Ευτυχώς που το ελληνικό έντεχνο τραγούδι, άσχετα αν αρέσει ή όχι, έχει ακόμα μουσικούς με όλη τη σημασία της λέξης. Έχει τραγουδιστές που ξέρουν μουσική, που δημιουργούν τη δική τους μουσική, εκμεταλλεύονται την ελληνική ποίηση και μας προσφέρουν ζωντανές παραστάσεις όπως η χθεσινή στο Βόλο από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και την παρέα του.
Μόνο με έγχορδα, χωρίς ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα αλλά με βιολί, μπάσο, κλασικές κιθάρες. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο ένας καλλιτέχνης για να προσφέρει μια μοναδική βραδιά. Το παραδέχομαι ότι ένας ακροατής-θεατής που δεν είναι φαν του Ιωαννίδη μπορεί να βρει το πρόγραμμα λίγο μονότονο. Άλλωστε πάντα σε μια συναυλία διασκεδάζουμε περισσότερο αν γνωρίζουμε τα τραγούδια που παίζονται και μπορούμε να συμμετέχουμε και εμείς. Αλλά όταν ακούς έναν καλλιτέχνη με καθαρή φωνή (και συνείδηση) να σου λέει ότι εντάξει, και κανένα φάλτσο να κάνουμε να μας συγχωρέσετε...τότε αυτομάτως καταλαβαίνεις ότι το παρεϊστικό θα κυριαρχήσει. Η φάση γύρω από τη φωτιά στην παραλία με μια κιθάρα και μπύρες. Και πολλά, μα πολλά σόλο. Από το αγαπημένο βιολί που όταν υπάρχει στην ορχήστρα και χρησιμοποιείται εντέχνως ανεβάζει 1-2 επίπεδα τη συνολική ακουστική, μέχρι το μπάσο που προσθέτει δύναμη και φυσικά το υπέρτατο μουσικό όργανο για πολλούς, την κλασική κιθάρα που ένα γρατσούνισμα μπορεί να σε ταξιδέψει.
Και αυτό έκανε ο Ιωαννίδης...συνεχής διάδραση με το κοινό, πολλά ταξιδιάρικα τραγούδια, μεγάλα διαστήματα απλά με μουσική (και σόλο, μην το ξεχνάμε) και ένα ανκόρ που ουσιαστικά αποτέλεσε το τρίτο και καλύτερο μέρος της συναυλίας. Το highlight της βραδιάς ήταν η στιγμή που ο Ιωαννίδης τραγούδησε μόνος στην σκηνή, χωρίς συνοδεία μουσικής, χωρίς μικρόφωνο και χωρίς αναστολές ένα από τα τελευταία του τραγούδια, το "Μικρή βαλίτσα" αφιερωμένο σε αυτούς που ξεριζώνονται από τη χώρα τους όχι γιατί το θέλουν αλλά γιατί η ίδια η χώρα τους τους διώχνει. Άλλωστε το ζούμε καθημερινά το φαινόμενο τόσο με τους έλληνες που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για μια καλύτερη ζωή όσο και με τους πρόσφυγες που στοιβάζονται στα σύνορά μας για να κάνουν και αυτοί τον ίδιο δρόμο με εμάς, αλλά από την πίσω πόρτα.
Αυτός λοιπόν ήταν ο Ιωαννίδης. Αληθινός, ειλικρινής, πολιτικοποιημένος μα πάνω από όλα....ΜΟΥΣΙΚΟΣ!
ΥΓ 1: Φέτος στον Βόλο είχαμε την τύχη να δούμε πολλούς ποιοτικούς καλλιτέχνες χάρη στο συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο. Και είναι κρίμα που δεν είναι λίγο πιο μεγάλος και λίγο πιο κατάλληλος για τέτοιου είδους συναυλίες...
ΥΓ 2: Οι συναυλίες στην επαρχία δίνουν ένα πολύ ενδιαφέρον μωσαϊκό από θεατές...50άρηδες που γνώρισαν τον Αλκίνοο από τα πρώτα του βήματα, 30άρηδες που γρατοσουνούσαν στην εφηβεία τους την κιθάρα στους ήχους του Βοσπόρου, 15άρηδες που αποδεικνύουν την διαχρονικότητα κάποιων καλλιτεχνών και μουσικών και δυστυχώς το χείριστο είδος θεατών που δεν σέβονται τους διπλανούς τους και τον καλλιτέχνη, που έχουν την καταστροφική νοοτροπία του νεοέλληνα "...αφού πληρώνω, θα κάνω ότι γουστάρω" και που νομίζουν μάλλον ότι βρίσκονται σε σκυλάδικο 4ης κατηγορίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου