"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Έρωτας Αυτόχειρας

Λένε πως στον έρωτα και στον πόλεμο τα πάντα επιτρέπονται. Ίσως. Όμως ο έρωτας έχει περισσότερους πληγωμένους και μυριάδες θύματα. Έλα κάτσε μαζί μου και θα σε κεράσω κι ένα ποτό βαρύ διπλό. Δεν αντέχω να τα πιω και να τα πω μόνη μου πάλι απόψε. Έλα κάτσε μαζί μου κι ας μην θες να πιεις. Μην φοβάσαι είμαστε ασφαλείς εδώ. Του έρωτα οι σφαίρες δεν θα μας βρουν. Εσύ απλά δώσε μου την φωτιά σου. Έτσι για να ανάψω το τσιγάρο μου και για να κάψω ότι μέσα μου ακόμα με καίει. Άκου λοιπόν μια κι έξω : Ποτέ κανένα σώμα δεν πόνεσε για το δικό σου σώμα όσο το δικό μου. Και ναι ποτέ κανένα σώμα δεν με έφτασε στον παράδεισο όσο το δικό σου. Αποθεώσαμε μαζί την κάθε ανήδονη στιγμή. Σχεδόν ερωτευτήκαμε και τρελαθήκαμε. Γίναμε γέλιο και δάκρυ και δώσαμε φωνή και μια σημασία στην πεζή και άχρωμη ζωή. Γίναμε γιορτή και ηδονή. Μου χόρεψες. Σου τραγούδησα. Και ύστερα χαθήκαμε. Γκρεμιστήκαμε. Σκοτωθήκαμε λες και είμασταν εντελώς ανόητοι και αδέξιοι σαν εραστές. Και αυτοκτόνησε κι ο ίδιος ο έρωτας μαζί με εμάς. Έγινε αυτόχειρας επιδέξιος τραβώντας μια αιχμηρή και βαθιά μολυβιά στα σωθικά του. Και έτσι όπως ξεψυχούσε μας έφτυνε κατάμουτρα γιατί δεν άντεξαμε. Ξέρεις τι έφταιξε αγάπη μου; Ότι εσύ με αγάπησες τόσο όσο κράτησε ένας καφές με μένα, κάποιο απομεσήμερο Σαββάτου στην πλατεία Βικτωρίας, ενώ εγώ σε αγάπησα μέχρι θανάτου. Βράδιασε πολύ και φεύγω τώρα αγάπη μου. Θα βγω έξω να ακουμπήσω την καρδιά μου που κλαίει επάνω στην υγρασία του δρόμου. Να παγώσει και το αίμα που τρέχει και είναι νωπό ακόμα το άτιμο. Αντίο έρωτα...

ΥΣ. Και όπως είπα το ποτό σου κερασμένο από μένα απόψε. 

Μαίρη Τσίλη