"Τόση άνοιξη καημός" από τη Μαίρη Τσίλη

Ανοίγει η μέρα και κλείνει η καρδιά μου. Στις χούφτες της εσένα κρατώ. Κλείνει η νύχτα και ξεκλειδώνει η ψυχή μου. Πόσο σε αγαπώ και πόσο μισώ το εσύ εκεί κι εγώ εδώ. Θέλω να πεθάνουμε χωριστά για να ζήσουμε ξανά μαζί σε μιαν άλλη ζωή. Δαγκώνω τα χείλη μου. Έλα. Με τα χείλη σου το αίμα μου να πάρεις. Μια σταγόνα μέχρι τα σπλάγχνα της ύπαρξης σου να φτάσει για να σε γεννήσω εγώ από έρωτα ξανά. Φύγε. Πάρε τα σωθικά σου και βάλε φωτιά. Θα γλύψω τις στάχτες και θα ζήσω κι εγώ ξανά και θα σπαράζω από μοναξιά και από ένα σωρό γιατί. Χτύπησε με! Θέλω να έχω μια αιτία και μια αφορμή για να λέω ότι πονάω πολύ! Δεν ήταν γραφτό Έρωτα, Αγάπη, Ζωή...

Τόσος ήλιος μου χαμός. Κρυώνω.

-Αγκάλιασε με. Διψάω.

-Φίλησε με. Πεινάω.

-Δάγκωσε με. Σε αγαπάω.

-Νίκησε με!

Μαίρη Τσίλη