«Μάνα θα πάω στο Χόλιγουντ» (ή αλλιώς μακριά από εδώ και όπου να ναι)

Βαθμολογία 3 / 5

Σενάριο: Δήμητρα Ππαδοπούλου

Σκηνοθεσία: Δήμητρα  Παπαδοπούλου, Φωκάς Ευαγγελινός

Παίζουν: Θανάσης Αλευράς, Κωνσταντίνα Μιχαήλ, Αντώνης Κρόμπας, Jerome Kaluta, Πέτρος Γεωργοπάλης, Στράτος Λύκος, Παναγιώτης Αλεξανδράκης, Ελένη Ροδά

Λατρεύοντας το χιούμορ της Δήμητρας Παπαδοπούλου, η επιλογή για Σάββατο απογευματάκι ήταν εύκολη. Η παράσταση γραμμένη και σκηνοθετημένη από την Παπαδοπούλου καταπιάνεται με τον σύγχρονο έλληνα της κρίσης που αγαπάει μεν την Ελλάδα αλλά ονειρεύεται να φύγει στο εξωτερικό για να κάνει καριέρα.

Στο επίκεντρο βρίσκονται δύο φίλοι, άνεργοι ηθοποιοί που τους υποδύονται ο Θανάσης Αλευράς και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ. Προσπαθώντας να μαζέψουν λεφτά για να φύγουν στο Χόλιγουντ, θα μετακομίσουν σε ένα διαμέρισμα στην οδό Φυλής που το έχει ένας άξεστος, ρατσιστής χρυσαυγίτης (Αντώνης Κρόμπας). Φυσικά από την οδό δεν λείπει και η απαραίτητη τσατσά που έχει ξεπέσει κάπως αλλά έχει τον τρόπο της (Ελένη Ροδά), ο κακόμοιρος μετανάστης (Jerome Kaluta) και μερικοί ακόμα άνεργοι ηθοποιοί που παίζουν το ρόλο του χορού (κατά κάποιον τρόπο). Όλοι αυτοί μπλέκονται σε μια περιπέτεια που σκοπό έχει να περιγράψει την κατάσταση στην Ελλάδα με την ξενοφοβία, την ανεργία και την κακομοιριά του νεοέλληνα που θέλει να δημιουργήσει αλλά δεν του το επιτρέπουν οι καταστάσεις. 

Η παράσταση είναι καλή. Προσεγμένη σκηνοθεσία με πλούσια (για το είδος της) σκηνικά και αρκετό χορό (εξ ου και συνυπογράφει ο Φωκάς Ευαγγελινός). Το σενάριο πάσχει ολίγον τι. Η παράσταση πλατυάζει χωρίς λόγο ενώ και στο τέλος, παρότι συγκινεί, μάλλον μπερδεύει το κοινό. Το χιούμορ δεν το λες και εκλεπτυσμένο. Δεν είναι βέβαια επιπέδου Safe Sex, αλλά ούτε και πρώτης ποιότητας. Πάντως απ’ ότι φάνηκε από την προσέλευση του κοινού (με μέσο όρο ηλικίας πάντως τα 60) μάλλον αυτό είναι το χιούμορ του νεοέλληνα. Μας αρέσει ο αυτοσαρκασμός ως λαός, το μπινελίκι και οι ημίτρελες καταστάσεις. Όσον αφορά τους ηθοποιούς, θα λέγαμε ότι το σενάριο είναι γραμμένο πάνω στο ταλέντο του Θανάση Αλευρά, ο οποίος ανεβάζει την παράσταση τουλάχιστον δύο επίπεδα. Εξαιρετικός ηθοποιός, τραγουδιστής, χορευτής...γενικά τα κάνει όλα και συμφέρει. Οργώνει τη σκηνή και δίνει πραγματικό ρεσιτάλ. Η Μιχαήλ ως συνήθως άχρωμη και άοσμη αν και είχε μερικές πολύ καλές στιγμές. Πολύ καλός και ο Κρόμπας και έκπληξη ο Kaluta που χαρίζει άφθονο γέλιο στο κοινό και είναι ο πιο επικοινωνιακός από όλους. Αδιάφορη η Ροδά που μάλλον δε θα έπρεπε να τραγουδάει πλέον. Συμπαθητικοί και οι 3 νέοι ηθοποιοί Πέτρος Γεωργοπάλης, Στράτος Λύκος, Παναγιώτης Αλεξανδράκης που συνοδεύουν τον Αλευρά σε ότι κάνει. Τέλος, ευχάριστες νότες η συμμετοχή μέσω skype της ίδιας της Παπαδοπούλου ως καθηγήτριας αγγλικών (από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης) αλλά και της Ελισάβετ Κωνταντινίδου (σε έναν ρόλο που θύμιζε Ζουμπουλία του Πάρα Πέντε).

Είναι γνωστό ότι η Παπαδοπούλου πάντα έχει κοινωνικές ανησυχίες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στις δουλειές της. Αυτό κάνει και σε αυτή, αγγίζοντας τα δύσκολα θέματα της μετανάστευσης των νέων, του ρατσισμού, της ακροδεξιάς μα κυρίως της αυτοκαταστροφικής μανίας των Ελλήνων που προτιμούμε να πεθάνει ο γάιδαρος του γείτονα. Και ως εκ θαύματος, όταν βγαίνουμε στο εξωτερικό μεγαλουργούμε. Η Παπαδοπούλου θίγει αυτά τα ζητήματα με έναν κάπως χοντροκομμένο τρόπο και ενώ το θέμα είναι σύγχρονο και μοντέρνο, η παράσταση θυμίζει σε πολλά σημεία παλιές ελληνικές ταινίες. Τέλος, η κατάληξη της ιστορίας προσωπικά με παραξένεψε αφού θα περίμενα να δώσει μια νότα αισιοδοξίας για την Ελλάδα και όχι να επιβεβαιώσει ότι όντως μόνο έξω πετυχαίνουμε.

Όπως και να χει πάντως, ήταν μια ευχάριστη παράσταση που σε βάζει στο τριπάκι να σκεφτείς τα κουσούρια μας και ίσως να βάλεις και τον ίδιο σου τον εαυτό στη θέση των πρωταγωνιστών. Αρκετό γέλιο, συγκίνηση στο τέλος και φυσικά ένας Αλευράς να τον πιεις στο ποτήρι.

Στο Θέατρο Ιλίσια (παραστάσεις μέχρι την Κυριακή των Βαϊων)