"Το Γράμμα" από την Κασσιανή Σικελιανού

Έπρεπε να καταλάβω ότι δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά. Μάλλον ήθελες μόνο να νιώσεις λίγο καλά και να ξεφύγεις από τη ρουτίνα σου. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς αντέδρασες έτσι σε ένα τόσο ρομαντικό γράμμα, που κάθισα και στο έγραψα με όλη τη θέλησή μου. Σου έκανα ένα χατίρι που αποτελεί αντικείμενο κοροϊδίας σε αυτόν τον κόσμο κι εσύ, το απέρριψες, το πέταξες στα σκουπίδια σα να μην είχε αξία. Δεν έχει υλική αξία, σύμφωνοι, έχει όμως συναισθηματική αξία. Μάλλον αυτό επεδίωκες τελικά. Να με δεις να χαλαρώνω τις άμυνές μου, να βγαίνω λίγο έξω από τα σύνορά μου, ίσως και να αποδομηθώ και μετά, να με αφήσεις σε μια παγωμάρα. Αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που δεν ήμουν διεκδικητική για όλα όσα θέλω, γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι δεν τα αξίζω.

            Και μάθε τώρα τί ήθελα. Ήθελα μια φυσιολογική σχέση, όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μας, γιατί αυτό αξίζω. Να νιώθω όμορφα, να βγαίνω, να διασκεδάζω, να ερωτεύομαι, να σε φλερτάρω και να με φλερτάρεις, να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω, να σε νοιάζομαι, να σε φροντίζω. Να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και ωριμότητα, κάνει κάποια όνειρα και τρέφει ελπίδες μόλις βλέπει τέτοιες συναισθηματικές εκδηλώσεις και υποσχέσεις από έναν άλλον άνθρωπο στον οποίο επενδύει συναισθηματικά κι αν δεν ευοδωθούν όλα αυτά, στεναχωριέται, θυμώνει ή και εξοργίζεται αυτο-κατηγορείται, νομίζει ότι είναι προβληματική, ενώ δεν είναι. Αλλά για εσένα όλα αυτά είναι τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου. Επειδή δεν το είχες βιώσει, νομίζεις ότι δεν υπάρχει.

Προφανώς και δεν με κατάλαβες καθόλου. Ούτε την προσωπικότητά μου ούτε όλα όσα είχα να σου δώσω. Και είχα και έχω πολλά, αλλά θέλεις να τα πετάξεις. Πέταξέ τα, δεν με πειράζει, εσένα θα πειράξει, αλλά θα το καταλάβεις αργότερα. Ήθελα πολύ να σε έχω δίπλα μου, να είσαι ο δικός μου -κατάδικός μου- άνθρωπος, στον οποίο θα μπορώ να μιλήσω κάθε μέρα, κάθε ώρα και να μοιραστώ τα πάντα μαζί του, να περνάω καλά, να μπορώ να εκφράζομαι, να κλαίω και να γελάω, χωρίς να προβληματίζομαι και να αμφιβάλλω.

Αλλά μάλλον δεν σε ενδιέφερε -και πολύ- να προσπαθήσεις. Επεδίωκες να είσαι ο πατέρας – συμβουλάτορας και όλο έβρισκες ψεγάδια και μου έλεγες τί να κάνω… Ξέρω τί να κάνω και πώς να λύσω τα προβλήματά μου με τον δικό μου τρόπο (ή τρόπους) και δεν με αφορά καθόλου να τους κρίνεις. Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου. Ο ρόλος σου ήταν να με κάνεις να νιώθω όμορφα, όπως έκανα εγώ εσένα. Ή τουλάχιστον προσπαθούσα. Αλλά, από ό,τι φάνηκε, δεν σε ενδιέφερε καθόλου αυτό. Αν ήθελες -αν ΜΕ ήθελες αρκετά- θα ενδιαφερόσουν και θα προσπαθούσες να βρίσκεις χρόνο να μου αφιερώνεις, να νιώθουμε λίγο πιο κοντά να προσπαθούμε και στο τέλος, να καταφέρουμε να χτίσουμε κάτι όμορφο.

Αλλά, ήθελες να κάνεις τον συμβουλάτορα και να μη σε ενδιαφέρει να καλλιεργήσεις το ερωτικό συναίσθημα, με όποιον τρόπο μπορείς. Υπάρχουν πολλοί τρόποι… Λίγη θέληση και λίγη φαντασία χρειάζεται…

Μες έκρινες συνεχώς ότι δεν ξέρω να ζω. Ότι απλώς υπάρχω. Εσύ ξέρεις πώς να ζεις; Τα δικά σου τα προβλήματα τα έχεις λύσει όλα και θες τώρα να ασχοληθείς και με τα δικά μου; Για σκέψου λίγο… Κι αν αυτά που εσύ βλέπεις προβλήματα για εμένα είναι φυσιολογικά; Ή τουλάχιστον διαχειρίσιμες καταστάσεις; Δεν σου ζήτησα να με σώσεις… Σαφώς και δεν επιθυμώ ούτε επιδιώκω μια επιφανειακή σχέση, αλλά δεν μπορούν όλα τα πράγματα να είναι μονοδιάστατα. Όλα χρειάζονται. Εσύ με αντιμετώπισες όπως το κοριτσάκι που θα το σώσεις. Από ποιον; Ή από τι;

Νόμιζα ότι το γράμμα που έλαβες από εμένα θα σε συγκινούσε, έτσι ρομαντικό που ήταν… Σα να ήταν βγαλμένο από μια άλλη εποχή… Αλλά είσαι τόσο εγωιστής, που απλώς ήθελες να μου πάρεις κάποια βαθιά μου συναισθήματα και να φύγεις. Μετανιώνω 1000 φορές που στο έγραψα.

Ωστόσο, να γνωρίζεις και κυρίως, να θυμάσαι ότι δεν είμαι εγώ η εγωίστρια. ΄Η τουλάχιστον δεν είμαι μόνο εγώ. Εγώ έχω μάθει να δίνω χώρο στον άλλον να κάνει ό,τι θέλει και τον ευχαριστεί και κατ’ αναλογία, θα ήθελα το ίδιο κι εγώ από τον άλλον. Αυτό λέγεται ρεαλιστική αντιμετώπιση, αλήθεια και δικαιοσύνη. Εσύ είσαι ο εγωιστής και ο κτητικός που δεν είδες ποτέ σου καθαρά και ούτε εκτίμησες όλα όσα σου έδινα. Και μη μου πεις ότι τα εκτίμησες, γιατί δεν είδα το αντίκτυπο.

Αυτό κάνει κάθε σωστός άντρας: τη γυναίκα του να νιώθει και να δείχνει θεά και καλλονή, ένα έργο τέχνης. 

Λοιπόν, μην μπεις στον κόπο να μου απαντήσεις, γιατί δεν θέλω καθόλου να σε ακούσω ούτε να σε διαβάσω. Ήθελα απλώς να στα πω … Απλά, ξέρεις μέσα σου ότι εγώ σε έκανα να δεις κι εσύ τα δικά σου τα προβλήματα και τη δική σου μονομέρεια, που υπάρχει, άσχετα αν προσπαθείς να την κρύψεις. Κρύψου όσο θες. Δεν είσαι όσο ισορροπημένος νομίζεις. Κακώς νομίζεις.

Και μου φαίνεται ότι κι εσύ θες να απελευθερωθείς από κάτι, δεν είμαι μόνο εγώ, αλλά δεν ξέρεις τί. Μοιάζουμε εμείς οι δύο, γιατί έχουμε ευαισθησίες που μας οδήγησαν σε μικρο-ψυχοπαθολογίες. Απλώς εγώ το έχω καταλάβει και το παλεύω, ενώ εσύ απλώς τα καλύπτεις. Κάνε ό,τι θες, δεν είμαι η μαμά σου για να σε συμβουλεύσω. Και ούτε και θέλω να γίνω.

Και κάτι τελευταίο… Την τελευταία φορά που σε αγκάλιασα, άκουσα την καρδιά σου που χτύπαγε δυνατά. Δεν με άφησες να στο πω. Δεν θες να εκφράζεις αυτά που αισθάνεσαι, δικαίωμά σου, δεν με νοιάζει καθόλου. Απλώς, όλο αυτό το ρομαντικό σκηνικό με αγκαλιές αθώες και γλυκόλογα, μην περιμένεις να το ξαναζήσεις. Δεν υπάρχει εκεί έξω. Έχει φθαρεί και καταστραφεί, όπως όλα όσα φέρουν τον τίτλο αξίες. Και αυτό βρήκες σε εμένα. Το απομύζησες κι έφυγες. Αλλά να ξέρεις ότι θα σου τελειώσει σύντομα και δεν θα έχω να σου δώσω… Και τα αποθέματα τελειώνουν απελπιστικά γρήγορα στον κόσμο…