Rockwave 2017....για όλα τα γούστα (Day 2)

Ολοκληρώθηκε λοιπόν, και για φέτος το 3ήμερο Rockwave Festival 2017 με πολύ μεγάλη επιτυχία και συγκροτήματα για όλα τα γούστα πραγματικά. Από τον σκληρό ήχο της μέταλ (Gojira, Rotting Christ) μέχρι ιρλανδικές ροκ μελωδίες (Flogging Molly) και από την epic metal μερικών από των πιο επιτυχημένων female fronted συγκροτημάτων (Evanescence, Epica) μέχρι την ατμοσφαιρική ροκ (Anathema). 

Στη συνέχεια θα προσπαθήσω να καταγράψω τις εντυπώσεις μου από όσα συγκροτήματα κατάφερα να δω. Δυστυχώς ο χειρότερος καύσωνας των τελευταίων ετών δεν επέτρεψε σε πολύ κόσμο να παρακολουθήσει τα ελληνικά συγκροτήματα που έπαιζαν νωρίς το μεσημέρι ενώ και το εργάσιμο της Παρασκευής απέτρεψε πολλούς να απολαύσουν την ελληνική μέταλ σκηνή με μερικούς από τους πιο επιτυχημένους εκπροσώπους της.

Κάπου στο βάθος οι The Last International Playboys

Για μένα το Rockwave ξεκίνησε γύρω στις 5 το απόγευμα του Σαββάτου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να παρακολουθήσω τους Amnesia Pills ενώ πρόλαβα στα τελειώματα (και την ώρα που αγόραζα την πρώτη μου μπύρα) την She Tames Chaos για την οποία το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μου φάνηκε πολύ δυναμική στη σκηνή. Πρώτη μου στάση τελικά η Terra Stage όπου ακριβώς στις 17:30 έκαναν την εμφάνισή τους οι The Last International Playboys, νικητές ενός διαγωνισμού του ραδιοφωνικού σταθμού Red, που ήταν και βασικός χορηγός της φετινής διοργάνωσης. Το δώρο του διαγωνισμού...μια live εμφάνιση δίπλα σε ονόματα όπως οι Placebo και ο Sivert Hoyem. Και οι TLIP τα κατάφεραν μία χαρά. Παρά το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν λίγος και απλωμένος όπου υπήρχε σκιά, οι TLIP τα έδωσαν όλα. Υπέροχα φωνητικά από τον Angel Kalantzis, τραγούδια που σου μένουν στο μυαλό και χαρακτηρίζουν τον ήχο της μπάντας και αστείρευτη ενέργεια επί σκηνής. Προσωπική γνώμη ήταν από τα highlight της ημέρας.

Tango with Lions

Γύρω στις 18:00 και μετά από πολλές ευχαριστίες, οι TLIP αποχώρησαν από τη σκηνή και ο ζαλισμένος από τον ήλιο αλλά και ζεσταμένος για τη συνέχεια κόσμος μεταφέρθηκε στη Vibe Stage για τους Tango with Lions, οι οποίοι στις 18:15 και για τρία τέταρτα γέμισαν το χώρο με πολύ ενδιαφέρουσες μελωδίες στηριζόμενοι στην εξαιρετική τραγουδίστριά τους, Κατερίνα Παπαχρήσου. Κώπως πιο υποτονικό το ύφος τους αλλά εξίσου μελωδικό και ταξιδιάρικο.

Κάπου στο βάθος οι Fat White Family

Κάπου εκεί ολοκληρώνονται οι ελληνικές παρουσίες και ξεκινάει το βαρύ πρόγραμμα. Αρχή κάνουν οι Fat White Family στις 19:00 στην Terra Stage και απογοητεύουν πλήρως (τουλάχιστον εμένα). Αδιάφοροι μουσικά με πολύ μέτρια φωνητικά και γενικά υποτονική παρουσία ίσως επηρεασμένοι και από τη ζέστη. Ακόμα και οι εκτελέσεις των μέτριων τραγουδιών τους ήταν ακόμα πιο μέτριες. Μάλλον ξενέρωσαν από την όλη κατάσταση και την υψηλή θερμοκρασία...δεν εξηγείται αλλιώς.

Στις 20:15 εμφανίστηκαν στη Vibe Stage οι headliners της μικρής σκηνής του φεστιβάλ, Cigarettes After Sex. Ανάμικτα συναισθήματα για τη συγκεκριμένη, πολύ φρέσκια μπάντα με ελάχιστο δικό τους υλικό που είναι εντελώς αταίριαστο για ένα rock φεστιβάλ. Ατμοσφαιρικά κομμάτια, γλυκανάλατα για τα γούστα μου, ωραία φωνητικά και ένα κοινό που τώρα αρχίζει να τους μαθαίνει αλλά που συγκεντρώθηκε μαζικά. Ίσως να έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση σε ένα κλειστό κλαμπ με πιο ταιριαστή ατμόσφαιρα.

Cigarettes After Sex από ψηλά

Το γεγονός ότι τα χασμουρητά δεν άργησαν να έρθουν αλλά και ότι ακολουθούσε ο μοναδικός Sivert Hoyem στη Terra Stage με έκαναν να αποχωρήσω πριν ολοκληρώσουν την εμφάνισή τους για να πιάσω στασίδι, για πρώτη φορά μέσα στην ημέρα, ακριβώς απέναντι από το stage μια ανάσα από τα κάγκελα που χώριζαν τους golden standing από τους υπόλοιπους θνητούς (btw λίγο άκυρη η εικόνα τα πρώτα μέτρα μπροστά από τη σκηνή να είναι σχετικά άδεια από κόσμο αφού μάλλον λίγοι τίμησαν τα ακριβά εισητήρια). Και έρχεται η ώρα για τον αγαπημένο του ελληνικού κοινού Sivert Hoyem. Ξεκινάει με μια σκληρή εκδοχή του Look Away Lucifer και συνεχίζει σε ανάλογους ρυθμούς (με λίγες εξαιρέσεις όπως το ανατριχιαστικό Prisoner of the Road).

Sivert Hoyem...και τα κενά που λέγαμε μπροστά στη σκηνή

Εκπληκτικός ερμηνευτικά ακόμα μία φορά, όσο δυναμικός έπρεπε για ένα rock φεστιβάλ και με ένα setlist που μοιράστηκε μεταξύ των παλιών επιτυχιών του συγκροτήματος Madrugada και της προσωπικής του καριέρας. Ευδιάθετος, εξοικειωμένος με το ελληνικό κοινό πλέον που τον λατρεύει απλά. Στα highlights της εμφάνισής του το back to back παίξιμο του Majesty (ίσως του πιο χαρακτηριστικού τραγουδιού των Madrugada) και του Sleepwalking Man (του καλύτερου τραγουδιού του τελευταίου του δίσκου). Δεύτερο highlight η κάθοδός του από τη σκηνή και οι αγκαλιές με τους θεατές!!! Τελικά Sivert είσαι πολύ rock!!!

PLacebo (όχι δική μου φωτό προφανώς)

Last but not least...όπως λένε και οι συμπατριώτες τους, εμφανίστηκαν οι Placebo που ως γνωστό έχουν μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης και μίσους με το ελληνικό κοινό. Άλλωστε έχουν βρεθεί από την πλήρη αποθέωση στην απόλυτη κατακραυγή. Και φυσικά η φετινή τους εμφάνιση δεν θα μπορούσε να μας προσφέρει κάτι διαφορετικό. Αναμενόμενο βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι έπρεπε να χωρέσουν σε 1,5 ώρα μια καριέρα γεμάτη επιτυχίες. Με εξαίρεση 2-3, τις είπαν όλες (ή τουλάχιστον τις μεγαλύτερες). Ξεκινώντας με το Pure Morning, εκτέλεσαν άψογα τραγούδια όπως το Special K, Too many friends, 20 Years, Special Needs. Εξαιρετικά καλοστημένη εμφάνιση με το βίντεο να αλλάζει σε κάθε τραγούδι τους και κλείσιμο με την εκπληκτική διασκευή του Running Up that Hill. Μοναδικές πινελιές το αφιέρωμα στον David Bowie παράλληλα με το Without You I am Nothing και η τελευταία εικόνα στα video wall με ένα πακέτο marlboro με τη φιγούρα του Donald Trump και λεζάντα "Seriously Harms you and others around you". Πάντως το κλίμα με το τέλος της συναυλίας ήταν με αρκετούς θεατές να γκρινιάζουν. Νομίζω πως ότι και να κάνουν πλέον οι Placebo τη γκρίνια δεν την γλιτώνουν.Αν βέβαια έπαιζαν το Every you and Every me θα είχαμε γλιτώσει πολύ κρεβατομουρμούρα. Παρόλα αυτά οι θεατές τους αποθέωναν σε κάθε στιγμή...

Αυτά τα λίγα από το Σάββατο, 1 Ιουλίου. Μιας ημέρας σχετικά υποτονικής όπου ο Hoyem και οι Placebo δεν δυσκολεύτηκαν να ξεχωρίσουν. Άλλωστε ήταν και ο λόγος που οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) θεατές είχαν κάνει τη διαδρομή Αθήνα - Μαλακάσα με 44 βαθμούς που για άγνωστο (για μένα) λόγο οι διοργανωτές άνοιξαν μόνο την ανατολική πύλη που απέχει και κανένα δεκάλεπτο περπάτημα από το χώρο του φεστιβάλ σε ένα καθ' όλα βουκολικό σκηνικό με στάνες και κοτέτσια.