"Ένα ζεστό απόγευμα του Μάη" από την Άννα Μπαμπαγιάν (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Ένα ζεστό απόγευμα του Μάη

Ήταν ένα απ'τα πιο ζεστά απογεύματα της άνοιξης...Φωτεινό και καταγάλανο.Φωτεινό και καθαρό σαν ψυχή μικρού παιδιού.Κάπου κάπου φυσούσε δροσερό αεράκι φέρνοντας μαζί νόστιμες μυρωδιές απ'τα παράθυρα της γειτονιάς που'ταν όλα ανοιχτά.Φυσούσε και σήκωνε τις φούστες των κοριτσιών και τα καστανά μαλλιά μου.Φυσούσε κι έπαιρνε μακριά τις σκέψεις μου.Για λίγο όμως,μόνο για λίγο.Ίσα ίσα να προλάβω να ανασάνω.Όταν επέστρεφαν, ήταν πάντα χειρότερες από πριν.Εκείνο το απόγευμα θα μάθαινα πως όσο φωτεινό κι αν είναι το απόγευμα,μέσα μας πάντα θα επιβιώνει το σκοτάδι που κουβαλάμε...
Εκείνο το απόγευμα η ζωή περίσσευε στους δρόμους.Όλοι κάπου πήγαιναν ή από κάπου έρχονταν.Πηγαδάκια φίλων εδώ κι εκεί και ξαφνικές συναντήσεις στη μέση του δρόμου.Χαρούμενες παιδικές φωνές ,πολύχρωμα μπαλόνια και παγωτά.Ερωτευμένα ζευγάρια που ,δίχως να το γνωρίζουν,πρόσθεταν πολύτιμες στιγμές στο άλμπουμ των αναμνήσεων.Αργότερα θα καταλάβαιναν πως αυτό το άλμπουμ είναι μια γέφυρα που θα τους ενώνει για πάντα ή θα τους χωρίζει...

Εκείνο το απόγευμα κανείς δεν βιαζόταν.Λες και είχε γείρει η κλεψύδρα του χρόνου.Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα πάνω σ'ένα κοριτσάκι με μακριά σγουρά μαλλιά.Το λευκό φόρεμά της την έκανε να μοιάζει με άγγελο.Ναι,αν υπάρχουν άγγελοι,τότε σίγουρα μοιάζουν στο κοριτσάκι αυτό.Κυνηγούσε περιστέρια με χούφτες γεμάτες ψίχουλα...''κοίτα μαμά,κοίτα'' κι έτρεχε χωρίς σταματημό..Ξαφνικά βρισκόμουν μέσα σε μια θύελλα σκόνης.Μακάρι να ήταν τόσο όμορφες όλες οι θύελλες της ζωής μας ,σκέφτηκα.Αν αποκτήσω κόρη ,εύχομαι να έχει μακριά σγουρά μαλλιά....
Ήταν ένα απ'τα πιο ζεστά απογεύματα της άνοιξης.Φωτεινό και καταγάλανο.Εκείνο το απόγευμα θα μάθαινα μία απ'τις πιο σκληρές αλήθειες της ζωής,πως η απώλεια μπορεί να μας επισκεφτεί ακόμα κι ένα απόγευμα τόσο ζεστό και φωτεινό.Πόσο ύπουλα είχε τρυπώσει μέσα μου..Ήρθε φαίνεται μαζί με κείνα τα καταραμένα λόγια σου ...''είμαι αλλού εδώ και καιρό...λυπάμαι'' .Καταραμένη απώλεια.Τρύπωσε κι έκανε φωλιά στην ψυχή μου...Τρεφόταν απ'τα σωθικά μου για να συντηρηθεί και παραμόρφωνε την όψη μου σταδιακά.Ποιά ήταν η άγνωστη γυναίκα που με κοίταζε επίμονα μέσα απ'τον καθέφτη μου σήμερα το πρωί;Δεν την γνώριζα.Το βλέμμα της ήταν σκοτεινό και πέρα για πέρα κενό.Καταραμένη απώλεια.Αφού κατέφαγε τα σωθικά μου, άλλαξε μορφή κι έγινε θάλασσα μέσα μου..Θάλασσα από ανείπωτα λόγια και ανόητες σιωπές.Θάλασσα από αξόδευτα σ'αγαπώ και υποσχέσεις που δόθηκαν μόνο για να αθετηθούν .Θάλασσα από ξεψυχισμένα όνειρα.Κίτρινα πράσινα κόκκινα όνειρα..Πόσο όμορφα ήταν τα όνειρά μου.Θάλασσα απέραντη και φάρος πουθενά.Τα βράδια φούσκωνε σαν παλίρροια μέσα μου και ξεχυνόταν απ'τα μάτια.
Τρεις μέρες μου πήρε για να μάθω τι γεύση έχει η απώλεια.Θάλασσα αλμυρή που μας πνίγει από μέσα .Από μέσα....Κανένα φιλί δεν θα μου'δινε ξανά ζωή.Επέπλεα πάνω στα νερά της με μάτια ανοιχτά και καρδιά κλειστή.Ούτε το φως που έλουζε τον άγγελο με τα σγουρά μαλλιά δεν ήταν  αρκετό για να διώξει το σκοτάδι στο οποίο είχα βυθιστεί...Σκοτάδι μέσα μου και γύρω μου.Είχε καθίσει πάνω μου όπως κάθεται η σκόνη στα έπιπλα μας..

Ήταν το πιο ζεστό απόγευμα του Μαΐου. Ζεστό,όπως το χώμα πάνω στο οποίο ήταν πεσμένο το άυπνο σώμα μου.Ζεστό,όπως το αίμα που κυλούσε ανάμεσα απ'τα πόδια μου.Κάπου κάπου φυσούσε ένα αεράκι που'φερνε μαζί  κλεμμένες μυρωδιές απ΄τα παράθυρα της γειτονιάς που'ταν όλα ανοιχτά..Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από περαστικούς που από κάπου έρχονταν ή κάπου πήγαιναν.Ένας άγγελος με σγουρά μαλλιά σκορπούσε ψίχουλα στα περιστέρια με τα πιο παχουλά δαχτυλάκια που'χα δει ποτέ μου.Εκείνο το απόγευμα ήμασταν όλοι μέσα σε μια θύελλα σκόνης..Μακάρι να'ταν τόσο όμορφες όλες οι θύελλες της ζωής μας,σκέφτηκα....