"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος Β')

Μετά από μερικές ημέρες όπου είχατε την ευκαιρία να επιλέξετε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας, ήρθε η ώρα να δούμε το δεύτερο μέρος και να αποφασίσουμε εκ νέου για τη συνέχεια του....σε ποσοστό 80,8% θελήσατε ο καπετάνιος να πάρει το δάκρυ της Μελίνας από τη γοργόνα...

Ο Καπετάνιος πήρε στα χέρια του το δάκρυ, το οποίο είχε παρθεί από την θάλασσα. Πόσο αγριεμένα έμοιαζαν τα ταλαιπωρημένα από την ζωή στα καράβια χέρια του μπροστά σε αυτά τα μικροσκοπικά απαλά χέρια της γοργόνας! Βιάστηκε να βάλει το δάκρυ στο στόμα του και μόλις το γεύτηκε, φώναξε με την βραχνή φωνή του:

«Μπλιαχ, θα αναγνωρίζω πάντα αυτήν την γεύση, αφού είναι από τα βρωμόνερα  του λιμανιού του Πειραιά! Θέτω πλώρη κατά κει και ξεκινώ την αναζήτηση!»

Μοιράστηκε πολλές φορές το πηδάλιο με τον τιμονιέρη για να τον ξεκουράσει. Ένας λοστρόμος και φίλος από τα παλιά τού έκανε παρέα με την μουσική του, καθώς πήρε μια άρπα στα χέρια του και τραγούδησε:

«Σε αναζητώ γλυκιά μου,

λείπεις από την αγκαλιά μου,

θέλω να βρεθώ κοντά σου,

σα διψώ για τα φιλιά σου!

Τώρα ήπια ένα δάκρυ,

έπεσε από την άκρη

του τσακίρικου ματιού σου

είχε την οσμή και γεύση

σαν του άπλυτου ποδιού σου,

που σε λάσπη έχει πέσει!»

Ο λοστρόμος τραγούδησε κι άλλου τέτοιου είδους «ερωτικούς»-όπως ο ίδιος τους ονόμαζε- στίχους, καθώς γνώριζε το πάθος τού Καπετάνιου γι’ αυτήν την κοπέλα. Οι ώρες κύλησαν και γίνανε μέρες. Τρεις μέρες και τρεις νύχτες ταξίδεψε αδιάκοπα με το πλήρωμά του, μέχρι να «δέσει» το καράβι στον Πειραιά. Όταν έφτασε ήταν εξαντλημένος από την κούραση, μα στο λιμάνι συνάντησε έναν παλιό του γνώριμο καπετάνιο.