Συνεχίζουμε την παρουσίαση της ανθολογίας "Στα Σύνορα Του Τρόμου" και
σειρά παίρνει ο Ανδρέας Σούκερας στην έκτη θέση με το διήγημα "Πλούτων"
το οποίο ακολουθεί.
ΠΛΟΥΤΩΝ
Όλος ο ουρανός είχε κάτι το απόλυτα εχθρικό. Τώρα μπορούσε να διακρίνει και τα σχήματα άγνωστων σε αυτόν και απειλητικών οργανισμών, φτιαγμένων από το περίγραμμα των αστεριών. Ένοιωσε εκατομμύρια κακόβουλα μάτια να διαπερνούν το σώμα του και να προσπαθούν να δουν μέσα στο μυαλό του. Η αίσθηση τον συγκλόνισε. Επιστρατεύοντας όλη του την αυτοκυριαρχία, κατέβασε τα μάτια του μακριά από το ουράνιο θέαμα. Το βλέμμα του τώρα περιπλανήθηκε στην επιφάνεια. Στεκόταν σε κάτι που αφηρημένα έμοιαζε με μια μεγάλη πλατεία, με ακανόνιστο και παράδοξο σχήμα. Γύρω του μπορούσε πλέον να διακρίνει πεντακάθαρα τα κυκλώπεια μεγαλιθικά κτίρια, φτιαγμένα από βράχο και πάγο του Πλούτωνα. Τα οικοδομήματα υψώνονταν σε δεκάδες, πολλές φορές και εκατοντάδες μέτρα ύψος, μπορούσε σχεδόν να ορκιστεί ότι ένοιωθε ένα τυφλό, παγωμένο, ατόφιο μίσος να ξεχύνεται από αυτά, και να επικεντρώνεται επάνω του. Και τότε το είδε. Το θέαμα τον έκανε να λυγίσει. Γιατί ο τεράστιος πράσινος μονόλιθος που κυριαρχούσε στο κέντρο της «πόλης» ήταν και η πηγή του τρομακτικού πράσινου φωτός. Ήταν το ίδιο φώς που είχε δει πριν από λίγες μέρες στην καμπίνα του, το φώς που του έφερνε εικόνες σήψης και μια πανίσχυρη αίσθηση αποστροφής. Ο μονόλιθος ήταν τερατώδης. Η κορυφή του χανόταν ψηλά στο ουρανό του Πλούτωνα, τυλιγμένη στην ιώδη καταχνιά. Ο επιβλητικός όγκος του περιστρεφόταν σαν ένα γκροτέσκο αργό pulsar, στέλνοντας μια δέσμη πράσινου φωτός που σάρωνε κυκλικά την περιοχή. Ο Τσάρλς ορκίστηκε ότι μπορούσε να διακρίνει μαύρες φασματικές μορφές χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά μέσα σε αυτή την δέσμη. Φωνές σαν αυτές που είχε ακούσει πριν από μέρες στην καμπίνα του φάνηκαν να προέρχονται από το εσωτερικό της δέσμης. Τότε πάγωσε. Γιατί την ίδια αίσθηση που είχε βιώσει στην καμπίνα του, εδώ την ξαναβίωνε ενισχυμένη στον υπερθετικό βαθμό. Μια από τις φιγούρες αποκόπηκε και βρέθηκε μπροστά στον Τσάρλς.
ΠΛΟΥΤΩΝ
Όλος ο ουρανός είχε κάτι το απόλυτα εχθρικό. Τώρα μπορούσε να διακρίνει και τα σχήματα άγνωστων σε αυτόν και απειλητικών οργανισμών, φτιαγμένων από το περίγραμμα των αστεριών. Ένοιωσε εκατομμύρια κακόβουλα μάτια να διαπερνούν το σώμα του και να προσπαθούν να δουν μέσα στο μυαλό του. Η αίσθηση τον συγκλόνισε. Επιστρατεύοντας όλη του την αυτοκυριαρχία, κατέβασε τα μάτια του μακριά από το ουράνιο θέαμα. Το βλέμμα του τώρα περιπλανήθηκε στην επιφάνεια. Στεκόταν σε κάτι που αφηρημένα έμοιαζε με μια μεγάλη πλατεία, με ακανόνιστο και παράδοξο σχήμα. Γύρω του μπορούσε πλέον να διακρίνει πεντακάθαρα τα κυκλώπεια μεγαλιθικά κτίρια, φτιαγμένα από βράχο και πάγο του Πλούτωνα. Τα οικοδομήματα υψώνονταν σε δεκάδες, πολλές φορές και εκατοντάδες μέτρα ύψος, μπορούσε σχεδόν να ορκιστεί ότι ένοιωθε ένα τυφλό, παγωμένο, ατόφιο μίσος να ξεχύνεται από αυτά, και να επικεντρώνεται επάνω του. Και τότε το είδε. Το θέαμα τον έκανε να λυγίσει. Γιατί ο τεράστιος πράσινος μονόλιθος που κυριαρχούσε στο κέντρο της «πόλης» ήταν και η πηγή του τρομακτικού πράσινου φωτός. Ήταν το ίδιο φώς που είχε δει πριν από λίγες μέρες στην καμπίνα του, το φώς που του έφερνε εικόνες σήψης και μια πανίσχυρη αίσθηση αποστροφής. Ο μονόλιθος ήταν τερατώδης. Η κορυφή του χανόταν ψηλά στο ουρανό του Πλούτωνα, τυλιγμένη στην ιώδη καταχνιά. Ο επιβλητικός όγκος του περιστρεφόταν σαν ένα γκροτέσκο αργό pulsar, στέλνοντας μια δέσμη πράσινου φωτός που σάρωνε κυκλικά την περιοχή. Ο Τσάρλς ορκίστηκε ότι μπορούσε να διακρίνει μαύρες φασματικές μορφές χωρίς διακριτά χαρακτηριστικά μέσα σε αυτή την δέσμη. Φωνές σαν αυτές που είχε ακούσει πριν από μέρες στην καμπίνα του φάνηκαν να προέρχονται από το εσωτερικό της δέσμης. Τότε πάγωσε. Γιατί την ίδια αίσθηση που είχε βιώσει στην καμπίνα του, εδώ την ξαναβίωνε ενισχυμένη στον υπερθετικό βαθμό. Μια από τις φιγούρες αποκόπηκε και βρέθηκε μπροστά στον Τσάρλς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου