"Πέρα από την Γέφυρα" της Έλενας Σαλιγκάρα

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Μία φωτογράφος. Μία μηχανή προέκταση του εαυτού της. Χιλιάδες όνειρα φυλαγμένα μέσα στον φακό περιμένουν την στιγμή που θα αντικρίσουν το παρόν για να συνεχίσουν τον δρόμο τους πάνω στο μέλλον που στοχεύει η Χριστιάνα, η φωτογράφος. Δύο άντρες φίλοι την διεκδικούν. Ο ένας ντροπαλός, συναισθηματικός και ο άλλος τολμηρός και χείμαρρος που την παρασύρει στον έρωτά του, αφήνοντας πίσω τον κολλητό του να θρηνεί για μια αγάπη που δεν πρόλαβε καν να γεννηθεί. Μια γυναίκα δεκανίκι θα προστεθεί στο κάδρο να καταπραϋνει τον πόνο του Σταύρου. Τα καταφέρνει όμως; Και ποιος θα είναι τελικά ο ρόλος της σε συτή την παράσταση που πήγε για κομπάρσος; Από την άλλη, η κοινή ζωή του Ηλία και της Χριστιάνας τρέχει. Ζωές φαινομενικά τακτοποιημένες και άλλες που παλεύουν με τους δαίμονές τους, προσπαθώντας να τους κρατήσουν στη σιωπή.

Η Χριστιάνα κυνηγώντας το όνειρό της που είναι μια έκθεση φωτογραφίας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον εφιάλτη. Τι γίνεται όταν η ζωή μας γυρνάει τούμπα; Βλέπουμε τι υπάρχει από κάτω. Όταν οι δαίμονες σπάσουν τη σιωπή τους, τι έχουν να πουν; Και όταν πριν προλάβεις να βάλεις τα πράγματα στη σωστή τους θέση, η μοίρα σού ρίξει όλα της τα χαρτιά στο τραπέζι, τι αποφασίζεις; Θα παίξεις ή θα πας πάσο;

Μια φωτογραφία αγαπημένη της Χριστιάνας θα παίξει και αυτή τον δικό της ρόλο. Τι περιμένει η κοπέλα πάνω στη γέφυρα και τι υπάρχει πέρα από αυτή; Γιατί έχει ταυτιστεί τόσο μαζί της;
Η Χριστιάνα γνωρίζει πως πρέπει να φύγει από την γέφυρα. Και το κάνει. Γιατί η ζωή είναι "Πέρα από την γέφυρα". Από ποια πλευρά όμως;

Ένα βιβλίο ερωτικό, γιατί μιλάει για την αγάπη και μάλιστα σε αρκετές μορφές της. Την μεγάλη, την κρυφή, την έντονη, την αγάπη που σε κάνει να χαμογελάς το πρωί, αλλά και αυτή που σε κάνει να δακρύζεις χαμένος μέσα στην μοναξιά σου. Την αγάπη που έχεις και απολαμβάνεις και την αγάπη που ελπίζεις ν' αποκτήσεις. Την αγάπη που ίσως δεν γνωρίζεις καν.

Είναι επίσης κοινωνικό, μιας και θίγει θέματα καθημερινά, ηθικές αξίες, αλλά και ταμπού. Δεν λείπει ούτε η κατακραυγή, ούτε οι καθημερινοί χαρακτήρες, άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας, δίπλα μας. Άνθρωποι στους οποίους αναγνωρίζουμε έναν συγγενή, έναν φίλο, έναν συνάδελφο, γιατί όχι και τον ίδιο τον εαυτό μας.

Ακολούθησα τους ήρωες στην πορεία τους και διχάστηκα, προβληματίστηκα, πόνεσα, θύμωσα. Ένιωσα μαζί τους. Στάθηκα πάνω στη γέφυρα και σκέφτηκα. Και περίμενα. Και αποφάσισα. Υπάρχει ζωή, υπάρχουν όνειρα, υπάρχουν όλα όσα θέλουμε. Και μας περιμένουν. Δεν είναι μακριά. Είναι εκεί, δίπλα μας. Αρκεί να κοιτάξουμε "Πέρα από την γέφυρα"....