"Χριστουγεννιάτικο Τηλεφώνημα" από τον Νίκο Κομπολάκη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Από τα δώδεκα της χρόνια η Χριστίνα παλεύει με την αιμοκάθαρση. Από τότε έχασε και τα δυο της νεφρά και κάνει κάθε δεύτερη μέρα την απαραίτητη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Κάθε φορά που μπαίνει στο μηχάνημα για να καθαρίσει το αίμα της, παραμένει εκεί τρεις βασανιστικές ώρες.

            Τα χρόνια πέρασαν, τέλειωσε το σχολείο και τη σχολή λογιστικής, και τώρα πια στα είκοσι πέντε της χρόνια, άρχισε να δουλεύει στο λογιστικό γραφείο των γονιών της.

            Η ζωή της είναι δύσκολη στην καθημερινότητα της. Δεν μπορεί να πάει ένα ταξίδι πάνω από μια ημέρα. Με το να πρέπει να κάνει μέρα παρά μέρα αιμοκάθαρση, οι υποχρεώσεις της στη δουλειά συσσωρεύονται και πρέπει να καταβάλει διπλάσιο κόπο για να τις διεκπεραιώσει. Αντιμετωπίζει φοβικά τις ερωτικές της σχέσεις, τρομάζει στην ιδέα να κάνει κάποια στιγμή οικογένεια και οι φίλοι που έχει επιλέξει να έχει στη ζωή της δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού της.

            Έχει μπει στη λίστα με τα άτομα που περιμένουν να βρεθεί ένα μόσχευμα εδώ και δεκατρία χρόνια. Η διαδικασία της μεταμόσχευσης είναι αργή και ψυχοφθόρα. Τα μοσχεύματα είναι σπάνια, και πρέπει να βρεθεί και ο πιο συμβατός στη λίστα. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν και παραμένουν στη λίστα για όλη τους τη ζωή. Σαν να περιμένουν να γυρίσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο από τον πόλεμο, το οποίο άφησε στην μάχη την τελευταία του πνοή.

            Παρόλα αυτά η Χριστίνα δεν έχει χάσει το χιούμορ της, την αισιοδοξία και τη ζωντάνια, που φαίνεται να είναι αστείρευτη και πηγάζει βαθιά μέσα από την καρδιά της. Κάθε χρόνο, με μια θα έλεγε κανείς συνειδητή παιδικότητα, στέλνει γράμμα στον Άγιο Βασίλη και ζητά… ένα νεφρό! 

            Κάθε χρόνο βέβαια, τα δεκατρία αυτά χρόνια, ο Άγιος δεν της έχει φέρει κανένα νεφρό – μόνο μια χρονιά της έκαναν δώρο οι γονείς της ένα επιτραπέζιο που σαν άλλος χειρούργος, έπρεπε να αφαιρέσει κάποια όργανα από τον ετοιμοθάνατο ασθενή χωρίς να πονέσει αυτός, μεταξύ των οποίων ήταν και ένα νεφρό – και δεν της έχει δώσει και κανένα σημάδι ότι την έχει ακούσει ή έχει διαβάσει κάποιο από τα γράμματα της.

            Φέτος, ήταν μια ακόμα δύσκολη χρονιά. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, η Χριστίνα έκανε πάντα τη γιορτή της. Το σπίτι γέμιζε από τους θείους της, τα πρώτα της ξαδέλφια και τους φίλους της. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ετοίμαζε το γράμμα στον Άγιο Βασίλη και υποδεχόταν συγγενείς κα φίλους για να γιορτάσει και να απλώσει την αισιοδοξία της σε όλους για τη νέα χρονιά που πλησίαζε.

Στο σπίτι ήταν η μητέρα της και μαγείρευε. Ακούστηκε το σταθερό τηλέφωνο και η Χριστίνα πήγε να το σηκώσει. Στο ακουστικό, μια βαθειά αρρενωπή αντρική φωνή ακούστηκε να λέει:

«Χριστίνα! Από το νοσοκομείο είμαι! Βρέθηκε δότης! Έλα όσο πιο άμεσα γίνεται για να κάνουμε τις απαραίτητες διαδικασίες για τη μεταμόσχευση!»

            Στο τέλος, ένα δυνατό γέλιο, το οποίο γέμισε πέρα από το ακουστικό και όλον τον χώρο στο σπίτι και τη γειτονιά ήχησε από την παράξενη φωνή.

            Η Χριστίνα, που είχε μόλις πριν λίγο γράψει το γράμμα για τον Άγιο, το έσκισε λέγοντας:

«Επιτέλους απάντησες!»