(Στη 10η θέση επίσης συναντάμε ένα ποίημα της Μαρίας Τσέτσιλα σε πιο μουντές αποχρώσεις. Τα χρόνια περνούν και η διαπίστωση της πραγματικής μοναξιάς και του εφήμερου των σχέσεων πέφτουν βαριά στις μνήμες των ανθρώπων)
Το κλειδί
Πλανεμένη ματιά,
Νομίζει κατέχει την γνώση
Την γνώση που ανοίγει τις πόρτες της αιώνιας ηδονής
Χρόνια ολόκληρα έψαχνα για κλειδιά σε βιβλία, σε
σπίτια, σε ματιές
Γριά τώρα, στο μπαλκόνι με γυάλινα πόδια
Θυμάμαι στιγμές της περασμένης Άνοιξης
Αργά πια έμαθα ότι οι πόρτες δεν υπάρχουν
Ούτε κλειδί ούτε γνώση
Μονάχα στιγμιαία ηδονή δίπλα σε ανθρώπους που φεύγουν,
όπως και εσύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου