Ένας άλλος κόσμος (2015, αγγλιστί «Worlds Apart»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Μετά από 3 χρόνια απουσίας από το κινηματογραφικό μετερίζι, ο Παπακαλιάτης επιστρέφει πιο ώριμος και πιο συνειδητοποιημένος από ποτέ. Με μια ταινία – καθρέφτη της ελληνικής και όχι μόνο πραγματικότητας τα τελευταία χρόνια. Με τον αγγλικό τίτλο να αποτυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ταινία αφού δυστυχώς δεν μιλάμε για έναν άλλο κόσμο, αλλά για τον δικό μας κόσμο. Ενώ στα αγγλικά δίνεται καλύτερα η αίσθηση της απόστασης των ανθρώπων που ζούνε σε απόσταση λίγων μέτρων  ο ένας από τον άλλον αλλά τους χωρίζουν τόσα πολλά.

Η ταινία χωρίζεται σε 4 ουσιαστικά μέρη. Σε 3 ξεχωριστές ιστορίες αγάπης μεταξύ εντελώς αταίριαστων ανθρώπων που όμως για χάρη του έρωτα ξεπερνάνε τα ταμπού και τις προκαταλήψεις. Το 4^ο μέρος συνδέει όλες αυτές τις ιστορίες και δίνει ένα τέλος στην κάθε μία. Όχι το κλασικό Happy ending του Hollywood αλλά ένα πιο ρεαλιστικό (μέσα από την κινηματογραφική υπερβολή πάντα), πιο ανθρώπινο τέλος. Στην πρώτη ιστορία παρακολουθούμε τη σχέση ενός Σύριου μετανάστη, του Φαρίς με μια ελληνίδα την οποία σώζει από βέβαιο βιασμό. Η δεύτερη ιστορία ακολουθεί την προσπάθεια ενός 40χρονου στελέχους επιχείρησης που είναι παγιδευμένος σε έναν αποτυχημένο γάμο και σε μια δουλειά χωρίς μέλλον. Η τρίτη ιστορία αφορά μια 60χρονη ελληνίδα μάνα που γνωρίζει στο σούπερ μάρκετ έναν συνομήλικό της Γερμανό που εργάζεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Παράλληλα, στο πρόσωπο του χρεοκοπημένου επιχειρηματία Αντώνη, αποτυπώνεται το ρατσιστικό μίσος μεγάλης μερίδας των ελλήνων και γενικότερα των ευρωπαίων που βλέπουν στο πρόσωπο των μεταναστών την αιτία για όλα τα δεινά.

Δεν περιμέναμε τη συγκεκριμένη ταινία για να διαπιστώσουμε το ταλέντο του Παπακαλιάτη στη σκηνοθεσία και στη δημιουργία καλοστημένων και ποιοτικών έργων. Παρότι σε πολλούς δεν αρέσει ο τρόπος προσέγγισής του, λίγοι απαρνιούνται το ταλέντο του. Με αυτή την ταινία όμως ξεπέρασε τον εαυτό του. Αρχικά, σκηνοθετικά, δομεί με απλό και καλαίσθητο τρόπο το σκηνικό μέσα στο οποίο αναπτύσσονται οι διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών του. Είτε αυτό είναι το γυάλινο σκηνικό μιας πολυεθνικής υπό κατάρρευση, είτε το εγκαταλειμένο αεροδρόμιο του Ελληνικού, χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρακμάζουσας ελληνικής κοινωνίας, είτε οι διάδρομοι ενός τυπικού σούπερ μάρκετ. Παράλληλα, εκτός από το προφανές (που ποτέ δε λείπει από τις δουλειές του Παπακαλιάτη), δηλαδή την εξύμνηση του έρωτα, αναπτύσσονται μια σειρά από κοινωνικά φαινόμενα όπως ο ρατσισμός, το μεταναστευτικό, η οικονομική κρίση, η αύξηση του φαινομένου των αυτοκτονιών, η παρακμάζουσα ελληνική οικογένεια αλλά και τα χαμένα όνειρα ενός ολόκληρου λαού. Άξιοι συμπαραστάτες οι πρωταγωνιστές. Από τους συγκλονιστικούς Μηνά Χατζησάββα, Μαρία Καβογιάννη και J.K. Simmons μέχρι τους νεότερους Νίκη Βακάλη, Tawfeek Barhom αλλά και τον ίδιο τον Παπακαλιάτη. Δυνατές και συγκινητικές ερμηνείες κυρίως από τους 3 πρώτους που δίνουν πολλούς πόντους στην ταινία. 

Σε γενικές γραμμές, μια καλοστημένη ταινία που αγγίζει τον μέσο έλληνα, αφού όλοι αναγνωρίζουμε σε κάποιον από τους χαρακτήρες είτε τον εαυτό μας είτε κάποιον γνωστό μας. Σε αυτό οφείλεται μάλλον και η τεράστια επιτυχία της ταινίας που παίζεται στους κινηματογράφους για 7 εβδομάδες έχοντας κόψει πάνω από 600.000 εισητήρια. Και συνεχίζει...