"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Φτηνά Κραγιόν

Ξόδεψα τόσο χρόνο και τόσες λέξεις για να σου μιλώ. Μπερδεύτηκαν οι νύχτες με τις μέρες μου. Τα ίδια μου τα δάχτυλα έκαψαν τα σωθικά μου από τις σπίθες που τα λόγια μου πετούσαν. Να κοίτα για παράδειγμα τι έγραφα για σένα αγάπη μου : Για φαντάσου λέει, κάποια στιγμή να δω τα μάτια σου από κοντά και να γίνουν γη και ουρανός μου. Για φαντάσου λέει, κάποια στιγμή να ακούσω την φωνή σου και να γίνει μουσική μέσα στην ψυχή μου. Για φαντάσου λέει, να μπορούσα να σε αγκαλιάσω κιόλας. 

Τότε θα αυτοκτονούσε η κάθε φαντασία και θα ξαναγεννιόταν η πραγματικότητα. Κι όμως που να το φανταζόταν η πραγματικότητα πως εγώ θα πέθαινα για σένα τελικά. Όταν εσύ χάϊδευες το κορμί σου και το έδινες σε σώματα γεμάτα ανασφάλεια, τότε ακριβώς άγγιζα το δικό σου χαμένο σώμα και έδινα το δικό μου, στου έρωτα τα απωλεσθέντα. Εδώ που είμαι τώρα πια τα θυμάμαι όλοι αυτά και γελάω για μην δείξω ότι πονάω ακόμα. Διεγραμμένη αγάπη μου, σου επιστρέφω το μαχαίρι της νοσταλγίας και φιλώ τα χείλη σου τα ξεθωριασμένα.

ΥΣ Και σου είχα πει να μην βάζεις φτηνά κραγιόν αν θες να αφήνεις ανεξίτηλα φιλιά σε αυτή την μοίρα. 

Μαίρη Τσίλη