ο Paulo τα παρουσιάζει μαεστρικά και τελικά προσιτά.

Η «Οφθαλμαπάτη» εντάσσει και το στοιχείο του φανταστικού μέσα στον γενικό χαμό. Το 1989 κατά τη διάρκεια μιας ηλεκτρικής καταιγίδας, ο μικρός Νίκο γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας και στην προσπάθειά του να ξεφύγει, σκοτώνεται. 25 χρόνια μετά, κατά τη διάρκειας μιας ίδιας καταιγίδας, η Βέρα ανοίγει μια πύλη στο παρελθόν, συνδέεται με τον Νίκο μέσω μίας παλιάς τηλεόρασης και βιντεοκάμερας και προσπαθεί να τον σώσει. Στην προσπάθειά της όμως αλλάζει τον ρου της ιστορίας και χάνει το παιδί της. Δύο παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Η μία είναι η προσπάθεια του Νίκο να αποκαλύψει τη δολοφονία και η άλλη, η προσπάθεια της Βέρας να βρει τρόπο να επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα το παιδί της.

Ο Paulo Oriol έχει καταφέρει να παρουσιάσει το αρκετά μπλεγμένο σενάριο με τέτοιο τρόπο που να μην κουράζει τον θεατή. Δημιουργεί σασπένς, αγωνία και δεν κάνει κατάχρηση του υπερφυσικού στοιχείου που θα ξένιζε πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος). Αντίθετα, εντάσσει το υπερφυσικό στην ταινία ως ένα απλό κομμάτι της και εστιάζει σε άλλα στοιχεία όπως το δράμα (κυρίως μέσα από την ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Adriana Ugarte) και η αγωνία (εκεί συμβάλλει η μουσική επένδυση και η ίδια η σκηνοθεσία). Στα ατού της ταινίας η παρουσία του μικρού Νίκο (Julio Bohigas-Couto) και φυσικά του αγαπημένου Alvaro Morte (ο καθηγητής του La casa de papel). Σίγουρα υπάρχουν κάποια σεναριακά κενά (αναμενόμενο με τόσο μπλέξιμο που πέφτει) ενώ και το τέλος παραπέμπει σε αμερικανιά (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε).

Παρόλα αυτά, μιλάμε για μία ακόμα εξαιρετική ταινία του ισπανόφωνου κινηματογράφου στον οποίο το Netflix βρήκε ένα μικρό χρυσωρυχείο. Δράμα, σασπένς, θρίλερ, αγωνία, μεταφυσικό....όλα αυτά μαζί κάτω από ένα αρκετά πρωτότυπο σενάριο που έχει αποτυπωθεί μαεστρικά στην οθόνη.