Αυτή τη φορά αποφάσισα να γράψω μια μέρα
μετά το παιχνίδι. Χωρίς συναισθηματισμούς και μακριά από την ένταση του αγώνα.
Αν και η γυμνή αλήθεια είναι πως σήμερα ο πόνος από τον αποκλεισμό είναι
μεγαλύτερος. Σήμερα, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη ευκαιρία είχαμε να πάμε για
πρώτη φορά στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα
από την αρχή…
Ο Σάντος, στο τελευταίο του παιχνίδι
στον πάγκο της εθνικής, εμπιστεύθηκε κάτω από τα δοκάρια τον Καρνέζη, ο οποίος προερχόταν από
τραυματισμό. Η αλήθεια είναι ότι στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, με εξαίρεση
το γκολ και δυο-τρεις φάσεις, ήταν ένας απλός θεατής. Στην ψυχοφθόρα διαδικασία
των πέναλτι δυστυχώς δεν απέκρουσε κανένα. Δεν φέρει ευθύνη γι` αυτό φυσικά
μιας και είναι καθαρά θέμα τύχης και ημέρας. Ίσως το γεγονός ότι ήταν αδρανής
καθ` όλη την διάρκεια του ματς συντέλεσε αρνητικά.
Στο κέντρο της άμυνας δέσποζαν οι μορφές
των Παπασταθόπουλου και Μανωλά. Πραγματικά, δεν γνωρίζω πολλές
ομάδες, τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο, που να έχουν καλύτερο
αμυντικό δίδυμο. Δυνατά κορμιά και οι δύο, ταχύτατοι και όποτε προωθούνται στις
στημένες φάσεις είναι κίνδυνος-θάνατος. Ο Σωκράτης ήδη πρωταγωνιστεί στην
Μπουντεσλίγκα, ενώ ο ολυμπιακός φαντάζει πολύ μικρός για να κρατήσει τον Κώστα
Μανωλά. Προσωπικά, εάν ήμουν πρόεδρος της Ντόρτμουντ θα τα έσκαγα να έφερνα κι
αυτόν στο Westfalenstadion και για μια δεκαετία σχεδόν θα έλυνα το αμυντικό μου
πρόβλημα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι και οι δύο ήταν από τους καλύτερους στον
αγωνιστικό χώρο, με αποφασιστικές επεμβάσεις όποτε χρειαζόταν. Επιθετικός με το
όνομα Κάμπελ απλά δεν υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο. Μάλιστα, ο Παπασταθόπουλος
μας έστειλε στα ουράνια με το γκολ που έβαλε λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής.
Στο κέντρο Μανιάτης,
Σάμαρης και Καραγκούνης «όργωσαν» το γήπεδο καταπίνοντας πολλά χιλιόμετρα. Ο
Μανιάτης πρόσθεσε ακόμα μια καλή εμφάνιση με την γαλανόλευκη μαρκάροντας
συνεχώς και παντού. Στο 77` έδωσε την θέση του στον Κατσουράνη, ο οποίος κλήθηκε να καλύψει το κενό του Σάμαρη που από
το 58` είχε παραχωρήσει την θέση του στον Κώστα Μήτρογλου. Ο Σάμαρης, σε γενικές
γραμμές ήταν πολύ καλός και η αλλαγή του ήταν καθαρά για λόγους τακτικής, αφού
η εθνική είχε ανάγκη για κάποιον «πιστολέρο» στην επίθεση. Τέλος, ό,τι και να
πει κανείς για τον Γιώργο Καραγκούνη είναι λίγο. Εμβληματικός αρχηγός, με
περίσσιο πάθος, οργάνωνε όλη την ομάδα. Το «πάμε γερά» που φώναζε από την αρχή,
αμέσως μετά τον εθνικό ύμνο, ήταν σημείο αναφοράς για όλους. Αξίζει να
σημειωθεί ότι «κατάπιε» 13,619 χιλιόμετρα, όντας ο πρώτος σε τρεξίματα παίχτης
της εθνικής. Για χρόνια θα ψάχνουμε να βρούμε μια ηγετική φυσιογνωμία σαν αυτόν
στην εθνική Ελλάδος που να αγαπάει και να πονάει τόσο πολύ την βαριά αυτή
φανέλα, που κακά τα ψέματα αυτός και η παρέα του πριν 10 χρόνια την έκαναν τόσο
βαριά. Ο «τυπάρας» ήταν σε όλα τα μεγάλα ραντεβού της εθνικής παρών. Μέσα και
στις λύπες - ήταν αυτός που σκόραρε στο 5-1 από την Φινλανδία, στα προκριματικά
του μουντιάλ του 2002, το πρώτο του γκολ). Μέσα και στις μεγάλες χαρές - αυτός
ξεκίνησε το ταξίδι με το πειρατικό επί της Πορτογαλίας το 2004 και στο
τελευταίο του παιχνίδι δεν παραιτήθηκε ποτέ από τις ευθύνες του αρχηγού. Αν η
μοίρα τα έφερνε αλλιώς, θα χτυπούσε το τελευταίο πέναλτι με την Κόστα Ρίκα και
ίσως να έγραφε πάλι το ήδη χιλιογραμμένο όνομά του στην Βίβλο της
πολυαγαπημένης του γαλανόλευκης
.
Στα άκρα της επίθεσης, στο αγαπημένο
4-3-3 του Σάντος, έπαιξαν οι Χριστοδουλόπουλος
και Σαλπιγγίδης. Ο Λάζαρος έπαιξε με
κεκτημένη ταχύτητα από το προηγούμενο ματς με την Κόστα Ρίκα. Είχε πολλά
τρεξίματα και με τις τριπλές του δημιούργησε πολλά κενά από τα άκρα της Κόστα
Ρίκα. Μάλιστα, αν ήταν λίγο πιο προσεχτικός και με καθαρότερο μυαλό θα μπορούσε
να είχε σκοράρει στην αντεπίθεση της εθνικής στην παράταση, όπου 5 έλληνες με 2
αμυντικούς της Κόστα Ρίκα βρέθηκαν γρήγορα στην προδομένη από την κούραση
λατινοαμερικάνικη άμυνα. Προσωπικά, ήταν από τις δυο φάσεις που έκριναν την
πρόκριση. Η άλλη φυσικά ήταν το ανεπανάληπτο τετ α τετ του Μήτρογλου στο τέλος
της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού. Πολλά χιλιόμετρα και από τον πιστό
στρατιώτη της εθνικής Σαλπιγγίδη, που και αυτός είχε μια φοβερή ευκαιρία στην
κανονική διάρκεια του παιχνιδιού. Όμως, για ακόμα μια φορά ο φανταστικός
τερματοφύλακας της Κόστα Ρίκα κατέβασε τα ρολά.
Μοναδικός προωθημένος έπαιξε ο Σαμαράς. Δυστυχώς, ο Γιώργος δεν ήταν
στην καλύτερή του μέρα. Προσπάθησε πολλές φορές να πάρει την μπάλα από το
κέντρο ώστε να ξεκινήσει αυτός την επίθεση της εθνικής. Αυτό που κατάφερνε στις
περισσότερες περιπτώσεις είναι κάποια κερδισμένα φάουλ έξω από την περιοχή της
Κόστα Ρίκα. Ο Μήτρογλου που από το
58`κλήθηκε να βοηθήσει τον Σαμαρά στην επίθεση ήταν εμφανώς επηρεασμένος από
τον τραυματισμό του και την απραξία εδώ και πολλούς μήνες. Γι` αυτόν το
μουντιάλ ήταν ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα να εκτοξεύσει την καριέρα του.
Όμως, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει, όπως λένε. Παρόλα αυτά ο
«Πιστολέρο» είχε δυο φορές την ευκαιρία να τον θυμόμαστε για πάντα όλοι οι
Έλληνες αλλά και οι Κοσταρικανοί... Αρχικά με την περίτεχνη κεφαλιά του στο
τέλος της κανονικής διάρκειας του παιχνιδιού και έπειτα με την φάση που
σημάδεψε το ματς στο χαμένο τετ α τετ στο τέλος της παράτασης. Όμως, μην το
βάζει κάτω ο Κώστας, είναι μικρός ακόμα και θα έχει και άλλες ευκαιρίες να μας
κάνει περήφανους. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός μας οδήγησε στην
Βραζιλία με τα γκολ του απέναντι στους υπερόπτες Ρουμάνους. Τέλος, δεν πρέπει
να μειώνουμε και την αξία και προσφορά του Φάνη Γκέκα, ο οποίος ήταν πάντα πιστός στο ραντεβού του με την εθνική.
Μπορεί να έχασε το πέναλτι, αλλά ήταν αυτός που δημιούργησε το γκολ της ισοφάρισης.
Το κλάμα του στο τέλος του παιχνιδιού δεν πρέπει να το εκλάβουμε ως κλάμα
στενοχώριας, αλλά περηφάνιας για όλη την μέχρι τώρα πορεία του με τα χρώματα
της εθνικής.
Τελευταίο αφήνω τον Φερνάντο Σάντος που τίμησε το συμβόλαιό του με
την εθνική και με το παραπάνω. Απολογισμός μόλις έξι ήττες με παρουσίες και στο
euro
αλλά και στο μουντιάλ για μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν είναι και λίγο.
Σίγουρα είχε τις εμμονές του με κάποιους ποδοσφαιριστές αυτά τα τέσσερα χρόνια
που δυσαρεστούσαν τους φίλους της εθνικής. Δεν παύει όμως να του πιστώνεται το
καλό κλίμα που προσπάθησε να διατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια με τις αφορμές να
μην είναι και λίγες. Ένα μεγάλο ευχαριστώ όμως για έναν άνθρωπο που προσπάθησε
μέσα από πολύ δουλειά να συνεχίσει το έργο του Όττο Ρεχάγκελ. Δυστυχώς, όμως,
δεν κατάφερε να εξελίξει τον τρόπο παιχνιδιού της γαλανόλευκης ομάδας. Λάτρης
του «κατενάτσιο» ήταν και θα είναι ο Πορτογάλος. Θα μπορούσε να χωρέσει
τεχνίτες παίχτες, όπως ο Φετφατζίδης για παράδειγμα, και να δώσει ευκαιρίες σε
παίχτες όπως ο Σάμαρης, Μήτρογλου και Κονέ πολύ νωρίτερα και όχι επειδή τους
είχε ανάγκη. Επίσης, η κλίκα του Κατσουράνη και το «μανατζάρισμα» παιχτών του
ΠΑΟΚ όπως ο Τζιόλης, Νίνης και άλλων δεν βοήθησε την εθνική και το καλό κλίμα
στις τάξεις της. Ας ελπίζουμε ο ερχομός του Ρανιέρι να δώσει αυτό που λείπει
από την εθνική για να την πάει ακόμα ψηλότερα. Παίχτες όπως ο Κλωναρίδης του
παναθηναικού, ο Κολοβός, ο Αθανασιάδης και άλλοι, να πάρουν τις ευκαιρίες που
τους αναλογούν. Ο Κατσουράνης, ο Γκέκας και ο Σαλπιγγίδης καλό θα ήταν να
αφοσιωθούν στις ομάδες τους. Τους ευχαριστούμε για όλα μέσα από την καρδιά μας,
αλλά η αυριανή εθνική δεν θέλουμε να είναι μικρογραφία του «σάπιου» ελληνικού
δημοσίου. Όποιος αξίζει να είναι στην γαλανόλευκη και όχι λόγω καλών σχέσεων με
τον προπονητή. Προσωπικά, έχω μάθει να εκτιμώ την δουλειά των δουλευταράδων
ανθρώπων αλλά και να λέω άφοβα την γνώμη μου όταν αυτοί, κατά την προσωπική μου
άποψη πάντα, κάνουν λάθη.
Από την άλλη, θέλω να δώσω συγχαρητήρια
στους παίχτες της Κόστα Ρίκα για την υπερπροσπάθεια. Έπαιζαν για πάνω από μισή
ώρα με 10 παίχτες.
Σίγουρα, πιστεύω ότι η εθνική άξιζε την
πρόκριση, καθώς ήταν καλύτερη σε όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Είχε την
κατοχή της μπάλας, τις ευκαιρίες και το πάθος που χρειαζόταν. Εάν κάτι δεν
είχε, κατά την γνώμη μου, ήταν ένας φορμαρισμένος επιθετικός στην περιοχή των
αντιπάλων. Ο Κώστας Μήτρογλου του ολυμπιακού θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για
αυτήν την διοργάνωση. Δυστυχώς, όμως, κακά τα ψέματα, ούτε αυτός αλλά ούτε και ο
Σαμαράς και ο Γκέκας ήταν σε φόρμα και αυτό ήταν το κλειδί του αποκλεισμού μας.
Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη του Σάντος, καθώς θα μπορούσε να είχε έναν από
τους Παπαδόπουλο και Αθανασιάδη στην αποστολή που έκαναν και οι δύο ένα πολύ
καλό πρωτάθλημα. Η αμυντική τετράδα ήταν η καλύτερη δυνατή και μία από τις
καλύτερες και πιο σκληροτράχηλες του Μουντιάλ. Το κέντρο μας ήταν σε σχετικά
καλή κατάσταση. Τέλος, τα εξτρέμ το πάλεψαν αρκετά με τον Χριστοδουλόπουλο να αποτελεί
αποκάλυψη για την ομάδα, μαζί φυσικά με τον Αντρέα Σάμαρη στο χώρο του κέντρου.
Ευχή όλων μας η συμμετοχή στις 16
καλύτερες ομάδες του μουντιάλ να αποτελέσει «προίκα» για την μελλοντική εθνική
που θα στηριχθεί πάλι στην πολύ καλή της άμυνα με τους Παπασταθόπουλο, Μανωλά
και τους μεγάλους άτυχους Σιόβα και Κυριάκο
Παπαδόπουλο. Στα μπακ για λίγα χρόνια ακόμη ο Χολέβας και ο Τοροσίδης θα
είναι παρών αλλά φυσικά πρέπει να βγουν καινούργια παιδιά που να ακολουθήσουν
τα χνάρια αυτών των δύο. Στο κέντρο σταματούν οι Καραγκούνης, Κατσουράνης, ας
ελπίσουμε και ο Τζιόλης. Ηγέτες της αυριανής μεσαίας γραμμής φαίνονται να είναι
οι Σάμαρης, Κονέ με τον Μανιάτη να βοηθάει με τα τρεξίματά και τα μαρκαρίσματά
του. Στην επίθεση το μέλλον ανήκει στον Κώστα Μήτρογλου, τον αυριανό μας ηγέτη
Σαμαρά και ας ελπίσουμε στον Φετφατζίδη που πρέπει επιτέλους να μεγαλώσει και
να αναλάβει όλη την οργάνωση της εθνικής. Θα τον ήθελα πολύ για διάδοχο του
μεγάλου μας αρχηγού Καραγκούνη, αλλά δυστυχώς του λείπει η ψυχή, γιατί από τεχνική
κατάρτιση πιστεύω συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Έλληνες και όχι μόνο. Ίσως
ήρθε η ώρα η Ελλάδα να βγάλει και επιθετικούς παίχτες που να βοηθήσουν στην
μετάβαση της εθνικής σε μια νέα εποχή, εκεί που η άμυνα μπετόν συμπληρώνεται
από τεχνίτες παίχτες στο κέντρο και ταλαντούχους επιθετικούς. Ήρθε η ώρα για
μια αλλαγή που θα μας ανεβάσει ακόμα ένα επίπεδο!
Ευχαριστώ τους αναγνώστες μου αν και
δυστυχώς θα ήθελα αυτό το άρθρο να ήταν με ενθουσιασμό και χαρά για την
πρόκριση. Αλλά να θυμάστε ότι κανένα όνειρο δεν είναι πιο όμορφο από το
επόμενο… Μακάρι να ζήσουμε ακόμα πιο μεγάλες στιγμές στο μέλλον!
Φιλικά,
Giovanni
30/6/2014
 |
| Κανένα όνειρο δεν είναι πιο όμορφο από το επόμενο!!! Σας ευχαριστούμε!! |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου