"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Τόσα χρόνια πώς μπορώ και ζω μακριά σου; Νόμιζα πως θα ζούσα δίχως έρωτα. Πόσο λάθος έκανα. Ναι, η καρδιά μου χτυπούσε,  ανέπνεα,  έβλεπα,  έτρωγα και έπινα. Όμως δεν ζούσα! Επιβίωνα, μέχρι να έρθεις στη ζωή μου…  Περίμενα, πείθοντας τον εαυτό μου ότι είμαι καλά. Χωρίς Έρωτα. Χωρίς Αγάπη. Χωρίς Ευτυχία. Χωρίς πνοή. Τυφλός σε μια σκοτεινή σπηλιά. Ένα ξερό χωράφι που περίμενε την μπόρα, αν και ποτέ δεν τον είχε ακουμπήσει ούτε ψιχάλα. 

Κανένα φως, καμιά λαμπερή ακτίνα. Καθόλου ζωή. Και τότε σε είδα για πρώτη φορά. Το σκοτάδι μου φωτίστηκε από έναν ήλιο τόσο λαμπερό που τυφλώθηκα. Πόνεσα από την λάμψη σου μα δεν πήρα το βλέμμα μου από πάνω σου. Η καταιγίδα σου με πλημμύρισε και κόντεψε να με πνίξει, μα το διψασμένο για αγάπη μυαλό μου ρούφηξε κάθε σου σταγόνα. Η ματιά μου υπάρχει μόνο για να παρατηρεί την μορφή σου. Το μυαλό μου μόνο για να έχει την έγνοια σου. Μια καρδιά, που είχε σταματήσει να χτυπάει, άρχισε να πάλλεται δυνατά. Και η ζωή μου ξεκίνησε