Σήμερα σας δίνουμε ακόμα μία ευκαιρία να τρομάξετε ελεύθερα. "Τριανταφυλλιά" είναι ο τίτλος του πέμπτου διηγήματος της ανθολογίας
"Στα Σύνορα Του Τρόμου" από τον Γιάννη Χναράκη και ακολουθεί το
απόσπασμα για να το γνωρίσετε.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ
Πολλές φορές, ονειρευόταν τη στιγμή που θα μεγάλωνε αρκετά ώστε να μπορεί να εργαστεί και να πιάσει μια δουλειά. Να μετακομίσει σε κάποιο άλλο σπίτι και με την πρώτη ευκαιρία να πάρει και τη μάνα της μαζί, αφήνοντας τον άχρηστο στη μοίρα του. Όχι, δεν θα του έμενε χάρισμα το σπίτι. Το σπίτι ήταν προίκα της μάνας της και η Ευτυχία ονειρευόταν να το πουλήσει. Δεν το ήθελε πια, δεν το αγαπούσε, κάθε τοίχος του σπιτιού την έπνιγε. Παρόλο που ήταν μεγάλο, κάποιες φορές το ένιωθε να συρρικνώνεται και να μικραίνει, έτοιμο να την εγκλωβίσει και να αρχίσει να τη συνθλίβει. Οι παππούδες της είχαν πεθάνει, και ο πατέρας της ήταν πια ανεξέλεγκτος. Δεν το φοβέριζε καμιά κουβέντα, δεν υπήρχε καμία απειλή πάνω απ’ το κεφάλι του. Άρχισε να μην πηγαίνει όλες τις μέρες στη δουλειά του. Κάποιες φορές είχαν τηλεφωνήσει στο σπίτι ρωτώντας την αιτία της απουσίας του και η Τριανταφυλλιά προσπαθούσε να βρει μια νέα δικαιολογία. Το μυαλό της έπαιρνε γρήγορες στροφές και κατέληγε να βρίσκει να πει πάντα κάτι πιστευτό. Όμως για πόσο καιρό ακόμα θα γίνονταν δεκτές οι δικαιολογίες; Όσο εύστροφος και εφευρετικός κι αν είναι κάποιος, κάποια στιγμή αυτές τελειώνουν.
Το επόμενο πρωί, η Ευτυχία ξύπνησε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα να φάει το πρωινό της πριν πάει σχολείο. Ήταν ήδη 17 ετών και πήγαινε στην τελευταία τάξη του Λυκείου. «Επιμελής μαθήτρια μα μελαγχολική και απρόσιτη» έλεγαν οι καθηγητές όταν η μητέρα της πήγαινε να πάρει την κάρτα των επιδόσεών της, κάθε τρίμηνο. «Είναι ο χαρακτήρας της τέτοιος», πρόβαλλε ως δικαιολογία, χαμογελώντας αμήχανα. Είχε άλλωστε ακονίσει αρκετά το μυαλό της εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να καλύπτει τα ακάλυπτα και να παρουσιάζει προς τα έξω κάτι διαφορετικό από ότι ίσχυε.
Μπαίνοντας στην κουζίνα, η Ευτυχία έβγαλε μια κραυγή. Είδε τη μάνα της πεσμένη κατάχαμα, μέσα σε μια μικρή λίμνη αίματος.
ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ
Πολλές φορές, ονειρευόταν τη στιγμή που θα μεγάλωνε αρκετά ώστε να μπορεί να εργαστεί και να πιάσει μια δουλειά. Να μετακομίσει σε κάποιο άλλο σπίτι και με την πρώτη ευκαιρία να πάρει και τη μάνα της μαζί, αφήνοντας τον άχρηστο στη μοίρα του. Όχι, δεν θα του έμενε χάρισμα το σπίτι. Το σπίτι ήταν προίκα της μάνας της και η Ευτυχία ονειρευόταν να το πουλήσει. Δεν το ήθελε πια, δεν το αγαπούσε, κάθε τοίχος του σπιτιού την έπνιγε. Παρόλο που ήταν μεγάλο, κάποιες φορές το ένιωθε να συρρικνώνεται και να μικραίνει, έτοιμο να την εγκλωβίσει και να αρχίσει να τη συνθλίβει. Οι παππούδες της είχαν πεθάνει, και ο πατέρας της ήταν πια ανεξέλεγκτος. Δεν το φοβέριζε καμιά κουβέντα, δεν υπήρχε καμία απειλή πάνω απ’ το κεφάλι του. Άρχισε να μην πηγαίνει όλες τις μέρες στη δουλειά του. Κάποιες φορές είχαν τηλεφωνήσει στο σπίτι ρωτώντας την αιτία της απουσίας του και η Τριανταφυλλιά προσπαθούσε να βρει μια νέα δικαιολογία. Το μυαλό της έπαιρνε γρήγορες στροφές και κατέληγε να βρίσκει να πει πάντα κάτι πιστευτό. Όμως για πόσο καιρό ακόμα θα γίνονταν δεκτές οι δικαιολογίες; Όσο εύστροφος και εφευρετικός κι αν είναι κάποιος, κάποια στιγμή αυτές τελειώνουν.
Το επόμενο πρωί, η Ευτυχία ξύπνησε και κατευθύνθηκε προς την κουζίνα να φάει το πρωινό της πριν πάει σχολείο. Ήταν ήδη 17 ετών και πήγαινε στην τελευταία τάξη του Λυκείου. «Επιμελής μαθήτρια μα μελαγχολική και απρόσιτη» έλεγαν οι καθηγητές όταν η μητέρα της πήγαινε να πάρει την κάρτα των επιδόσεών της, κάθε τρίμηνο. «Είναι ο χαρακτήρας της τέτοιος», πρόβαλλε ως δικαιολογία, χαμογελώντας αμήχανα. Είχε άλλωστε ακονίσει αρκετά το μυαλό της εφευρίσκοντας δικαιολογίες για να καλύπτει τα ακάλυπτα και να παρουσιάζει προς τα έξω κάτι διαφορετικό από ότι ίσχυε.
Μπαίνοντας στην κουζίνα, η Ευτυχία έβγαλε μια κραυγή. Είδε τη μάνα της πεσμένη κατάχαμα, μέσα σε μια μικρή λίμνη αίματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου