"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Έκπτωτος Έρωτας

Μονάκριβη Σοφία μου, πλήρωσα το τίμημα για την πραγματική σου υπόσταση στην ζωή μου, με κάθε ρανίδα της ψυχής μου. Ήρθες κοντά μου σαν φαντασία που έμοιαζε τόσο σαν αλήθεια και ύστερα έγινες η όμορφη αλήθεια μου που ξεπερνούσε την πιο θεαματική μου φαντασία. Άραγε θυμάσαι την πρώτη μας φορά; Ή μάλλον για να το πω με περισσότερη ακρίβεια, τις δύο πρώτες μας φορές; Εγώ τις θυμάμαι ακόμα κι ας έχω φύγει τώρα. Η μία ήταν όταν κάναμε έρωτα κάπου στα κρυφά, σε ένα άλλο κομμάτι της ζωής μας και η άλλη όταν ήπιαμε καφέ σε μια πλατεία έτσι τυχαία μέσα στο πλήθος. Πόθος, ηδονή, έρωτας, ανάγκη, φιλί, άγγιγμα, χάδι, μάτια, ζωή, μια μπάντα με ροκ μουσική, δύο διαφορετικά ρεφρέν σε λάθος μουσική. 

Αγαπημένη μου Σοφία, ήσουν αυτό που ήθελα να είμαι και ήμουν αυτό που ήθελες να είσαι. Μισά κομμάτια είχαμε εμείς οι δυό που τα συνδυάζαμε λες και οι ζωές μας ήταν παιχνίδι. Φεύγω γράφοντας. Για σένα, για μένα, για εμάς. Πνίγομαι με τις λέξεις μου. Γδύνομαι από τις σιωπές σου. Δεν χωράω πουθενά. Κι όμως εσύ ήσουν και θα είσαι ένας ολόκληρος κόσμος, μια γη δική μου τόσο γνώριμη και τόσο ξένη που ακόμα αγαπώ. Τίποτα λιγότερο από το λίγο που είμαι και τίποτα περισσότερο από το πολύ που δεν ήμουν. Μην ξεχνάς να έρχεσαι που και που σαν όνειρο και να μου ψιθυρίζεις ένα φευγαλέο "ακόμα σε αγαπώ".

 Μαίρη Τσίλη