"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Ζωή από σκόνη

 Αφιερωμένο στην ηρωίδα της ζωής μου, στην δική μου Ελένη

Θέλω να γράψω. Πρέπει να γράψω για να βάλω ένα φρένο στο μυαλό μου και για να πατήσω γκάζι στην καρδιά μου. Δεν μου βγαίνουν λέξεις εύκολα απόψε. Θυμάμαι χωρίς να θέλω. Λίγο λιωμένο παγωτό κι ένα κουταλάκι μέσα σε μια κούπα με ζάχαρη και καφέ επάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Και δίπλα από αυτό η μάνα μου στο πάτωμα πεσμένη σε στάση ύπνου στα ανάσκελα. Χέρια και πόδια απλωμένα, με το στόμα μισάνοιχτο και με τα μάτια ορθάνοιχτα χωρίς να κοιτάνε κάτι. Θάνατος. Κι εγώ χωρίς συστάσεις και απορίες μπροστά του. Δυό χρόνια μετά. Εσύ πέθανες κι εγώ έζησα και ζω. Βρήκα αντίδοτο στο πουθενά και ζω ξανά χωρίς εσένα. Κάνω όλα αυτά που θέλω και δεν μου λες εσύ πια να προσέχω. 

Πέφτω με τα μούτρα σε ότι γουστάρω να κάνω και να ζήσω και το ευχαριστιέμαι! Πληγώνομαι, πουλάω μούρη και γίνομαι έρωτας και μάγισσα της γραφής, εγώ που κώλωνα να γράψω. Κι ύστερα έτσι όπως έχω πιει πολύ, μου φεύγει το μισοτελειωμένο μου τσιγάρο και πέφτει στο γυμνό μου πόδι. Νιώθω το κάψιμο και το διώχνω με το χέρι μου, μα η ζημιά και το σημάδι από το κάψιμο έχουν γίνει. Δυό στιγμές μετά. Μου λείπεις αλλά δεν με νοιάζει. Ξέρω ότι με βλέπεις και ότι θα με προστατεύσεις από τον θάνατο μου και από τις υπερβολές μου που έχουν γίνει οι πιο δυνατές δημιουργικές απολαύσεις και παρεκτροπές μου. Μια ζωή ολόκληρη έμαθα να είμαι κωλόπαιδο και το καλύτερο παιδί. Και ξαφνικά να μην έχω κανένα και να προσπαθώ να βρω ξανά εμένα. Βαρέθηκα να ενηλικιώνομαι εκατό φορές μέσα σε μια ζωή μονάχα. Μου αρκεί λίγο σάλιο στις πληγές μου, μονάχη μου να βάζω. 

Μαίρη Τσίλη