"Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα" της Σοφίας Κραββαρίτη

 (Κυκλοφόρησε στις 17/9/2018 από τις Εκδόσεις Άλλωστε)

Όταν η αγαπημένη μου φίλη Σοφία Κραββαρίτη μου ζήτησε να είμαι ένας από τους πρώτους που θα διαβάσουν το νέο της βιβλίο που είναι μαύρη κωμωδία δεν ήξερα τι να περιμένω… ή μάλλον ήξερα ότι μια τέτοια καλπάζουσα φαντασία και ένας τόσο χυμώδης λόγος θα με εξέπλητταν όπως και να ‘χει. Οπότε απλά ξεκίνησα να διαβάζω το μικρό αλλά χειμαρρώδες βιβλίο της «Ο Κήπος με τα τριαντάφυλλα».

Μη σας ξεγελάει όμως ο τίτλος. Μπορεί να φαίνεται γλυκός, ρομαντικός μέχρι και γλυκανάλατος, αλλά… φευ!!! Μέσα σε λίγες μόλις σελίδες, η συγγραφέας καταφέρνει να ξεκινάει με μια ξεκαρδιστική κωμωδία, στην πορεία να προσθέτει το μαύρο στοιχείο,  για λίγο να θυμίζει περιπέτεια και στο τέλος να μας δίνει αρκετές δόσεις δράματος και συγκίνησης. Για dressing αυτής της πεντανόστιμης σαλάτας προσθέτει μπόλικες δόσεις φανταστικού στοιχείου. Όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά αν ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, η Σόνια δεν ήταν τόσο…. δεν βρίσκω το κατάλληλο επίθετο να την χαρακτηρίσω. Τόσο απ’ όλα μάλλον. Τόσο έντονη που δυστυχώς για την ίδια δεν μπορεί να κρατήσει μία σχέση για πολύ. Τόσο «ευαίσθητη» που δυστυχώς για τους επίδοξους φίλους της αυτό καταλήγει άσχημα. Τόσο παρορμητική που της προκαλεί άγνοια κινδύνου και μια αποφασιστικότητα επικίνδυνη. Απαραίτητο συμπλήρωμα της Σόνιας, η αδερφική της φίλη (και εξίσου τρελή) Λίζα που αποτελεί τον «συνένοχο στο έγκλημα» (με ή χωρίς εισαγωγικά) και ο επίσης κολλητός της Έρικ που της βγάζει έναν άλλο εαυτό, πιο ευαίσθητο. Αφανείς ήρωες τα προσωπικά της αντικείμενα που ζουν ένα δράμα με τον οξύθυμο χαρακτήρα της αφεντικίνας τους. Ξέρετε το τραγούδι «If walls could talk»; Έ κάτι τέτοιο φανταστείτε. Μόνο που στην περίπτωσή μας όντως μιλάνε (όχι οι τοίχοι, αλλά όλα τα υπόλοιπα)!!!

Οι εναλλαγές στα συναισθήματα είναι τόσο γρήγορες και έντονες που δεν σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Βιβλίο της μιας ανάσας που λέμε. Αυτό μάλλον είναι η ευλογία και η κατάρα του αφού όλα μοιάζουν να εναλλάσσονται γρηγορότερα απ΄ότι θα έπρεπε. Εκεί που γελάς, εκεί σοκάρεσαι. Εκεί που σοκάρεσαι, εκεί ξαναγελάς. Εκεί που ξαναγελάς, να σου και η συγκίνηση. Όλα αυτά σου αφήνουν μια αίσθηση στο τέλος ότι θέλεις κι άλλο. Να γνωρίσεις λίγο καλύτερα τη Σόνια, τη Λίζα και να γυρίσεις το χρόνο πίσω για να λυτρώσεις τον Έρικ. Όσο για το τέλος του... ουσιαστικά εμπεριέχει όλα τα συναισθήματα που μπορεί να δημιουργηθούν στον αναγνώστη στις προηγούμενες σελίδες. Με αποκορύφωμα αυτό του τρόμου για το μέλλον. 

Για την γραφή της Σοφίας Κραββαρίτη, δεν έχω να πω πολλά. Όσοι έχετε διαβάσει έστω και ένα κείμενό της ξέρετε ότι είναι γεμάτη, έντονη, χειμαρρώδης, δεν μπαίνει σε καλούπια και «πρέπει».  Άλλωστε όση ώρα διάβαζα τις σκέψεις και τους μονολόγους της Σόνιας, στο μυαλό μου είχα βάλει τη μορφή της Σοφίας... 

Δεν θα πω περισσότερα. Ήδη νομίζω αποκάλυψα πολλά αλλά πραγματικά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί. Ως «μαύρη κωμωδία» το χαρακτηρίζει η συγγραφέας αλλά τελικά είναι πολλά περισσότερα…..

ΥΓ: Πραγματικά εκπληκτικό το εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του βιβλίου!!!