"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ξεκίνησε για το νεκροταφείο ένα ηλιόλουστο μεσημέρι.
"Συγχώρεσέ με που έπαψα να έρχομαι όταν βρέχει", άρχισε να μιλά όταν έφτασε μπροστά στο μνήμα.
"Βλέπεις δεν αντέχω άλλο να έρχομαι με την βροχή. Αυτή φταίει που σ' έχασα και δεν μπορώ άλλο τις ματωμένες μνήμες που αδυνατεί να μου ξεπλύνει. Ήταν τόσο άδικο! Γιατί πήρες το αυτοκίνητο με αυτή την καταιγίδα; Γιατί έπρεπε να φύγεις και ν' αφήσεις στη μέση όλα τα όνειρά μας; Δες με! Έμεινα μόνη μου, έρμαιο, ένα άψυχο κορμί που περιφέρεται ανάμεσα στα μνήματα χωρίς πια να ψάχνει τίποτα. Καμία ελπίδα, καμία παρηγοριά. Ούτε καν τη λησμονιά. Γιατί δε θέλω να ξεχάσω. Έχω ανάγκη να σ' αισθάνομαι κοντά μου. Σαν σκέψη, σαν ανάμνηση, σαν μαύρο αίμα που κυλά παγωμένο στις φλέβες μου. Ως την στιγμή που θα έρθω να σε βρω, επειδή είμαι δειλή και δεν έχω το κουράγιο να δώσω ένα τέλος νωρίτερα. Γιατί έφυγες; Γιατί; Γιατί έπρεπε ν' ακολουθήσεις την καταραμένη βροχή; Τη μισώ από εκείνη τη μέρα. Μισώ την κάθε της σταγόνα, σιχαίνομαι την κάθε ψιχάλα που ποτίζει τη γη και στεγνώνει τη διψασμένη μου καρδιά. Απεχθάνομαι τον ήχο της γιατί έγινε πια κάλεσμα θανάτου. Πως θα συνηθίσω στην ιδέα πως δεν θα έρθεις ποτέ ξανά; Πως θα μπορέσει άραγε να καταλαγιάσει τον πόνος μου ο χειμώνας που έρχεται έχοντας στο πλευρό του τη μισητή ερωμένη του; Γιατί δεν με άκουσες εκείνο το βράδυ; Γιατί πανάθεμά σε;"
Ο ουρανός φάνηκε να συμμερίζεται τον θρήνο της και έστειλε τα σύννεφα συντροφιά στον καημό της. Τα δάκρυά τους σύντομα έγιναν κλάμα γοερό που έπεφτε ορμητικό στη γη, εξαγριώνοντάς την.
"Πάψε πια να πέφτεις!" φώναξε υψώνοντας το κεφάλι της, "δεν έχεις πια κάτι άλλο να μου πάρεις, πάψε!"
Ένας δυνατός κεραυνός έσκισε τον ουρανό και έπεσε απειλητικός κάμποσα μέτρα μακριά της, τρομάζοντάς την. Τα μάτια της στράφηκαν και πάλι στο μνήμα.
"Φεύγω" είπε βιαστικά, "αλλά θα ξανάρθω. Πάντα θα έρχομαι" υποσχέθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.
Ο επόμενος κεραυνός έπεσε πάνω στο δέντρο που βρισκόταν στην είσοδο του νεκροταφείου. Η δύναμή του έσπασε ένα χοντρό κλαδί ρίχνοντάς το πάνω στο κεφάλι της. Την στιγμή που σωριάστηκε στο έδαφος αφήνοντας την τελευταία της πνοή, το μνήμα άνοιξε και μια σκιά πλησίασε το άψυχο κορμί της...

Σ.Κραββαρίτη