Απαντήσεις (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Σάνη Σωτηροπούλου

Νύχτα καλοκαιριού, ζεστή και ξάστερη, και είναι μόνη. Σ’ ένα μπαλκόνι 2Χ4, ένα ποτήρι στο χέρι. Κοιτάζει τον ουρανό και εύχεται να ήταν οπουδήποτε εκτός από κει. Τα φώτα ενός αεροπλάνου σκίζουν το σκοτάδι..σαν παιδικό παιχνίδι. Απλώνει το χέρι και το κλείνει ανάμεσα σε αντίχειρα και δείκτη, ακολουθώντας συνάμα την πορεία του.

Ένα τριζόνι τραγουδά μονότονα σπάζοντας τη σιωπή της νύχτας… νιώθει ένα ελαφρύ μούδιασμα στο μυαλό. Το τέταρτο ή το πέμπτο ήταν; Δεν έχει και τόση σημασία. Ήταν απαραίτητο, όπως η ένεση που κάνει ο οδοντίατρος για να μουδιάσει ένα πονεμένο δόντι.

Το βλέμμα της βυθίζεται στο λιωμένο πάγο, όπως ακριβώς οι σκέψεις βουλιάζουν μέσα στο μυαλό της. Ανακατεύονται και θέλουν να βγουν στην επιφάνεια, όμως τις σπρώχνει πάλι πίσω στο βάθος. Το ποτήρι ιδρώνει και σταγονίδια τρέχουν στα δάχτυλά της. Της θυμίζουν δάκρυα, τα δάκρυα που θέλει να νιώσει να αναβλύζουν από τα μάτια της, αλλά αυτά μένουν πεισματικά κρυμμένα.

Κουνάει ανάλαφρα το κεφάλι για να βγει απ’ το λήθαργο. Στρέφει και πάλι το βλέμμα στον ουρανό κι αναστενάζει, και μαζί με τον αναστεναγμό βγαίνει μέσα απ’ την ψυχή της κι ένας πόνος. Θα ‘θελε ο πόνος της να έχει μορφή κι υπόσταση, να μπορεί να τον πιάσει με τα χέρια της και να τον τραβήξει όλο έξω μεμιάς. Να ζωγραφίσει μ’ αυτόν τη θλίψη της σ’ ένα κομμάτι χαρτί και να το κάνει χίλια μικροσκοπικά κομματάκια που θα σκορπίσουν στον άνεμο. Μια ανάσα να τον κάνει…

Κοιτάει τον ουρανό και ψάχνει να βρει ανάμεσα στ’ αστέρια τα όνειρά της. Οι κόρες των ματιών της διατρέχουν τα μικρά δρομάκια ανάμεσά τους, χαράζουν πορεία, κυνηγούν, ψάχνουν αχόρταγα να βρουν απαντήσεις… όμως ο ουρανός αρχίζει να φωτίζει κάπου στο βάθος και τα ίχνη χάνονται. Ακριβώς τη στιγμή που κάτι έχει βρει. Με όλη τη δύναμη του μυαλού της παλεύει να σταματήσει το χρόνο που κυλά ακατάπαυστα, μάταια όμως. Ζυγώνει το ξημέρωμα γοργά και σε κάθε του βήμα σβήνει τα χνάρια των χαμένων ονείρων.

Αφήνει το ποτήρι στη γυάλινη επιφάνεια του μικρού τραπεζιού. Σηκώνεται και πάει προς την πόρτα, γυρίζοντας την πλάτη σε όνειρα και απαντήσεις. Στο άνοιγμα κοντοστέκεται… μήπως μια ακόμη ματιά; Μια τελευταία ματιά, μια τελευταία ελπίδα… Όχι… σκύβει το κεφάλι και χάνεται στο απρόσωπο σκοτάδι του σπιτιού…