"Ψάρι στα χείλη" του Βασίλη Τσικάρα

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Ένα ζευγάρι στην κρεβατοκάμαρά του. Για την ακρίβεια, πάνω στο κρεβάτι τους. Αυτοί είναι ο Φώτης και η Τζένη και τους παρακολουθώ με την προσήλωση του ηδονοβλεψία. Όχι, δεν κάνουν σεξ. Δυστυχώς. Όχι για μένα φυσικά, αλλά για τους ίδιους. Χρόνια μαζί, το δωμάτιό τους έχει γίνει πια χώρος συζήτησης. Και τι άλλο θα ήταν η συζήτηση μέσα σε ένα τέτοιο χώρο; Μα φυσικά μια ακατάπαυστη, καταιγιστική, κουραστική, αλλά και απολαυστική όσο και αστεία για τους έξω, κρεβατομουρμούρα. Όσο τους παρακολουθώ, γελάω πολύ και αβίαστα. Δεν υπάρχει κάτι επιτηδευμένο εδώ, παρά η καθημερινότητα πολλών ζευγαριών. Εκ πρώτης όψεως, ο Φώτης μοιάζει να είναι το θύμα, τόσο που σκέφτομαι "Χριστέ μου έτσι κάνω κι εγώ; Πως με ανέχεται;" για να ανακαλύψω στη συνέχεια τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την, αστεία ομολογουμένως, βομβαρδιστική γκρίνια της Τζένης. Οι διάλογοι είναι τόσο φυσικοί που νομίζω πως ακούω τους ενοχλητικούς γείτονες ή αυτοί εμένα, δεν έχει σημασία. Το γεγονός παραμένει πως έχουν ειπωθεί τα ίδια πάνω - κάτω πίσω από πολλές κλειστές πόρτες. Συνεχίζοντας την παρακολούθηση του ζευγαριού, δεν μπορώ να μην συμπονέσω τον Φώτη που είναι σίγουρο πως δεν θα κοιμηθεί το βράδυ και αναμένω την εξέλιξη δίχως οίκτο για τους πρωταγωνιστές, μιας και μου χαρίζουν τόσο γέλιο μέσα από την αναπαράσταση της καθημερινότητάς τους, αλλά και κάποιων μακρινών αναμνήσεων. Κι εκεί που νομίζω πως έχω να κάνω μόνο με το ζευγάρι και αντιμετωπίζω με χιούμορ την όλη κατάσταση, στο σκηνικό μπαίνουν κι άλλα "πρόσωπα" καταλυτικά. Είναι η Ζήλεια, η Αδιαφορία και ο Έρωτας. Τελικά δεν είναι και τόσο αστεία τα πράγματα. Ούτε απλά. Αρχίζω και προβληματίζομαι. Η οπτική γωνία αλλάζει πλέον. Παύω να είμαι θεατής στην καθημερινότητά τους και μπαίνω μέσα της για να ανακαλύψω και τις δικές μου σκοτεινές γωνίες που περιμένουν και αυτές το δικό τους φως. Στέκομαι δίπλα στην Τζένη απέναντι από την Ζήλεια, την οποία ακούω με προσοχή. Επιβεβαιώνεται η αρχική μου εντύπωση. Ο Φώτης είναι ένα θύμα, έρμαιο της γκρίνιας, αλλά και της ευρηματικής φαντασίας της Τζένης. Όχι για πολύ όμως. Εισβάλλει η Αδιαφορία για να δω και την άλλη πλευρά του νομίσματος. "Α, κ.Φώτη, δεν είσαι και τόσο αθώος τελικά. Σα να μην έχει και τόσο άδικο η γκρινιάρα". Οι καυγάδες και η μάχη μαίνονται. Τελικά κανείς δε θα κοιμηθεί απόψε. Και φτάνει και ο Έρωτας, αυτός ο υπεύθυνος των πάντων, καλών και άσχημων. Ξυπνά αναμνήσεις, ρίχνει ευθύνες, προτείνει λύσεις, δικάζει, καταδικάζει όμως; Ή μήπως δίνει δεύτερη ευκαιρία; Τελικά αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία; Οι ήρωες κερδίζουν κάτι ή είναι άραγε αργά;

 

Το "Ψάρι στα χείλη" δεν είναι ένα ακόμα μυθιστόρημα. Ο Βασίλης Τσικάρας μας χαρίζει ένα απολαυστικό θεατρικό που σε βάζει πάνω στη σκηνή (στο κρεβάτι για την ακρίβεια) μαζί με τους πρωταγωνιστές. Όταν παρακολουθούμε τις ζωές των άλλων, διασκεδάζουμε ή αδιαφορούμε. Τι γίνεται όμως όταν ταυτιζόμαστε; Όταν ανακαλύπτουμε πως κάποια πράγματα μας αφορούν; Ο συγγραφέας μοιάζει να προσπαθεί να μας αφυπνίσει και όχι απλά να μας διασκεδάσει. Μέσα από το χιούμορ του, καταφέρνει να μας δημιουργήσει εύλογα ερωτήματα σχετικά με τις σχέσεις και τα προβλήματά τους. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η επικοινωνία ενός ζευγαριού που ο χρόνος περνά από πάνω τους απλά για να μετρήσει μέρες, μήνες ή χρόνια, ξεχνώντας να μετρήσει στιγμές; 

 

Πότε καλούμε τη ζήλια να τα βγάλει πέρα και πόσο τη χρειαζόμαστε; Ο έρωτας επιβλητικός, σαν πρωταγωνιστής στο σανίδι ενός έργου άλλης εποχής, θα σώσει άραγε την κατάσταση ξεκλειδώνοντας συνειδήσεις; Πόσο αδύναμος ή δυνατός είναι; Σας προβλημάτισα; Το ελπίζω. Η απόγνωση δεν είναι αστεία. Η ρουτίνα που ψήνει το ψάρι στα χείλη δεν έχει πλάκα. Η καθημερινότητα των ηρώων, μας αφορά όλους. Πρόκειται για το αιώνιο ερώτημα: Όταν ο αρχικός ενθουσιασμός του έρωτα φεύγει, η αγάπη αρκεί για να συντηρήσει μία σχέση; Ο συγγραφέας δεν κουράζει με πομπώδη λόγο, αντιθέτως ο καθημερινός διάλογος των πρωταγωνιστών μάς βάζει απευθείας στη ζωή τους, δίνοντάς μας την ευκαιρία ν` αναλύσουμε τη δική μας. Διακωμωδώντας την κατάσταση του ζευγαριού, ίσως να μάθουμε πράγματα για εμάς και που ξέρετε; Μπορεί οι "από μηχανής θεοί" να βάλουν νερό και στο δικό μας κρασί και να πάρουμε αποφάσεις πιο νηφάλιοι. Το σίγουρο είναι πως δε θα βαρεθείτε διαβάζοντάς το. Ίσως ανακαλύψετε, φτάνοντας στην τελευταία του σελίδα, τρόπους που θα σας δείξουν πως οι σχέσεις είναι όμορφες και οι στιγμές πολύτιμες. Δε χρειάζεται ούτε να μας ψήσουν, αλλά ούτε και να ψήσουμε εμείς το "Ψάρι στα χείλη"..