"Ο Έβδομος Ελέφαντας" του Αλέξη Σταμάτη

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Η φυγή ενός άντρα από το οινόπνευμα και την αποτυχημένη ζωή του. Το ταξίδι του στο νησί και η νέα γνωριμία-πρόκληση στον έρωτα, αλλά και στη ζωή. Η γυναίκα που θα ταράξει τα νερά του. Ή μήπως θα τα γαληνέψει; Η εισβολή του έρωτα στη ζωή του, μοιάζει ευεργετική. Είναι στ' αλήθεια όμως; Το δεύτερο Εγώ του ήρωα -ή μήπως το πρώτο;- είναι πολύ ισχυρό για να το εκτοπίσει μια αγάπη. Ίσως όμως μπορεί να το αλλάξει. Αν το επιτρέψει ο ίδιος. Κι αν όχι, ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που ο βυθός της ανυπαρξίας στον οποίο κολυμπά, τον τραβάει τόσο πολύ; Στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας, η παρουσία μιας αγάπης που κατανοεί και προσπαθεί, φαντάζει βάλσαμο. Όταν όμως έχουμε μάθει να ζούμε στον κόσμο του τίποτα, παραγκωνίζοντας τα όποια συναισθήματα και κλείνοντας την πόρτα στην ελπίδα που πλησιάζει, τι είναι πιο απαραίτητο τελικά; Να πιάσεις το χέρι της αγάπης που απλώνει το δικό της γενναιόδωρα ή να κλειστείς στους πιο σκοτεινούς χώρους του εαυτού σου ώσπου να απεξαρτηθείς από την αυτοκαταστροφή που έχει ξεκινήσει και γδέρνει το πετσί σου;

Ο ήρωας είναι ένας άνθρωπος δύσκολος. Διανύοντας μια ιδιαίτερη φάση της ζωής του, βλέπει τον φάρο που αναβοσβήνει, αλλά φεύγει μακριά. Ίσως και να μην τον ενδιαφέρει η σωτηρία του. Ίσως από την άλλη, αυτό να είναι το κάλεσμά του. Η βασική ηρωίδα του βιβλίου, αναγνώρισε αυτό το κάλεσμα και ανταποκρίθηκε γνωρίζοντας πως η αγάπη δεν σημαίνει μόνο λουλούδια και ερωτικές στιγμές, αλλά κάτι πολύ βασικότερο. Να μπορέσεις ν' αναγνωρίσεις κάποιον και να του δώσεις την ευκαιρία να κάνει το ίδιο με τον εαυτό του. Πολλές φορές, ο ρόλος μας δεν είναι απλά να βρούμε ένα ταίρι, αλλά να κάνουμε ένα πέρασμα αφύπνισης συνειδήσεως. Ίσως εκεί να κρύβεται η δύναμή μας και η μαγεία του ρεαλισμού. Ο ήρωάς μας δεν χρειάζεται παραμύθια να τον νανουρίσουν. Πρέπει να μείνει ξύπνιος για να παλέψει με δαίμονες και εφιάλτες επειδή τα όνειρα τον βασανίζουν.

“Μιλούν τα όνειρά μου από τα μεσάνυχτα και ύστερα [...] Αποκεφάλισα το μέλλον για να ρουφάω από το παρελθόν. Αν αυτές οι τύψεις, οι πέντε άνεμοι που φυσάνε μαζί, τα καλοκαίρια, η αποκαθήλωση, αν αυτό το διήμερο το πυρπολημένο, αν αυτοί οι ίσκιοι των άλλων τριγύρω μου έσβησαν, ποιος θα μείνω; Όταν πυκνώνει το ίζημα, αυτό που μένει μέσα τι φρικτό! Θες να πιεις νερό και πίνεις αίμα” ισχυρίζεται ο ίδιος.

Και προσπαθεί σκληρά. Η φαινομενική ηρεμία και αλλαγή έρχονται. Εκείνη όμως αναγνωρίζει τη φορεσιά, μπορεί και βλέπει κάτω από αυτή. Η γύμνια στα δικά της μάτια είναι ολοφάνερη. Όπως και η αγωνιώδης προσπάθειά του να ξετυλίξει το κουβάρι που τον σφίγγει και τον πνίγει. Εκείνη ίσως να είναι μακριά, ίσως και κοντά. Δεν έχει και τόση σημασία το πού είναι κάποιος, όσο το να είναι δίπλα σου, ίσως και μέσα σου. Η αγάπη συμβαδίζει με τη θέληση και όχι με τα χιλιόμετρα. Αναγνωρίζει την προσπάθεια για να χτίσεις κάτι νέο και γερό. Όχι απαραίτητα σχέση, γιατί αν δεν δημιουργήσεις πρώτα απ' όλα τον ίδιο σου τον εαυτό, πώς είναι δυνατόν να βγεις έξω από το περίβλημά σου;

Μια γκραβούρα απεικονίζει μια γιγάντια χελώνα, που την τυλίγει ένα φίδι. Πάνω της πατούν έξι ελέφαντες που κουβαλούν στην πλάτη τους ένα τεράστιο πιάτο. Αυτό που λείπει είναι ο έβδομος ελέφαντας που θα μπορέσει με την πατούσα του να συντρίψει το φίδι και να κουβαλήσει και αυτός στις πλάτες του τον δικό του κόσμο. Θα μπορέσει άραγε ο ήρωάς μας να τοποθετήσει στην γκραβούρα και τον έβδομο ελέφαντα; Θα καταφέρει να σηκώσει το βάρος του δικού του κόσμου;

Δεν είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα. Οι ήρωες δε μιλάνε με υποτυπώδεις λέξεις, δεν κοιτάζονται στα μάτια σαν τους ερωτευμένους, επειδή ζουν το δικό τους ρεαλισμό. Το χρέος τους είναι να δουν βαθιά ο ένας μέσα στον άλλο, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Πρόκλησή τους η υπέρβαση και η αναδιάταξη. Στόχος τους να σταθούν όρθιοι και να βγουν αλώβητοι μέσα από ένα κυκεώνα συναισθημάτων.

Ο συγγραφέας βουτάει σε πολύ βαθιά νερά βάζοντας τον ήρωά του να  δοκιμάσει τις αντοχές του και να παλέψει με τις δυνάμεις του. Μαζί με αυτόν, δοκιμάζει και τις δικές του. Ο Αλέξης Σταμάτης βαδίζει στον κόσμο που δημιούργησε για τον ήρωά του και γίνεται σύντροφός του σε αυτό το ταξίδι στα άδυτα της ψυχής, χρησιμοποιώντας την πένα του με εξαιρετικό τρόπο. Η γραφή του μοναδική, δε σε αφήνει λεπτό αδιάφορο και το παιχνίδι των λέξεων αποκτά άλλο νόημα και ενδιαφέρον γυρνώντας την κάθε σελίδα. Ο ήρωας είναι ιδιαίτερος και ξεχωριστός, όσο και κοινός. Το βιβλίο αυτό όμως, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις κοινό και συνηθισμένο, αφού διαβάζοντάς το, το μόνο που σε απασχολεί είναι να βγεις από την πλάνη και να αναζητήσεις αυτό το μαγικό DNA που θα σε μετατρέψει στον ελέφαντα που είναι έτοιμος να ποδοπατήσει την κάθε  απειλή. Είναι σίγουρο πως τελειώνοντάς το, η θέση του έβδομου ελέφαντα στην γκραβούρα θέλεις να είναι η δική σου...