Από την Παναγιώτα Κοραή
Γράφω για εκείνα τα πεφταστέρια
Που τρυφερά κράτησα σε δυο χέρια
Έφτιαχνα ουρανό για να ζήσουν
Έδωσα το φώς μου να φωτίσουν
Έκρυβα τον ήλιο να μην ανατείλει
Μια νύχτα από σκιά μ’ ένα μαντήλι
Φοβόμουν μην χαθούν στο σύμπαν
Έψαχνα μήπως κι άλλοι τα είδαν
Καθόμουν βράδια και τα θαύμαζα
Ερχόταν η μέρα και τα μάζευα
Όταν πλησίαζα πολύ με τύφλωναν
Θόλωναν ασχήμια και με γλύτωναν
Ώσπου είδα ένα-ένα να χάνονται
Να πέφτουν στην γη, να θάβονται
Με εκρήξεις να με αποχωρίζονται
Στα μάτια μου να καθρεφτίζονται
Τα ‘κλεισα γοργά μια ευχή να κάνω
Στην σκοτεινιά αστέρια να μην χάνω
Τα πεφταστέρια κάποτε δικά μου
Τα ‘κλεινα σαν παιδιά στην αγκαλιά
μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου