"Περαστικοί" από τη Σύλια Μυσιρλή (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Περαστικοί

Ήταν όμορφος. Είχε θηλυκό πρόσωπο το οποίο περιέλουζαν καφετιές σταγόνες. Το ίδιο χρώμα με τις σταγόνες ήταν και τα μαλλιά του που σχημάτιζαν ένα σύννεφο γύρω από το πρόσωπο του. Τα ζυγωματικά του βρίσκονταν ψηλά, πολύ κοντά στα πάντα στεγνά του μάτια. Και ήταν τόσο όμορφος.

            Η κοπέλα τον κοιτούσε πολύ ώρα. Τον χάζευε. Εκείνος, από την άλλη, την είχε καταλάβει. Συχνά άγνωστοι τον κοιτούσαν επίμονα με κάθε δυνατό τρόπο. Κακόβουλα, ερεθιστικά, με θαυμασμό ή ακόμα και με αηδία. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο τον κοίταζε η κοπέλα – η οποία φαινόταν λίγα χρονάκια μεγαλύτερή του- δεν τον έφερνε σε αμηχανία. Δεν τον ενοχλούσε. Αντιθέτως, μάλλον τον κολάκευε.

            Τελείωσε το μπέργκερ το οποίο παίδευε εδώ και μία ώρα και γύρισε πίσω στο βιβλίο του. Συνειδητοποίησε ότι μόλις είχε τελειώσει το κεφάλαιο και πως τώρα θα διάβαζε από την μεριά ενός άλλου χαρακτήρα. Το όνομα το οποίο αναγραφόταν στην αρχή της σελίδας ήταν γυναίκειο και η πρώτη πρόταση έγραφε «Είχα νεύρα και ,μα τον θεό, αν με ρωτούσε αν είχα περίοδο, θα τον έδερνα». Έσκασε ένα χαμογελάκι στον χαρακτήρα και έκλεισε το βιβλίο τοποθετώντας τον αγαπημένο του σελιδοδείκτη μέσα. Ήταν χάρτινος ο σελιδοδείκτης και δεν είχε κάτι το ξεχωριστό πάνω του, εκτός από μια ζωγραφιά μιας γυμνής κοπέλας από την αγαπημένη του ζωγράφο.

            Αποφάσισε να συνεχίσει  το βιβλίο του στο σπίτι καθώς είχε πολλές δουλειές να κάνει. Κοίταξε γύρω του για να καταλάβει πόσος χρόνος είχε περάσει. Το ζευγάρι που καθόταν δίπλα του, με τα δυο τους παιδιά, είχε φύγει. Λίγο πιο πέρα ο νεαρός που μάλλον περίμενε κάποιο ραντεβού είχε βάλει τα κλάματα. Ένιωσε μια ανατριχίλα στη σκέψη αυτή.

            Σε ένα τραπέζι διαγώνια από το δικό του, η κοπέλα η οποία τον χάζευε πριν από λίγο είχε βγάλει επίσης ένα βιβλίο. Είχε χαθεί μέσα του. Ήταν η σειρά του να την χαζέψει.

            Είχε απαλά χαρακτηριστικά και μελί μακριά μαλλιά. Χουχουλιασμένη στην μπορντό της ζακέτα είχε τοποθετήσει τα πόδια της πάνω σε μια δεύτερη καρέκλα, έτσι ώστε να μπορεί να βολεύει το βιβλίο της πάνω στα γόνατα της.  Ήταν βυθισμένη σε ένα κόσμο δικό της και φαινόταν γαλήνια. Και ήταν τόσο όμορφη.

            Εκείνη την στιγμή ήθελε απελπισμένα να την γνωρίσει. Να ακούσει την φωνή της. Να μάθει το όνομα της και να δει ένα χαμογελάκι να απλώνεται στα χείλη της. Αυτό το αίσθημα τον ξάφνιασε.

            Σηκώθηκε αυτομάτως πάνω και άρπαξε τα σκουπίδια που είχε αφήσει στο τραπέζι του από το μπέργκερ. Κατευθύνθηκε προς τον σκουπιδοτενεκέ που βρισκόταν λίγα μέτρα από το τραπέζι της κοπέλας. Έγερνε επίτηδες προς την μεριά του τραπεζιού της κοπέλας για να της τραβήξει την προσοχή.  Σκοπός του ήταν να την αποσπάσει από το βιβλίο της… και τα κατάφερε.

             Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν λίγα μέτρα πριν φτάσει στο τραπέζι της. Όταν έφτασε σταμάτησε και της έδειξε κάτι με το χέρι του, μα εκείνη δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του. Εκείνος της έσκασε ένα χαμόγελο το οποίο πήγε απευθείας στο στομάχι της και την γαργάλησε.

-Το σκουπίδι σου, λέω. Να το πάρω;

Συνήλθε και κοίταξε προς την μεριά που της έδειχνε.

-…Ααα, ναι ψέλλισε η κοπέλα.

Εκείνος πήρε το σκουπίδι της και χωρίς άλλο βλέμμα πήγε προς τον κάδο. Πέταξε όσα κρατούσε και γύρισε πίσω αμέσως.

Είχε δειλιάσει. Δεν την είχε ρωτήσει το όνομα της όπως προετοιμαζόταν τόσην ώρα να κάνει. Τα είχε χάσει με το που άκουσε την φωνούλα της.

Όταν έφτασε στο τραπέζι της, ξανά μάζεψε όσο κουράγιο του είχε απομείνει. Την τελευταία στιγμή όμως, κόλλησε. Την ακούμπησε στην πλάτη με την μεγάλη του παλάμη και αυτό ήταν όλο.

Την έκανε, πάραυτα, να ανατριχιάσει και να χαθεί για λίγο κλείνοντας τα μάτια της. Όταν τα άνοιξε ξανά κατάλαβε πως είχε περάσει αρκετή ώρα και ένιωσε μεγάλη ντροπή. Το όμορφο αγόρι είχε ήδη φτάσει στο τραπέζι του και μάζευε τα πράγματα του.

Η απογοήτευση που αισθάνθηκε την σόκαρε. Προσπάθησε να βυθιστεί ξανά στο βιβλίο της αλλά δεν τα κατάφερε αμέσως. Ανακάθισε και προσπάθησε να αποδιώξει την σκέψη του όμορφου αγοριού από το μυαλό της. Σκέφτηκε πως δεν θα τον ξαναέβλεπε ποτέ. Πως θα έλεγε αργότερα στην φίλη της για το αγόρι που τόσο πολύ ήθελε να γνωρίσει, μα δεν μπόρεσε να του μιλήσει χωρίς να ψελλίζει. Έπειτα από λίγα λεπτά κατάφερε να ξαναβυθιστεί σε έναν άλλο κόσμο πιο γνώριμο για εκείνη από αυτόν στον οποίον βρισκόταν πριν. Εκεί ξέχασε το όμορφο αγόρι και πέταξε μακριά.

 




 

Αφιερωμένο σε όλους τους περαστικούς που θέλησες να γνωρίσεις λίγο καλύτερα μα δεν πρόλαβες, αλλά και   σε όσους δεν πρόλαβαν να σε γνωρίσουν ενώ ήθελαν.