"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Σαν παλιό παραμύθι

Στεκόταν αμίλητη. Το βλέμμα της χαμένο στον ορίζοντα. Πού και πού ένα δάκρυ κύλαγε από τα μάτια της κι έπεφτε στο έδαφος.

Σκοτείνιαζε. 

Κούνησε ελαφρά τα χείλη της, τραγουδώντας σιγανά έναν μουσικό σκοπό, που έμοιαζε να ανήκει σε μία άλλη εποχή.  Άλλωστε και  το ντύσιμό της, ο τρόπος που μιλούσε, οι κινήσεις της… έμοιαζαν σαν να είχαν ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παλιού κιτρινισμένου βιβλίου με παραμύθια.

Κάθε πρωί η παράξενη μελωδία που τώρα σιγοτραγουδούσε γέμιζε το μοναχικό της δωμάτιο, μέσα απ’ τον πολυκαιρισμένο δίσκο ενός παλιού γραμμοφώνου.

Κρίμα! Τόσο νέο κορίτσι… τόσο όμορφο…, έλεγαν οι κάτοικοι της μικρής κωμόπολης που ζούσε, κουνώντας με οίκτο το κεφάλι τους. 

Πράγματι, η ομορφιά της ξεχώριζε. Τα μεγάλα καστανά μάτια της, τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της, το λευκό αλαβάστρινο δέρμα της… σαν πριγκίπισσα   του παραμυθιού έμοιαζε.

Κι ας μη χαμογελούσε ποτέ.   

                                              
Αιώνες πριν, ο πόλεμος πήρε από κοντά της εκείνον που είχε ορκιστεί να την αγαπά και να την προστατεύει σ’ όλη τους τη ζωή. 

Εκείνον… τον πρίγκιπα της καρδιάς της.

Πάνω στον πόνο της καταράστηκε τους θεούς που φθόνησαν την ευτυχία της. Κι εκείνοι την τιμώρησαν… κάνοντάς την αθάνατη… για να πονά αιώνια.

Περιπλανήθηκε… περιπλανήθηκε… σε κάθε γωνιά της γης… μέχρι που βρήκε καταφύγιο σ’ ένα γιαλόκλειστο νησί στη μέση του πελάγου.

Και περνούσε τον καιρό μέσα στη σιωπή και τις αναμνήσεις της.

Σκούρα χρώματα την ψυχή μου βάφουν…  σαν σε θυμάμαι… μια τόση δα χαραμάδα φως παλεύει να μπει στα σκοτάδια μου… ας είναι!  συλλογίστηκε.

Αναστέναξε και συνέχισε να μουρμουρίζει τον ίδιο παράξενο σκοπό.

 Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018