Gods of Egypt (2016, ελληνιστί «Οι Θεοί της Αιγύπτου»)

Βαθμολογία 2 / 5

Gerald Butler reloaded και μάλιστα ως ο κακός της υπόθεσης υποδυόμενος τον Αιγύπτιο Θεό της Ερήμου Σετ που με το έτσι θέλω παίρνει την εξουσία όλης της Αιγύπτου (και του κόσμου μάλλον?!?!), εξοστρακίζει όλους τους άλλους θεούς που δεν τον ακολουθούν και κυβερνά δικτατορικά απέναντι στους ανθρώπους.

Φυσικά όμως υπάρχει και το αντίπαλον δέος στο πρόσωπο του Θεού Horus (Nikolaj Coster Waldau που εξαργυρώνει την επιτυχία του Game of Thrones) ο οποίος παρότι αρχικά ηττημένος και τυφλός, συνεργάζεται με έναν θνητό, τον Bek (Brendon Thwaites) με στόχο να ανατρέψουν τα σχέδια του Set. Έχουν βέβαια να αντιμετωπίσουν την μανία και τρομερή δύναμη του Set και των ακολούθων του ενώ παράλληλα επιχειρούν να διασώσουν την αγαπημένη του Bek που οδεύει προς τον Κάτω Κόσμο. Και μέσα σε όλα ο Θεός του Ήλιου Ρα που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη γη  πάνω σε ένα διαστημόπλοιο να το πω, άρμα να το πω, πλωτή σχεδία θα το πω και προστατεύει τη γη από μια μεγάαααααλη σαύρα που επιχειρεί κάθε βράδυ στις 12 περίπου να μπουκάρει στην ατμόσφαιρα.

Εντάξει, το τερμάτισε ο άνθρωπος (για τον σκηνοθέτη μιλάω, τον Alex Projas). Για να μην παρεξηγηθώ εγώ διασκέδασα βλέποντάς τη στον κινηματογράφο. Αξιοπρεπή εφέ, μεγενθυμένοι Θεοί που περπατάνε ανάμεσα στους ανθρώπους, γιγάντια φίδια, σφήκες και άλλα τερατόμορφα κτήνη, μεταμορφώσεις τύπου Τρανσφόρμερς για τους Θεούς, μάχες, πολύ κυνηγητό και μέτριας ποιότητας χιούμορ συνθέτουν αυτή την περιπέτεια που στηρίζεται στην αιγυπτιακή, αυτή τη φορά, μυθολογία. Η λέξη «στηρίζεται» βέβαια είναι υπερβολή αφού απλά τη χρησιμοποιεί για να πατήσει και να δημιουργήσει κάτι μεταξύ του Clash of Titans και των 300. Η εικόνα των μεγενθυμένων Θεών δίπλα στους κανονικούς ανθρώπους είναι ολίγον γελοία αλλά πως αλλιώς θα ξεχώριζε ο Butler δίπλα στον Thwaitesς; Είναι τόση η υπερβολή που ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας ορισμένες φορές. Αποτέλεσμα μάλιστα (ή η αιτία; Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμα) είναι το σενάριο να είναι διάτρητο με αρκετά κενά και ανακολουθίες.

Παρόλα αυτά επαναλαμβάνω ότι εγώ διασκέδασα. Δεν βαρέθηκα σε κανένα σημείο και δεν απογοητεύτηκα. Πάντα λέω σε τέτοιες περιπτώσεις ότι αν δεις μια ταινία γνωρίζοντας μέχρι που πρέπει να φτάσουν οι προσδοκίες σου, τότε θα διασκεδάσεις. Η ταινία σου προσφέρει ακριβώς αυτό που περιμένεις. Και μάλιστα με τη συμμετοχή κάποιων αξιόλογων ηθοποιών. Μεταξύ μας πάντως αν αντί του Butler ή του Geoffrey Rush έπαιζαν άγνωστοι ηθοποιοί μάλλον δύσκολα θα έφτανε η ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες...