"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η ζωή είναι ωραία!

«Η ζωή είναι ωραία» σκέφτηκε ο Βασίλης χαρούμενα. «Τι μπορεί να πάει στραβά; Έχω ένα όμορφο σπίτι στο νησί, γεμάτο λουλούδια μπαλκόνι, μια πολύ καλή δουλειά και εκείνη να με περιμένει.» Αλήθεια δεν μπορούσε να ζητήσει τίποτε άλλο. Όταν πριν από δύο χρόνια ερχόταν στο  νησί για να καλύψει τη θέση του δασκάλου, πίστευε πως τα επόμενα χρόνια θα έκανε αγγαρεία για να συμπληρώσει τα μόρια και να φύγει το συντομότερο δυνατό. Τώρα, είχε ζητήσει η θέση του να γίνει μόνιμη. Και ήταν σίγουρος πως θα γινόταν. Άλλωστε ο υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας μόνο που δεν έτριβε τα χέρια του, όταν κατέθεσε τα χαρτιά του. Δάσκαλος σε απομονωμένο νησί!

 Ήταν πάντα το πρόβλημα και ο Βασίλης ήθελε να κάτσει μόνιμα; Πάρτι θα έκαναν! Αλλά δεν ήξεραν τη χαρά που ένιωθε κάθε μέρα.  Ειδικά από τότε που εκείνη μπήκε στη ζωή του. Ανυπομονούσε να επιστρέψει κοντά της και να της κάνει ξανά έρωτα. Πόσο την αγαπούσε! Του φαινόταν ότι το πλοίο αργούσε, αν και ήξερε πως δεν ήταν αλήθεια. Μόλις έπιασε το λιμάνι, σχεδόν πήδηξε πριν καν σταματήσουν οι μηχανές. Έτρεξε στο σπίτι του και το χαμόγελό του γέμισε το πρόσωπό του. Όταν έφτασε, κλείδωσε την πόρτα πίσω του και κατέβηκε κατευθείαν στο κελάρι. Αυτό που αντίκρισε έκανε την καρδιά του να φτερουγίσει. Εκείνη το περίμενε κοιμισμένη και δεμένη με αλυσίδες. Δίπλα της το φαγητό που της είχε αφήσει δυο μέρες πριν σχεδόν  απείραχτο. Πριν από δύο χρόνια είχε έρθει  να του ζητήσει να την βοηθήσει στα μαθήματά της. Από τότε είχε μπει στη ζωή του και δε θα την άφηνε να φύγει. ΠΟΤΕ…