You were never really here (2017, ελληνιστί, «Δεν ήσουν ποτέ εδώ»)

Βαθμολογία 4 /5 

Δευτέρα απόγευμα προς βραδάκι, η καλύτερη μέρα για σινεμά. Λίγος κόσμος, χαλαρή διάθεση, καθόλου πιτσιρικαρία στα πίσω καθίσματα να σχολιάζουν και να δημιουργούν αναταραχή και καλή παρέα να μοιραστείς τους κουβάδες με τα ποπ-κορν (δίκαιη μοιρασία...80% εγώ, το υπόλοιπο 20% δικό σας)!!

Όταν μάλιστα η ταινία αποδεικνύεται ένα μικρό διαμαντάκι, τότε ακόμα καλύτερα. Τέτοιο μας προέκυψε η νέα ταινία της Lynne Ramsey που αποδεικνύει το ιδιαίτερο ταλέντο της στη σκηνοθεσία και στη δημιουργία μίας μοναδικής ατμόσφαιρας. Ο πρωταγωνιστής μας, Joe (Joaquin Phoenix) είναι ένας βετεράνος πολέμου με ψυχολογικά προβλήματα που ζει με την γηραιά και άρρωστη μητέρα του, σε έναν δικό του κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο (ή τουλάχιστον στη λυτρωτική σκέψη γι’ αυτόν). Η δουλειά του είναι να βρίσκει και να σώζει μικρά κοριτσάκια των οποίων τα ίχνη έχουν χαθεί. Η βία γι’ αυτόν είναι μια καθημερινότητα και του βγαίνει φυσιολογικά όπως και η άγνοια κινδύνου, κάτι που τον κάνει τον καλύτερο υποψήφιο για αυτή τη δουλειά. Όταν αναλαμβάνει να βρει το κοριτσάκι ενός ισχυρού παίκτη της πολιτικής, τα πράγματα θα πάρουν μια διαφορετική τροπή αφού αυτός και όλοι οι συνεργάτες του θα βρεθούν μπλεγμένοι και κυνηγημένοι από ακόμα ισχυρότερους παράγοντες.

Η ταινία συνδυάζει πολλά είδη...δράμα, θρίλερ, μυστήριο, περιπέτεια. Όλα αυτά όμως υπό το πρίσμα μάλλον του μυστηρίου αφού η σκηνοθεσία είναι τέτοια που αφενός αφήνει πολλά στη φαντασία (δεν στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αγνή, καθαρή βία) αφετέρουη μουσική υπόκρουση και το ασύνδετο (φαινομενικά) πολλές φορές μοντάζ δημιουργούν μυστήριο. Όλα αυτά βέβαια δεν θα είχαν πετύχει σε καμία περίπτωση χωρίς τον κατάλληλο πρωταγωνιστή σε ένα μοναδικό One man show. Ο Joaquin Phoenix αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της εποχής του (έστω και σε σχετικά περιορισμένο εύρος). Η ογκώδης μορφή του δίνει μια άλλη διάσταση, σχεδόν εξωπραγματική, στον ήρωα ενώ το έντονο βλέμμα του καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ανοίγει μία τεράστια πόρτα στον εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Ουσιαστικά απογυμνώνει την τραυματισμένη ψυχή του στην οποία αντιπαλεύει το καλό με το κακό. Πρόκειται για μία σκληρή ταινία που πραγματεύεται ουσιαστικά την παιδική εκμετάλλευση και τα κυκλώματα παιδική πορνείας. Παρόλα αυτά, το κάνει με έναν τέτοιο τρόπο που δεν επενδύει στη βία (όπως πολλές χολιγουντιανές ταινίες) αλλά επιλέγει τον δύσκολο δρόμο.

Η συγκεκριμένη ταινία είναι δύσκολη αλλά must για όσους θεωρούν εαυτούς λάτρεις του κινηματογράφου (και όχι μόνο των ευκολόπεπτων ταινιών δράσης που μας προσφέρει απλόχερα το χόλιγουντ). Όχι ότι δεν προσφέρει πάμπολες συγκινήσεις βέβαια.