Πριν τη βελονιά
Το πιο
μεγάλο όνειρο
κρεμιέται
στο φεγγάρι και την καρδιά
στο άπειρο,
συνθλίβει η ελπίδα.
Χιλιάδες
πέταλα αστοχούν
να φτάσουν
στα κλαδιά τους
και
περιμένουν τις φωτιές,
που την
τροχιά τους καίνε.
Τίποτε άλλο
δεν πονά
με τόση
αγνωμοσύνη
εκτός από τη
μαχαιριά
που γέρνει
διψασμένη
να πιει στο
ήλιο τη βροχή
και στη
βροχή το δρόμο,
που έρχεται,
φεύγει και γυρνά
ξανά στον
εαυτό του
να περιμένει
την καρδιά να θυμηθεί κι εκείνη.
Κάπου
πηγαίνει και ζητά
τον ουρανό
με τ'άστρα,
χωρίς καμία
ομορφιά, κριό
τον
πολιορκητή τώρα, μετά και πάντα.
Όταν μονάχα
καλπασμοί ακούγονται στο πλάνο,
αλήθεια,
βροχή και Αθηνά στην άμμο ξεπλεγμένα
θα
βασανίζουν την οχιά, που τα πυργάκια ρίχνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου