"Ίχνη της Καρδίας" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Κενό

Η καρδιά μου μία μαύρη τρύπα. Καμιά αγάπη δεν μπορεί να κορέσει την δίψα της. Καμιά ενέργεια δεν γιατρεύει τις πληγές της ψυχής μου. Κανένα φως δε τρυπώνει στο σκοτάδι της. Κι όμως, αναζητώ και το παραμικρό χάδι σαν να είναι ζήτημα ζωής. Γιατί ελπίζω ακόμη...

Νιώθω μέσα μου μόνο κενό. Κενό στην καρδιά. Κενό στο μυαλό. Τίποτα δίπλα μου. Τίποτα μέσα μου. Πουθενά η γαλήνη. Πουθενά η χαρά. Μόνο σκοτάδι. Σκοτάδι και απουσία. Κι όμως… πληρώνω για κάθε αχτίδα φωτός το χρυσάφι του κόσμου. Γιατί ακόμη και αν πέθαναν όλα, η ελπίδα απλά κοιμάται.

Κάθε μέρα κλαίω, όταν αντικρίζω τον ήλιο. Δεν αντέχω να ξέρω πως πρέπει να σκοτώσω την ελπίδα μέσα μου. Το όνειρο της παρουσίας σου σβήνει και το στρώμα δίπλα μου είναι άδειο ακόμη ένα ξημέρωμα. ‘’Τελευταία φορά’’ σκέφτομαι. ‘’Τελευταία μου μέρα’’. Μα συνεχίζω να ζω. Τρελαίνομαι! Πώς να παραδεχτώ πως σε έχασα; Πως όλα τελείωσαν για πάντα; Για μια αιωνιότητα! 

Κι αν τώρα είμαι μία μαύρη τρύπα συναισθημάτων, κάποτε δίπλα σου έλαμψα σαν αστέρας.

Το μόνο που μου έχει απομείνει πια είναι εκείνη η υπόσχεσή σου. Μόνο αυτό με κρατούν ζωντανό. Για πόσο ακόμη;

‘’Ανάμεσα στο σκοτάδι και το καθαρότερο φως, θα είμαστε και πάλι μαζί.’’