Snowpiercer (2013, ελληνιστί «Παγοθραύστης» (λέω εγώ τώρα)!!!)

Βαθμολογία 4 / 5

Ακόμα μία ταινία καταστροφής? Ακόμα μια φορά η συντέλεια του κόσμου και λίγοι επιζήσαντες να μάχονται τη φύση, τους εαυτούς τους και αλλήλους? Η απάντηση είναι ναι…αλλά αυτή η ταινία είναι κάτι παραπάνω από αυτό.

Βασισμένη στο γαλλικό κόμικ «Le Transperceneige» των Ζακ Λομπ και Ζαν Μαρκ Ροσέτ μπορεί να χαρακτηριστεί ως θρίλερ – περιπέτεια αλλά με πολυεπίπεδο χαρακτήρα. Βρισκόμαστε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, στο 2031 για την ακρίβεια. Η γη τα τελευταία 17-18 χρόνια περνάει στην εποχή των παγετώνων λόγω των ανθρώπινων χειρισμών. 

Οι λίγοι επιζήσαντες διαβιούν σε ένα τρένο που κινείται μονίμως και διαγράφει τον γύρο του κόσμου κάθε χρόνο. Η ζωή πάνω στο τρένο είναι μια σκληρή μικρογραφία της πραγματικής ζωής στην κοινωνία. Στα πρώτα βαγόνια ζουν οι πλούσιοι μέσα στη χλιδή και την καλοπέραση, στα μεσαία βαγόνια η εργατική τάξη και στα τελευταία βαγόνια οι απόκληροι της κοινωνίας στοιβαγμένοι σε κουκέτες και αναγκασμένοι να υπακούν σε εντολές. Ανάμεσά τους όμως υπάρχουν μερικοί τολμηροί που θα ξεκινήσουν μια επανάσταση με απρόβλεπτες και επικίνδυνες συνέπειες. Πρωτεργάτες ο Curtis (Chris Evans) και Edgar (Jamie Bell) που επιθυμούν να εκθρονίσουν τον βασιλιά-πρόεδρο-τύραννο που κυβερνά και να δώσουν την εξουσία στον Gilliam (John Hurt). Μαζί τους η Tanya (Octavia Spencer) που προσφάτως αποχωρίστηκε τον μοναχογιό της. Απέναντί τους εκτός από τον πρόεδρο Wilford (Ed Harris) θα βρουν μια αδίστακτη υπαρχηγό, την Mason (Tilda Swindon).

Παρατήρηση πρώτη…εκπληκτικό καστ με μπροστάρηδες τον Evans (και όμως, ναι) και την Swindon (απλά απίθανη). Αλλά και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Η Spencer αποδεικνύει ακόμα μία φορά πόσο γοητευτική ως προς την ηθοποιία της μπορεί να γίνει, ακόμα και όταν ο ρόλος μόνο γοητεία δεν αναδίδει. Ο Bell ενσαρκώνει άριστα ένα ατίθασο νιάτο χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και οι δύο πρόεδροι, Harris και Hurt οδηγούν τους νεότερους ηθοποιούς. Η σκηνοθεσία του Joon-ho Bong είναι αψεγάδιαστη. Αποτυπώνει τέλεια την κοινωνική πυραμίδα με τη μορφή βαγονιών αυτή τη φορά με μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες που κάνουν όμως τη διαφορά. Μια παγκόσμια κοινωνία σε σμίκρυνση. Η ταινία έχει αρκετές δόσεις σουρεαλισμού, υπερβολής, καρικατουρίστικης διάθεσης αλλά ουσιαστικά αποτελεί μια όχι και τόσο καλυμμένη κραυγή ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες, την περιβαλλοντική καταστροφή και τις ταξικές και κοινωνικές διαφορές. Τα κοστούμια ενισχύουν την τάση υπερβολής αλλά και τις αντιθέσεις μεταξύ των τριών τάξεων. Από πολύχρωμα φορέματα και πλούσια ενδύματα μέχρι τα κουρέλια του τελευταίου βαγονιού, παντού είναι εμφανής η κοινωνική ανισότητα. Ακόμα και οι σκηνές βίας που δεν είναι λίγες έχουν γυριστεί με τέτοιο τρόπο που αποπνέουν μια ποιητική διάθεση παρά ωμό ρεαλισμό (όπως προσπαθούν να παρουσιάσουν πολλοί σκηνοθέτες σε παρόμοιες καταστάσεις). 

Με λίγα λόγια…αριστούργημα. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικός ο χαρακτηρισμός (επηρεάστηκα από το πνεύμα της ταινίας) αλλά είναι ταιριαστός. Μία ταινία που προκάλεσε αίσθηση και απέσπασε πολύ καλές κριτικές στο εξωτερικό (στην Ελλάδα μάλλον την αγνοούσαμε οι περισσότεροι) και αξίζει της προσοχής σας.